آيا با دوختن دهان دايي مشکلات حل مي شود

روزهايي که «قانون» بي حيثيت شده است!

1 ) اشتباه هاي داوري در ليگ برتر فوتبال ايران همچنان قرباني مي گيرد؛ حتي بدون آنکه مسابقه اي برگزار شود! ماجرا اين است که علي دايي هم پس از اعتراض به وضعيت داوريهاي ليگ، به سرنوشت عباس مرادي دچار و از سوي فدراسيون فوتبال «ممنوع المصاحبه» شد.

به سکوت فرا خواندن اجباري علي دايي نيز پس از اعتراض کاملاً طبيعي اش به مشکلات داوري در مسابقات اخير پرسپوليس، از تاکتيکهاي سختگيرانه مجموعه است که با انواع سلاحها، از منشور به اصطلاح اخلاقي گرفته تا هيأت بررسي تخلفات حرفه اي و از احکام سنگين جزايي در کميته انضباطي گرفته تا توپ و تشر و تهديد به مهار معترضانش مي پرداخته است.

بله آقايان؛ اصلاً به فرض که دهان دايي را هم مثل بقيه دوختيد. آيا مشکلي حل خواهد شد؟

2 ) اينکه از نظر رياضي، احتمال تصادفي بودن اشتباه هاي پي در پي داوري- بويژه گرفتن دو پنالتي «خنده دار» در مسابقه با ملوان و نفت- عليه تيمي که سرمربي اش منتقدترين چهره فدراسيون محسوب مي شود، چند در صداست خودش يک بحث مفصل و مجزاست.

با اين حال اشتباه هر طوري که واقع شده باشد، بايد به طرف متضرر حق داد لب به شکايتي باز کند و از پايمال شدن حقوقش بگويد.

اعتراض به اشتباه هاي داوري هم اتفاقاً از آن دست رخدادهايي است که در سراسر جهان وجود دارد و مي توان به راحتي از بين کنفرانسهاي مطبوعاتي برگزار شده در پايان ديدارهاي هر هفته مهمترين ليگهاي اروپا هم ده ها نمونه از اين دست واکنشها را پيدا کرد.

 نه اصلاً؛ چرا اروپا گردي؟ کافي است آقايان تنها سخنراني هاي جناب خوزه مورينيو را در پايان هر کدام از مسابقات رئال مادريد پيگيري کنند تا با انواع و اقسام اعتراضها به نحوه داوري ها آشنا شوند.

3 ) چه امثال علي دايي و عباس مرادي حرف بزنند و چه حرف نزنند، فوتبال ما در جنگش با بزرگترين معضل اين روزها- داوري- يک راه بيشتر پيش رو ندارد؛ اينکه ابتدا قدرت رقيب گردن کلفتش را به رسميت بشناسد و قبول کند که غول اشتباه هاي داوري- از جمله عمدي يا سهوي- هر روز جان بيشتري مي گيرد و دوم آنکه با درايت و تيزبيني به مهارکردن آن بپردازند.

مسؤولان کميته داوران فدراسيون فوتبال بايد قبول کنند به جز  توجيه و تفسير، راه هاي ديگري هم براي عبور از اين بحران وجود دارد؟

 از جمله چينش دقيق تر داوران در مسابقات، تنبيه قاضيان متخلف، موشکافي در يافتن سوتهاي مشکوک احتمالي، برگزاري کلاسهاي آموزشي با کيفيت بالا و البته قائل شدن حق نقد و اعتراض براي قربانيان.

وقتي عمده گلايه هاي کساني که از ناحيه سوتها و پرچمهاي خطا متضرر شده اند، با سد «بي تفاوتي» روبه رو مي شود و دوستان دست اندرکار حتي خيلي جاها غلط هاي از روز روشن تر خودشان را گردن نمي گيرند، نتيجه اش همين فضاي خشم و عصبيت سراسري است که اکنون بر ليگ ما سايه افکنده و وقايع را طوري رقم مي زند که اهالي فوتبال، يک به يک با محروميت و محکوميت مواجه مي شوند.

4 ) اما حرف ديگري هم هست. آيا دوستان عزيزي که ديروز علي دايي را ممنوع المصاحبه کردند، قدرت به اجرا درآوردن اين حکم را دارند؟

 به روايت روشن تر، از فردا تا قبل از آنکه «اطلاع ثانوي» کميته انضباطي ابلاغ شود، هر يک کلمه اي که در ارتباط با فوتبال از زبان علي دايي در رسانه ها منتشر شود، پتک محکمي خواهد بود بر اعتبار فدراسيون فوتبال؛ مجموعه اي که متأسفانه طي سالهاي اخير آنقدر غيرکارشناسي، بند و ماده و تبصره به تصويب رساند و حکم کرد که ارزش و شأن مفهوم والاي «قانون» در اين فوتبال از ميان رفت.

يک روز براي پرداختهاي باشگاهي سقف قرارداد تعيين کردند و همه را عادت دادند به رد و بدل کردن زير ميزي هاي کار گشا و روزي ديگر هم افزايش قيمت بليت ورزشگاه ها را مقرر کردند تا هيچ شهري زير بار نرود و در تهران هم پس از چند هفته، شرايط به شکل قبلي برگردد!

 حالا هم دوستان با همين رويه ممنوع المصاحبه شدن آدمي را «قانون» کرده اند که خودشان خوب مي دانند کسي نمي تواند جلوي زبان گزنده اش را به اين راحتي ها بگيرد.

------------------------

رسول بهروش