اتفاق بزرگی که پرسپولیس را شبیه خودش کرده است/ تبلور حس برنده خواهی و انزجار از شکست

احساس نیاز به پیروزی، دوختن زمین و زمان برای به دست آوردن نتیجه در سخت ترین شرایط ممکن، تلاش برای بهبود رکوردهای دوست داشتنی و مثبت و البته تنفر از شکست حتی در بدترین روزها همه و همه این روزها در پرسپولیس موج می زند و برانکو باید هم از غلیان این احساسات در تیمش خوشحال باشد.

پرسپولیس همین امسال را به یاد بیاورید. تیمی که همزمان دچار ناهماهنگی شده، دارای نقاط ضعف فنی بود و مدام بدبیاری می آورد تا در نقش یک بازنده سرافکنده جایی برای امیدواری باقی نگذاشته و نگاه ها را از خود برگرداند. یادمان نرفته که در 6 هفته ابتدایی فصل پرسپولیس چهار بازی را باخت و تنها یک برد به دست آورد تا همه از تیم برانکو قطع امید کنند.

آن روزها جدا از بحث های متعدد، از کیفیت پایین بازیکنان و پایین بودن شخصیت تیمی مجموعه فعلی گرفته تا مشکلات ریشه ای فدراسیون نشین ها با پرسپولیس و البته نفرین شده بودن پرسپولیس طی این سال ها و ربط دادن نتیجه نگرفتنش با مسائل ماورایی به گوش می رسید اما همه می دانستند آینده ای وجود دارد و ممکن است شرایط تغییر کند.

با این حال یک نگرانی عمده در خصوص پرسپولیس وجود داشت و آن اینکه نکند بازیکنان جوان و خام برانکو به باختن و نتیجه نگرفتن عادت کنند و اگر در هر بازی بنا به دلیل مختلف نتیجه نگرفتند کک شان نگزد که این یکی را سخت می توان تغییر داد.

خوشبختانه این خطر جدی از سر پرسپولیس گذشت و برانکو به کمک بازیکنانش اوضاع را جمع و جور کرد تا جایی که حالا سخت می توان باور کرد که سرخ ها در یک بازی شکست بخورند و خیلی راحت دست ها را به نشانه تسلیم بالا ببرند.

پرسپولیس بعد از هفته ششم نباخت و مقابل استقلال طوری قهرمانانه بازی کرد که یک حس غریزی می گفت این تیم دیگر نمی بازد. روحیه جنگندگی پرسپولیس تا ثانیه آخر بازی و سوت پایان در آن دربی تماشایی فوق العاده بود تا مشخص شود برانکو بیش از هر چیز روی تقویت حس برنده خواهی و انزجار از شکست کار کرده است.

پرسپولیس از آن روز نباخته و پیش بینی هایمان بعد از دربی – اینکه پرسپولیس تا آخر فصل نمی بازد یا خیلی سخت شکست خواهد خورد- کم کم درست از آب در می آید. تیم برانکو در مشهد نمایش روانی ارائه کرد اما اسیر اشتباهات انفرادی شد که در هر مسابقه ای ممکن است پیش بیاید اما خیلی راحت تسلیم نشد و در نهایت جای شکست را با تساوی عوض کرد. پرسپولیس در حالی به این مهم دست یافت که بعد از اخراج دروازه بانش ده نفره شده و در شرایط طبیعی شاید باید منتظر دریافت گل سوم حریف در خانه اش می نشستیم اما تیم برانکو آنقدر برای نباختن و پیروزی آماده بود که حتی با یک یار کمتر در خانه حریف تسلیم نشد و به حداقل خواسته اش رسید.

کافی است یک بار دیگر فیلم لحظات بعد از گل مساوی پرسپولیس را تماشا کنید و ببینید شاگردان پروفسور در آن یکی، دو دقیقه باقیمانده تا پایان بازی چطور برای رسیدن به گل برتری تلاش می کردند شاید اگر زمان مهلت می داد به این خواسته شان هم می رسیدند. این میل به خوب بودن و خوب ماندن مهم ترین اتفاقی است که در هفته های اخیر در پرسپولیس متبلور شده و بابت این تغییر نمی شود از برانکو تشکر نکرد یا نقش او را در ایجاد این حس کمرنگ دانست.

آنچه مشخص است اینکه پرسپولیس عصر شنبه با بازی روان و گردش صحیح توپ در زمین تیم برتر میدان بود و با وجود اینکه در نیمه نخست در خلق موقعیت مشکل جدی داشت اما بر خلاف آنچه برانکو گفت بازی با پدیده را می توان جزو بازی های خوب تیم او طی این 16 هفته دانست. با این حال همین تیمی که خوب بازی می کرد فقط به خاطر اشتباه انفرادی دو بازیکنش دو بار از حریف عقب افتاد که حداقل در بار دوم بازگشت به بازی کمی دشوار یا حتی غیر ممکن به نظر می رسید که اینجا همان حس و روحیه ایجاد شده در اعضای تیم ورق را به سود برانکو و تیمش برگرداند.

