اجازه بدهید در نیت هایتان شک کنیم

دو روز است که دوستان فریاد استغاثه شان به فلک بلند شده که وامصیبتا، وااسفا، وا لیگ برترا.. چه نشسته اید که برانکو لیگ برترمان را به چالش کشید. کجایید که برانکو به این عجوزه به زور بزک عروس شده مان گفت بالای چشمت ابروست. البته که برانکو قداست لیگ برتر را شکسته است! همین که دو سال متوالی تیمش تمام رکوردها را می شکند حرمت شکنی نیست؟ همین که هر فصل چندین هفته جلوتر قهرمانی اش را مسجل می کند و سایر تیمهای محبوب این دوستان را وا می دارد که در یک رقابت مضحک برای افتخار «نایب قهرمانی» بجنگند، به سخره گرفتن لیگ نیست؟ لابد که هست.

بماند که مرد کروات اصلا مراد و مقصودش «کنفرانس خبری» بود. خبرنگار می پرسد چرا در کنفرانس خبری پس از بازی شرکت نکردید و برانکو می گوید نمی خواستم در آن سیرک شرکت کنم. حالا دوستان که چندین فصل حسرت یک حرکت غیر اخلاقی از پرفسور اخلاق مدار بی طاقتشان کرده سعی دارند با فرافکنی، جمله او را تحریف کنند و یکی دو جلسه محرومیت به پایش بنویسند. هرچند از این کمیته اخلاق هیچ بعید نیست، وقتی پرفسور را به جرم خنده دار «نشناختن دستیار کیروش» احضار می کنند اما همان دستیار کی روش را برای بیرون کردن «نماینده فیفا» از کمپ تیم ملی مواخذه نمی کند. همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید. کی روش و شفر هم دندان های ما را شمرده اند که یکی مدام اختیارات بیشتر طلب می کند و دیگری بدون کسب هیچ افتخاری بجای قرارداد ۲۸۰ هزار دلاری میخواهد عزیز میلیون دلاری باشد!

در چنین حال و اوضاعی واضح است که مربی سربزیر و محجوب پرسپولیس یک جا از کوره در می رود، چقدر از تیم حریف تعریف کند و مربی حریف به تیمش اتهام بکش بکش بزند؟ چقدر نجیبانه با تیم ملی همکاری کند و لفظ مار و عقرب بشنود؟ چقدر داوران لیگ سر تیمش را ببرند، در جدول زیان داوری هر فصل با اختلاف اول باشد. چند بار در جام حذفی با سوتهای اشتباه تیمش را سلاخی کنند، ۸۰ دقیقه بخاطر یک هند اشتباه گلرش را اخراج و ده نفره اش کنند و جیک نزند.

همین اتفاقات اگر برای تیمهای این دوستان میفتاد که آسمان را به زمین می دوختند. کما اینکه برای پنالتی بی تاثیر ابراهیمی به نفت که از خط رد شد، یا اشتباه در بازی یکطرفه با سیاه جامگان یک هفته عزای عمومی اعلام کردند، اما توپ به صورت رضاییان و پهلوی بنگر را داوران پنالتی گرفتند و امتیازات پرسپولیس پر زد و آب از آب تکان نخورد. فقط داوری بازی های پرسپولیس با همین ذوب آهن را در چند سال اخیر را بررسی کنید تا متحیر شوید. مگر می شود؟ این همه اشتباه تاثیرگذار به ضرر یک تیم؟ اشتباهاتی که در سایه اقتدار پرسپولیس محو می شود و کمیته داوران با «انشالله که گربه ست» از آن می گذرند. اشتباهاتی که هر روز پررنگتر می شود تا برانکو حق داشته باشد از داوری های فصل آینده بترسد.

واضح است که لیگ برتر دیگر قهرمان سرخ فام نمی خواهد. بس است. باید قهرمان عوض شود تا دل دیگران هم بدست بیاید. سازمان لیگ یک تبریک خشک و خالی به قهرمان مقتدرش نمی گوید تا شفر متکبرانه بگوید «هیچکس از قهرمانی های پرسپولیس نمی گوید همه از ما حرف می زنند.» راست می گوید وقتی رئیس فیفا از آنسوی دنیا به پرسپولیس تبریک می گوید اما بقول برانکو در کشور خودمان هیچ مسئولی یک دست مریزاد ساده به مرد کروات نمی گوید اجازه بدهید در نیت ها و غرض ها شک کنیم. فوتبال ما مربی به سلامت برانکو نمی پسندد. فوتبالی که هر هفته در نود می بینیم تا بن دندان در فساد، رشوه، شرط بندی، دلالی و تبانی غرق شده است و ملغمه تبلیغات محیطی، قرارداد لباس و حق پخش و اتفاقات دیگرش هیچکدام شفاف نیست، محرز است که مربی پاکدست و سالم را بر نمی تابد. مربی ای که مقابل بازیکن سالاری می ایستد و سلطان پاس گلش را نیمکت نشین می کند اما از اصولش عقب نمی نشیند.

برای او لابد این اوضاع مسخره است. که مربیان همگی این اوضاع را ببینند اما هر هفته در خیمه شب بازی مضحکی بنام «کنفرانس خبری» شرکت کنند، اگر تیمشان آن هفته باخته بود داور و زمین و زمان را به باد انتقاد بگیرند و اگر برده بودند همه چیز را گل و بلبل ببینند. اگر خبرنگاری بیشتر از کوپنش پرسید خیطش کنند و تهدید و ارعاب و اگر کافی نبود "علی"ها را صدا بزنند. گاه برای شعار علیه داور، اشک بریزند و فیلم هندی بازی کنند گاه کنفرانس را به آتش بکشند. گاه با شومن بازی تا نیمه شب خبرنگاران را نگه دارند و قصه حسین کرد و «نفرین نامه» بخوانند و گاه جک و لطیفه بگویند و میخ طویله نشان بدهند. اینها اگر کمیک و خنده دار نیست پس چیست؟

ضمنا ‏وقتی می خواهید داستان یک کنفرانس خبری را به توهین به کل فوتبال ایران گره بزنید اول مطمئن شوید طرف مقابلتان «برانکو» نباشد. کسی که مانند بعضی ها مشت گره نمیکند، نمایش تعصب نمی دهد، ولی عشق به ایران در رگهایش جاریست؛ بدون شوآف، بدون تاریخ، بدون امضا...!