آینده ورزش قسمت اول

حکایت عجیبی است بغیر از اولین دوره حضور ما در جام جهانی که مربوط به سال 1978 می باشد در سه دوره بعدی که در این رویداد بزرگ جهانی شرکت کردیم همواره مربوط به زمانی بوده که دولتی جدید با ریاست جمهوری جدید قرار بوده که سکان هدایت کشور را بر عهده بگیرد و شاید جالب باشد که بگوئیم فوتبال ما در سه دوره جام جهانی 1998 و 2006 و حالا در 2014 به گونه ای شرکت می کند که شاید اولین موفقیت  دولت منتخب و شاید به گونه ای دیگر آخرین موفقیت  دولت سابق بوده است دولتهای اول سید محمد خاتمی و محمود احمدی نژاد بخوبی شور و اشتیاق و عشق مردم به فوتبال را دیدند آنها به درستی می توانستند  درک بکنند که فوتبال می توانست در کنار دیگر ورزش ها جایگاه رفیعی در کسب موفقیت برای هر دولتی باشد روسای جمهور ما بخوبی می توانستند شور و شوق که باعث شور زندگی و بالا رفتن تولید ملی را در جشن و شور مردم از صعود به جام جهانی حس کنند  اما باید گفت دولتهای هفتم و هشتم و نهم و دهم هیچگاه به این واقعیت مهم زندگی اجتماعی یعنی ورزش نگاه بزرگی نکردند و در نتیجه امروز به جائی رسیدیم که در اتفاق خوشایند صعود به جام جهانی 2014پس از انتخاب  جناب آقای دکتر حسن روحانی معتقدیم  که باید نگاه ویژه ای به مقوله ورزش و چشم انداز آن از سوی دولت محترم یازدهم لحاظ شده و با استفاده از این تجربه های افق روشن تری برای آینده ورزش در چهار سال آینده داشته باشیم  اما برای رسیدن به این آینده روشن چه کارهائی باید کرد؟

1/ لزوم بهره بری از نیروهای متخصص و صاحب تجربه در امر اداره ورزش
یکی از مشکلات بی شمار ورزش ما در دولتهای نهم و دهم  دقیقا به  حکایت  مدیریت اتوبوسی بر می گردد که رئیس جمهور منتخب در  کارزارهای انتخاباتی خودش به آنها اشاره داشتند  مشکل بزرگ ورزش ما در  استفاده از نیروهای آشنا با  گروه جدید حاکم بر قوه مجریه و نا آشنا با  مقوله ورزش بوده است  در دولتهای نهم و یازدهم شاهد  اوج نصف و عزلها در حوزه ورزش چون بیشتر حوزه های دیگر بودیم مردانی که سکان هدایت ورزش ایران را در این سالها بر عهده گرفتند اصطلاحا به نام " مدیران سیاسی " نام گرفتند مردانی که از حوزه های دیگر به  حوزه مدیریت ورزش وارد شده و بدون هیچ گونه دانش کار بردی و تجربه مناسب در این حوزه مشغول به کار و شاید بهتر باشد اعلام کنیم ناکاررائی شدند  بیائیم قدری عقب تر برگردیم و  مثالهائی در مورد  انتخاب تیم ملی کشورمان در راه جام های جهانی 1998 و 2006 داشته باشیم  بخوبی به یاد داریم در هنگامیکه دولت هفتم به سر کار آمد فوتبال ما در یک پروسه طولانی راهی جام جهانی شد  و در همان روزگار عزل و نصب های سریع در این حوزه شروع شد بخوبی به یاد داریم که محسن صفائی فراهانی علی رغم این که یکی از بهترین مدیران فوتبال کشور در پس از پیروزی انقلاب بودند در بد ورود بعلت عدم آشنائی با مقوله مدیریت در امر ورزش دست به اشتباه های وحشتناکی زد که اوج آن تعویض سر مربی  مشهوری چون تومیسلاو ایویچ در زمان نامناسب بود تیم ما عملا با این کار  به خود صدمه زد  در دوره های بعدی یعنی به هنگام انتخاب  تیم ملی در  سال 2006 دامنه این دخالت ها افزون شد و سپردن سکان ورزش به مردی چون محمد علی آبادی باعث شد که تیم ملی فوتبال ما  با اوج بد سلیقگی و اختلاف های بی شمار ریاست فدراسیون فوتبال و سازمان تربیت بدنی  به مشکلات بزرگی در جهت رسیدگی به آمادگی کافی روبه رو شده و برکناری  دادکان باعث شد که  فوتبال ما تعلیق شود بسیاری از ما داستانهای تکراری ورزش ما از بعد اداری را بخوبی می دانند داستانهایئی که باعث شد بسیاری از فدراسیونهای ما  تعلیق شوند و طرحهای اداری و سیستم اتوماسیون  ورزش کشور  جای خود به حرفهای در گوشی و لابی بدهد و تبدیل سازمان تربیت بدنی به وزارت ورزش نه تنها نتوانست این مشکل را حل کند بلکه به مدیریت از نوع  یواشکی گسترش دهد از این رو معتقدیم یکی از مشکلات بزرگ ورزش ما در این مسئله است که از افراد متخصص و صاحب تجربه در ورزش که اینک می توان به خوبی اعلام کرد که نه تنها در حوزه ورزشکاران بلکه  در حوزه سیاسیون می توان یافت  بخوبی استفاده نشده و باید در دولت یازدهم به آنها  اعتماد کرد   که شاید بد نباشد اشاره ای به انتخابات شورای شهر خصوصا در حوزه تهران داشته باشیم که می دیدیم بسیاری از چهره های ورزشی  صاحب تحصیلات و تجربه و قابلیت  به دولت یازدهم توانستند نشان بدهند که حوزه ورزش می تواند چون حوزه اداره شهری  دارای شانس بهره وری از نیروهای ورزشی متخصص و صاحب تجربه شود و این گونه نیست که چون سالهای گذشته معتقد باشیم نیروهای متخصص   مدیریتی در حوزه ورزش انگشت شمار هستند.

2/ ثبات در مدیریت
از دیگر مشکلات ورزش در گذشته این بوده که ثبات مدیریتی بسیار کم بوده است و باید گفت از آنجائی که معیارهای صحیحی در جهت انتخاب افراد بخوبی لحاظ نمی شد افرادی که بر مسند کار می آمدند براحتی فضا نداشته و خیلی زود از کار برکنار شده و اصولا مقوله ای به نام حفظ سر مایه ها در ورزش چندان مورد توجه نه تنها قرار نمی گرفت بلکه در پاره ای از مواقع موفقیت های ورزشی باعث برکناری افراد می شد زیرا به نظر می آمد که نیروهای در حوزه مدیریت برتر چندان علاقه ای به محبوبیت زیردستان خود ندارند از این رو معتقدیم ثبات در مدیریت  در کنار انتخاب اصلح و دادن امکانات برای ارائه کارنامه مدیریتی بهینه باید در راس  اولویت های مدیریت جدید حاکم بر قوه مجریه بوده و بتوان فضای همراه با احترام و اعتماد وتوجه به زمان بندی مناسب به مدیران آینده ورزش داد