آه و ناله نقل زبان بازیکنان میلیاردی / از بنز و پورشه تا عقب افتادن کرایه خانه

بازیکنان پرسپولیس برای سومین روز متوالی اعتصاب کردند تا بیشتر از این فوتبال پولکی دل آزرده شویم. فوتبالی که بازیکنانش میلیاردی و نجومی قرارداد می بندند اما حالا صحبت از عقب افتادن کرایه خانه می کنند. فوتبالی که بازیکنانش که هر کدام چندین سال است در حالت بدبینانه در لیگ برتر و تیمهای بزرگ بازی کرده اند و قراردادهای چند صد ملیونی و بلکه میلیاردی بسته اند اما حالا از نداشتن ماشین برای رفت و آمد صحبت میکنند. در مملکتی که کارگرانش با 600-700 هزار تومان حقوق در ماه 12 ساعت کار سخت می کنند و با عقب افتادن چندین ماهه حقوقشان هم از ترس بیکار شدن دم نمی زنند خیلی سخت است شنیدن ناله ی فوتبالیستی که با بنز و پورشه دم از نداشتن می زند. نداشتنی که برای هر مرد ایرانی ننگ است به زبان آوردنش اما این روزها مثل نقل زبان فوتبالیست های ما شده است.

جالب اینجاست اکثر این بازیکنان فصل پیش هم در همین تیم بودند. تیمی که روز و شبهای کابوس واری را برای هواداران رقم زدند اما حالا که پس از سالها فرصت جبران کمی از آن ظلم ها را دارند به خاطر عقب افتادن پولشان اینطور رفتار میکنند تا شانس قهرمانی و حتی سهمیه آسیایی هم در خطر قرار گیرد. بازیکنانی که فصل پیش با سر و صدای زیاد به پرسپولیس آمدند و صاحب بنز و پورشه شدند اما بدون جام و حتی سهمیه لیگ را به پایان رساندن ککشان هم نگزیده است و حالا پس از حذف از مسابقات حذفی با برد مقابل سپاهان طوری رفتار می کنند که انگار جام قهرمانی را  کسب کرده اند و تمام این مردم بهشان بدهکار هستند. ای کاش قدری برای پیراهن مقدسی که روزگاری بر تن امثال مجتبی محرمی بود که تنگنای زندگی هم حاضر به عوض کردنش با رنگ دیگر نشد ارزش قائل می شدید.

در فوتبال ایران بازیکنی بدون گرفتن پیش پرداخت قرارداد نمی بنند و این بازیکنان تا به اینجا مبالغ چند صد ملیونی برای 8 ماه حضورشان گرفته اند که مطمئنا با ماهی 10-15 ملیون تومان کسی شرمنده زن و بچه اش نخواهد بود! پولی که در فوتبال دولتی از جیب همین مردم که به جای ساخت فضاهای ورزشی و تفریحی صرف ساقهای کم توان شما می شود تا بلکه برای ساعتهایی دل آنها را شاد کنید را می گیرید اما در حساس ترین شرایط باز هم فقط و فقط به فکر جیبهای بدون انتهای خود هستید.      

فصل گذشته در روزهای نا خوش احوالی پرسپولیس روی نیمکتهای بیرونی استادیوم منتظر دوستی بودم. هوادار معلولی را از دور دیدم که با رنج بسیار و شکل رقت انگیزی با زور اعصا سعی داشت خود را سریعتر برای دیدن بازی تمیش برساند. هواداری که فاصله درب شرقی تا بلیت فروشی را چیزی حدود 30 دقیقه در راه بود تا باز هم به دیدن بازی تیمی بنشیند که همه چیز را از او گرفته بود. کاش بازیکنانی که این سه روز به خاطر پول دست به اعتصاب زدند تا قهرمانی و حتی سهمیه آسیایی به خطر بیفتد لحظه ای خود را جای آن هوادار معلول می گذاشتند تا بفهمند این تیم تمام دنیای عده ای است.