ارتش سه‌ستاره

پایان بدون جام فصل برای ارتش سرخ و پایان دوران یکه‌تازی آنان در لیگ برتر، جدای از پیشرفت و تجهیز دو رقیب اصلی در تهران و اصفهان، معلول از فرسایشی بود که از دو سال قبل در اردوگاه سرخ‌ها شدت قابل‌توجهی به خود گرفته ‌بود. بی‌شک پرسپولیس بی‌رقیب برانکو و یحیی گل‌محمدی را اکثرمان به‌عنوان تیمی می‌شناختیم که بزرگ‌ترین ستاره آن خود پرسپولیس بود؛ اما پیش‌بینی این که حتی چنین تیم متحدی پس از از‌دست دادن ۶ مهره اصلی و جایگزینی نامطلوب آنان در درازمدت سقوطی آزاد را تجربه کند، چندان دشوار نبود.

روزی که پرسپولیس گلات تاریخی‌اش را رسمی‌کرد، کمربند خط دفاعی‌اش توسط زوج شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی سفت شده ‌بود؛ و هر مهاجمی که از این زوج عبور می‌کرد، به مانعی به سختی علی‌رضا بیرانوند می‌رسید. خط حمله قرمزها نیز با هنرنمایی‌های علی علیپوری که توسط هافبک‌های خلاقی همچون بشار رسن و مهدی ترابی تغذیه می‌شد، آتش به دروازه رقبا می‌افکند. در میانه میدان نیز احمد نوراللهی مانند اسلحه‌ای چندکاره بخش مهمی از بار دفاعی و هجومی تیم را همزمان و به شکلی بی‌نقص بر دوش می‌کشید.

طبیعی بود که تیمی که از این لیست ستاره‌های ملی‌پوش، تنها مهدی ترابی را حفظ کرده ‌باشد، بتواند عملکرد خیره‌کننده سال‌های قبل خود را تکرار کند. جایگزین این مهره‌های تأثیرگذار، بازیکنانی بودند که در سنین نزدیک بالا و اکثراً نزدیک به ۳۰ و تنها به‌واسطه بازی‌های قابل‌قبول‌شان در لیگ برتر برگزیده ‌شدند. هرچند در مقطعی که پرسپولیس گل‌محمدی در کوران بازی‌های حذفی لیگ قهرمانان آسیای ۲۰۲۰ قرار داشت، بسیاری از این خریدها اعتماد یحیی را به‌خوبی پاسخ ‌دادند، اما در مجموع این دو فصل، تنها میلاد سرلک و تا حدودی، فرشاد فرجی که در سنین پایین‌تری جذب شده ‌بودند، توانستند صلابت پرسپولیس سال‌های اوج را در پست‌های خودشان حفظ‌ کنند.

بالارفتن سن ستارگان باقی‌مانده دیگر معضل پرسپولیس ناکام امسال بود. سیدجلال وارد دهه پنجم زندگی خود شده، کمال کامیابی‌نیا و وحید امیری وارد دوران پیری فوتبالی شده‌اند و عیسی آل‌کثیر نیز در ۳۲سالگی با مصدومیت‌های سنگینی مواجه است. پرسپولیس طلایی دهه ۹۰ یک نقطه ضعف بزرگ داشت که به‌واسطه افتخارآفرینی‌های مکررش، درباره آن چندان صحبتی به‌عمل نمی‌آمد؛ عدم جوانگرایی. مهدی عبدی، تنها بازیکن جوانی بود که با اعتماد شجاعانه گابریل کالدرون در پیراهن پرسپولیس چهره ‌شد؛ اما گل‌محمدی حتی در روزهایی که دستش از مهاجم هدف خالی بود، حسابی که پیشتر علی دایی، حمید درخشان و برانکو روی مهدی طارمی و علی علیپور باز کرده بودند را روی ستاره شمالی خود باز نکرد.

پاییز تیره ارتش سرخ با تحقیر مقابل الهلال در ریاض آغاز شد و حال، بهار آنان نیز با باخت به سپاهان در اصفهان به زمستان بدل ‌گشت. حالا پرسپولیس وارد بحرانی شده که پس از سال‌ها، دیگر گذرا نیست. پرسپولیس هرچقدر با اتحاد و اراده بخواهد بتازد، با ارتشی سه‌ستاره و پابه‌سن گذاشته قادر به انجام این کار نیست. اصلاح لیست بازیکنان و ترکیب تیم، مأموریتی است که چه به‌دست یحیی و چه به‌دست سرمربی بعدی قرمزپوشان اگر انجام نشود، پرسپولیس وارد همان سراشیبی‌ای خواهد شد که استقلال سال ۱۳۹۲ با دوجین ستاره آن را تجربه‌ کرد؛ سراشیبی‌ای که حاصل آن برای آبی‌ها ۹ سال حسرت قهرمانی لیگ بوده و برای پرسپولیس نیز خوشایند نخواهد بود.