آيا علي دايي مربي بزرگي است؟

تکرار يک پرسش فراموش شده، اما مهم؛ آيا علي دايي مربي بزرگي است؟

1 ) شکست سنگين و ناباورانه پرسپوليس مقابل ملوان و رقم خوردن سومين ناکامي پياپي سرخپوشان پايتخت اين بار در تهران، باعث شد پرسش مهمي که از مدتها قبل خاموش و مغفول مانده بود، دوباره سر از زير خاک بيرون بياورد و با جاني تازه، مجال مطرح شدن پيدا کند؛ آيا علي دايي مربي خوبي است؟
منتقدان شهريار، حالا حق دارند از خودشان بپرسند چگونه تيم دايي از فرصت هاي ايده آلي که قرعه مناسب برايش فراهم مي کند، سود نمي برد و با توقف مقابل تيم هاي نه چندان مطرحي همچون پاس همدان، شهرداري تبريز و ملوان انزلي، پياپي تعارف هاي صدرنشيني را پس مي زند؟
نکته تأمل برانگيز در اين ميان، آن است که اردوهاي تدارکاتي و تدابير پيشنهادي دايي براي آماده سازي تيمش در دوران تعطيلات نيز کاملاً نتيجه معکوس داشته و هر چقدر او با تيمش بيشتر کار کرده، کمتر نتيجه گرفته است. آيا اين، نمي تواند براي آينده حرفه اي دايي در شغل جديدش نگران کننده باشد؟

2 ) سه ناکامي بزرگ سرخپوشان تهراني برابر پاس، شهرداري و ملوان، يک وجه مشترک غيرقابل کتمان داشتند؛ پرسپوليس علي دايي، در هر سه بازي طي دقايق پاياني غافلگير شد و امتياز از دست داد. اين نقص بزرگ که اتفاقاً از همان اولين روزهاي حضور دايي روي نيمکت قرمزها و از مسابقه خانگي با ذوب آهن رخ عيان کرده بود، البته چندان براي مخاطبان «دايي مربي» غريبه نيست؛ چه اينکه او در تيم ملي نيز قرباني غافلگيري در دقايق پاياني بازي شد و با از دست دادن برتري اش مقابل کره جنوبي و عربستان در تهران، علاوه بر فراهم کردن مقدمات اخراج خودش، کمک شاياني هم به حذف دور از تصور ايران از مسابقات مقدماتي جام جهاني کرد! واقعيت آن است که تکرار مکرر يک اشتباه در تيم هاي مختلف توسط يک مربي، بيش از هر چيز ديگري صلاحيت ها و توانمندي هاي خود او را زير سؤال مي برد.
وقتي دايي نمي تواند روي تيمش براي کل زمان مسابقه تمرکز داشته باشند، هنگامي که او قادر نيست با درايتش، تيمش را وابدارد که از اندوخته هايش محافظت کند و در شرايطي که تدابير شهريار براي خارج کردن تيمش از بحران در مواقع حاد- شرايطي شبيه مسابقه با شاهين بوشهر و ابومسلم مشهد در فصل گذشته- کافي به نظر نمي رسند، چگونه مي توان مقابل ذهن پرسشگر و کنجکاو ايستاد و مانع از بازگشت او به يافتن پاسخي براي اين پرسش مهم شد که آيا فوتبال ايران مي تواند روي يک دايي بزرگ براي دنياي مربيگري حساب کند يا نه؟!

3 ) همانقدر که بحث بر سر گزاره «دايي بازيکن بزرگي بود» آسان است، جدل در مورد گزاره «دايي مربي بزرگي است» سخت، دشوار و جانکاه به نظر مي رسد. اين درست که او در همين مدت نه چندان بلند مربيگري اش سابقه بالاي سر بردن دو جام قهرماني را دارد، اما فراموش نکنيم هنوز خيلي ها قهرماني سايپا با دايي در بدو شروع به کار جديدش را مرهون تلاش هاي ورنر لورانت مي دانند و در مورد عنوان نه چندان معتبر قهرماني در جام حذفي با غلبه بر مشتي تيم دسته يکي نيز، قطع برق ورزشگاه آزادي در بازي پرسپوليس و صباي قم را به عنوان گواه زير سؤال بردن توانايي هاي دايي قلمداد مي کنند. تازه اين در شرايطي است که ناکامي بزرگ دايي در تيم ملي نيز همچنان در خاطره ها باقي است و عملکرد فصل گذشته او با پرسپوليس در ليگ هم خيلي چنگي به دل نزد؛ چه اينکه وي تيم زلاتکو کرانچار را سوم تحويل گرفت و سوم هم تحويل داد! موفقيت هاي دايي در شروع به کارش در تيم هاي مختلف به عنوان مربي و افول تدريجي او، اين شائبه را به شدت تقويت مي کند که شيوه کار شهريار نه بر اصول فني و استراتژيکي، که بر پايه کاريزماي شخصي و احساسات فردي او استوار است؛ آنچه مسلماً سرمربي پرسپوليس تأييدش نخواهد کرد، اما نگاهي گذرا به کارنامه او، پذيرفتنش را اجتناب ناپذير جلوه مي دهد.

4 ) داربي تهران نزديک است. شايد توفيق دوباره در شهر آورد پايتخت، پايه هاي صندلي و محبوبيت دايي نزد هواداران را محکم تر کند، اما مشکل موجود، وخيم تر از اين داستان هاست. اين علي دايي غريبه که در حساس ترين دقايق ساده ترين مسابقاتش اينقدر ساده وا مي دهد، آن سرمايه دلپذير و مطمئني نيست که فوتبال ايران در وادي مربيگري سالها به دنبالش بود.