حالا به نظر می رسد برانکو جدا از بالا بردن سطح تاکتیکی تیم که منجر به ابراز رضایت غالب هواداران و تعریف رسانه ها شده روحیه عجیبی به بازیکنانش تزریق کرده که فقط برد می خواهند و در سخت ترین شرایط برای نباختن همه کار می کنند. حالا به نظر می رسد باختن برای پرسپولیس یک اتفاق بسیار بد و تلخ به نظر می رسد و همین می تواند پل بزرگی به سمت موفقیت باشد.

درست در سال های بزرگی پرسپولیس طی دهه 60 و 70 به خاطر داریم که هواداران این تیم با تساوی تیم محبوب شان چقدر ناراحت می شدند و اندک باخت های این تیم در طول فصل تا چه حد به فاجعه تبدیل می شد. این اتفاق اما با تعدد باخت های پرسپولیس طی چند فصل اخیر که بعضا از تعداد انگشتان دو دست هم تجاوز می کرد کم کم فراموش شد و تابوی باخت پرسپولیس و دردهای چند روزه بعد از باخت برای هواداران دو آتشه این تیم هم شکست تا جایی که خیلی اوقات باخت این تیم بزرگ و مردمی حتی برای رسانه هایی که دنبال تیترهای دهان پرکن می گشتند هم عادی و کاملا معمولی جلوه می کرد.

امسال اما انگار قرار است تا حدودی از پرسپولیس اعاده حیثیت شود و با زنده شدن حس برنده خواهی و انزجار از شکست تیم برانکو بیشتر و بیشتر به دل ها نفوذ می کند تا جایی که گفتن از قهرمانی و رسیدن به جمع مدعیان اصلا حرف بیهوده ای به نظر نمی رسد و می شود به این تیم نگاه مثبتی همراه با امیدواری داشت.

پرسپولیسی که ده نفره در مشهد در دقیقه 94 بازی را مساوی می کند هوادارانش را یاد تیمی می اندازد که آخرین بار با شش امتیاز کسر شده قهرمان شد. تیمی که سایپا را دقیقه 94 برد، از دل باخت 3 - صفر مقابل ابومسلم در تهران طی نیمه نخست یک تساوی 3-3 بیرون کشید و در دقیقه 96 با گل ثانیه های پایانی مقابل سپاهان قهرمان شد. امسال و در همین 16 هفته ای که گذشت پرسپولیس با نمایشی ستودنی از شکست مقابل استقلال در دقیقه 96 فرار کرد و به یک امتیاز روحیه بخش دست یافت همانطور که مقابل صبای قم در دقیقه 86 شکست را با تساوی عوض کرد و بالاخره در مشهد باز هم دقیقه 94 موعد بازگشت سرخ ها و دوری از شکست شد.

حالا پرسپولیس 10 هفته است که نباخته و این نکته مهم حتی در حرف و زبان بازیکنان احساساتی و جوان این تیم شنیده می شود که پرسپولیس را برای بردهای بعدی و نباختن طی بازی های آینده به جلو هل می دهد.

البته برخی بازیکنان پرسپولیس قضیه را احساسی جلوه می دهند و معتقدند بعد از مرگ هادی نوروزی این حس در تیم شان تقویت شده و به تبلور رسیده است تا جایی که نه تنها ده نفره نشده اند بلکه احساس می کنند یک یار بیشتر دارند و با قدرت بیشتری مبارزه می کنند. پرسپولیس بعد از مرگ کاپیتان کم سر و صدایش هرگز شکست نخورده و انگار واقعا بازیکنان هم قسم شده اند به خاطر کاپیتان فقیدشان هم که شده جام را به اردوگاه سرخ بیاورند. البته طبیعی است که تاثیر این اتفاق را نمی توان در ایجاد حس نیاز به پیروزی و زشت شمردن شکست کمرنگ دانست اما رنسانس روانی تیم چه بر اثر این موضوع احساسی باشد چه کار برانکو روی شاگردانش باعث شده پرسپولیس تیم دیگری باشد. تیمی که بیشتر شبیه خودش به نظر می رسد و البته دوست داشتنی تر است.

اتحاد نیمکت و زمین شاهد دیگری بر این ادعا
عکس های ارسالی از مشهد بخصوص در صحنه گل اول پرسپولیس می تواند فکت مناسبی برای تایید ادعاهای مطلب فوق باشد. از گل دوم می گذریم چون در دقیقه پایانی و 10 نفره به گل رسیدن نیمکت هر تیمی را منفجر می کند و طبیعی است که همه به سمت گلزن هجوم ببرند اما اشل کوچکی از این اتفاق در صحنه گل اول هم رخ می دهد تا جایی که می بینیم تقریبا تمام بازیکنان نیمکت نشین – حتی آنهایی که ناراحتی شان را بروز می دهند – خودشان را به گلزن سرخ ها رسانده اند و در شادی بازگشت نتیجه شریک شده اند. این فریم های زیبا که به نوعی با عکس های شادی گل فصل قهرمانی نزدیکی می کند نمایانگر اتحادی است که می تواند از ارکان موفقیت مجموعه امسال پرسپولیس باشد. اتحادی که جدا از شرایط فردی هر بازیکن در طول هر نود دقیقه این فصل شکل می گیرد تا پرسپولیس همانی باشد که مدت ها دنبالش بودیم؛ تیمی تشنه موفقیت با بازیکنانی که تا حدود قابل توجهی از موقعیت حساسی که در آن حضور دارند آگاه شده اند.