از «شل سیلورستاین» تا «بشار رسن»!

شل سیلورستاین، نویسنده و کارتونیست آمریکایی، در شعری خطاب به دخترش می نویسد:

فرزندم! من چند سال از تو بزرگ ترم ... فقط همین!

برای پرواز موقعیت های بیشتری داشتم و بیشتر هم زمین خوردم

معنی اش این نیست که عاقل ترم

معنی اش این است که بیشتر سختی کشیده ام

فرزندم! من چند سال از تو بزرگ ترم ... فقط همین

تو به سمت جایی می روی که من آنجا بودم ... و می دانم که در آنجا خبری نیست

فرزندم! من چند سال بیشتر از تو تجربه دارم ... فقط همین»

وقتی گفت وگوی بشار رسن در تلویزیون الکاس قطر و برنامه «ضیفنا» را دیدم باز هم یادم آمد که گاهی متقاعدکردن هواداران جوان چقدر سخت است. این که همه عشق و امیدشان را به پای یک بازیکن می ریزند؛ غافل از این که او با یک قرارداد و فرصت بهتر چنان می رود و پشت سرش را نگاه نمی کند و حتی ممکن است با ناسپاسی در مورد تیم سابقش حرف بزند که باورکردنی نیست.

بشار رسن بازیکن فوق العاده ای بود؛ بدون حاشیه های معمول ستاره ها، در خدمت تیم و گره گشا در لحظه های کلیدی. به پرسپولیس کمک کرد تا در فوتبال ایران و آسیا بدرخشد و البته پرسپولیس هم به او کمک کرد تا دیده شود. حتی هنوز هم اگر اسم او را به انگلیسی در گوگل سرچ کنید، عکس هایش بیشتر با لباس پرسپولیس است تا تیم ملی عراق! او حق دارد به دنبال رویاهای خودش برود اما در این گفت وگو چند نکته کلیدی را بیان کرد:

«چه مشکلی بود و چه نبود، من باشگاه پرسپولیس را ترک می کردم چون ایران خارج از فضای رسانه هاست و مردم عراق توجهی به آن ندارند و این که مسابقات آسیایی نبود و کسی از بشار خبر نداشت که کجاست و چه کار می کند. بنابراین ترجیح دادم ادامه فوتبالم در کشورهای عربی و خلیج (فارس) باشد. قطر را انتخاب کردم چون فوتبالش در سال های اخیر خیلی پیشرفت کرده. یک زمانی فقط السد و الدحیل برای قهرمانی می جنگیدند ما الان می بینیم اگر چه فاصله هست اما تیم ها برای صعود به رتبه بالای جدول می جنگند.»

او البته این را هم اضافه کرد که «اگر السد یا النصر به فینال آسیا می رسیدند، بلاشک قهرمان لیگ قهرمانان می شدند.» این یعنی پرسپولیسی که من هم عضو آن بودم و هر دو تیم السد و النصر را شکست داد از آنها ضعیف تر است.

در چند سال اخیر برخی از بزرگترین ستارگان فوتبال ایران از لیگ های عربی به اروپا رفته اند. علی دایی از السد به آرمینیا بیله فیلد منتقل شد. علی کریمی از الاهلی به بایرن مونیخ رفت. جواد نکونام و مسعود شجاعی از الشارجه به اوساسونا رفتند و مهدی طارمی از الغرافه به فوتبال پرتغال پیوست. شاید از این منظر حرف بشار رسن غلط نباشد که کشورهای عربی حالا بیشتر دیده می شوند.

در این سال ها به دلیل مراودات بین المللی، پذیرش توریست، میزبانی از تیم های بزرگ برای تمرینات پیش فصل و برگزاری برخی مسابقات ورزشی از اتومبیلرانی تا تنیس، داشتن مدیران بین المللی، امکانات چشم نواز، اخذ میزبانی جام جهانی و ... بسیار بیشتر از ایران در رسانه های جهانی دیده شده اند. این نکته را هم نباید فراموش کرد که زبان عربی گویندگان بسیار بیشتری از زبان فارسی دارد و رسانه های آنها پوشش گسترده تر و با کیفیت تری از رقابت ها دارند اما واقعاً بشار رسن را عراقی ها در ایران نمی دیدند؟ پس چطور بهترین بازیکن سال عراق شد؟ این حرف کم لطفی نیست؟

کاری به «الخلیج» گفتن و قورت دادن «فارس» آن ندارم که حتی عماد رضا هم در برنامه 90 این حرف را زد و به نظر چنان در گوشت و خون شان فرو رفته که با آن کاری نمی شود کرد اما چرا هیچ اشاره ای به دستمزد بالاتر نکرد؟ او بازیکنی است که قطعاً می تواند به اروپا برود اما باور کنیم که دستمزد بالاتر هیچ تاثیری روی جدایی اش نداشت؟

او فقط کافی است تا دلداری صد هزار نفری هواداران پرسپولیس پس از فوت مادرش در استادیوم آزادی را به یاد بیاورد. شاید آن وقت با این قاطعیت از لیگ قطر که بازی تیم هایش 1000 نفر را به استادیوم نمی آورد حرف نمی زد. گرفتار تعصب ایرانی نشده ام. پیشرفت فوتبال قطر را بارها تحسین کرده ام و امکانات آنها را حالا جهان هم پسندیده اما کمی قدرشناسی تا امروز کسی را نکشته است.

وقتی می نویسیم که هواداران جوان فوتبال خوب است در بت ساختن از بازیکنان اندازه نگه دارند برای چنین روزهایی است. این بدان معنی نیست که ما عاقل تریم، نه! دلیل اش این است که ما بیشتر زمین خورده ایم، بیشتر بی وفایی هایی از این دست دیده ایم و داریم از راهی برمی گردیم که جوان ترها تازه رفتن به سمت آنجا را شروع کرده اند ... فقط همین!»