از اين ديوار هم مي شود بالا رفت / سفارت «اشكان» در انگلستان!

1- تصوير از جايي شروع مي شود كه اشكان در مقابل جايگاه تيفوسي ها تعظيم كرده و هواداران فولام براي لمس موهاي مشكي اش در حال رقابت با هم هستند. شنبه، روز بزرگي براي ستاره پرتلاش ايراني بود. در هفته هايي كه تيم لندني براي گريز از سقوط محتاج جنگيدن بر سر تك تك امتيازهاست، دژآگه از فرصت نيم ساعته اش براي حضور در ميدان استفاده كرد و گل سه امتيازي تيمش را برابر نيوكاسل به ثمر رساند. تماشاگران فولام در پايان مسابقه براي دقايق طولاني سر پا ايستادند و اشكان را تشويق كردند. اين البته اولين واكنش ستايش آميز هواداران نسبت به مهاجم ايراني شان نيست. آنها پيش تر به دفعات در فن پيج ها و پاتوق هاي حقيقي و مجازي شان به تقدير از تلاش و كيفيت دژآگه پرداخته بودند. سرباز اشكاني كرش حالا به ستاره مورد اعتماد تيم انگليسي تبديل شده است؛ كسي كه هر هفته نشان مي دهد رويايش براي حضور در تيم هاي بزرگتر جزيره، آنقدرها دور از دسترس نيست.

2- فوتبال ايران پيش از اين سه نماينده در ليگ هاي انگلستان داشته است. كريم باقري، حسين كعبي و آندرانيك تيموريان كساني بودند كه راهي مهد فوتبال جهان شدند، اما به دلايل مختلف نتوانستند درخشش چنداني داشته باشند. حالا اما ورق برگشته است. اشكان دژآگه با قابليت هاي فني بالا و نيز شرايطي كاملا همخوان با استانداردهاي فوتبال مدرن هر هفته در استاديوم هاي بريتانيا به ميدان مي رود و خيلي از مواقع با نمايش هاي قابل دفاعش دلربايي مي كند. بدون ترديد حضور ستاره هاي يك كشور آسيايي در هر كدام از نقاط اروپا مي تواند «افتخار» باشد؛ چنانكه براي ما هم پيش تر صادرات لژيونر به بوندس ليگا مايه مباهات بود و همين حالا مي توانيم از موج جديد اعزام ستاره هاي جوان به اروپا خشنود باشيم. با اين همه اما، داستان ايران و انگلستان حكايت ديگري است. روابط پرفراز و نشيب و مملو از تنش دو كشور باعث مي شود حساسيت در اين مورد بالا بگيرد و هيجان به اوج برسد. انگار همه تاريخ ما و آنها را با قلم «ترديد» نوشته اند و هميشه حجاب بدبيني، مانع از اعتماد بين طرفين بوده است. با اين وجود پديده اي به نام «فوتبال» هميشه نشان داده مي تواند مرزها را بشكند و بستر وقوع حوادثي باشد كه با هيچ قاعده اي جور در نمي آيد.

3- بعد از اتفاقاتي كه در سال 90 رخ داد، ايران و انگلستان سفارتخانه هاي شان در خاك طرف مقابل را تعطيل كردند و اين بن بست ديپلماتيك تا اوايل ماه جاري ادامه داشت. با اين وجود اما، گاهي پيام هايي وجود دارد كه انتقال دادن شان، بدون سفارت و دم و دستگاه سياسي هم ممكن است؛ آنچه زحمتش را وسيله اي مثل فوتبال مي تواند بكشد. اين روزها بخشي از مردم لندن براي تماشاي بازي پسري بليت مي خرند و برايش هورا مي كشند كه رگ و ريشه ايراني دارد؛ كسي كه با ساق هايش سرود صلح مي خواند و نشان مي دهد خيلي از بدگماني ها به مردمان سرزمينش نسبتي با واقعيت ندارد. حالا ما يك ايراني در پايتخت انگلستان داريم كه به يكي از سازنده ترين انواع فعاليت هاي اجتماعي مشغول است، احترام و اعتبار فراواني دارد و مورد علاقه مردم به شمار مي رود. اشكان هر هفته به انگليسي ها نشان مي دهد ايرانيان چه فرزند دوست داشتني و سالمي دارند و ما هر هفته با تماشاي بازي هاي او مي فهميم همه ساكنان بريتانيا، عاملان استعمار و خباثت نيستند. اين نگاه نو به يك رابطه مرموز و بدسابقه، شعبده اي است كه فقط از فوتبال برمي آيد. كاش بازيكنان بيشتر و بهتري در اين سطح داشتيم. كاش نمايندگان مردم صلح دوست ايران در انگلستان، بيشتر از جنس اشكان دژآگه باشند تا اسماعيل فلاح!

4- براي تسخير روح يك ملت، شايد نيازي به بالا رفتن از ساختمان سفارتخانه اش نباشد. گاهي مي شود راه اشكان را رفت و از ديوار قلب مردمش صعود كرد؛ مسيري موثرتر و سرشار از غرور و شكوه. شايد بايد افتخار كرد به لژيونري كه در صفحه شخصي اش قربان قدوبالاي ايران مي رود و در فرنگستان، پرچم خاك پدري اش را برفراز «دژ» آگاهي برافراشته نگه می دارد. مرسي و موفق باشي پسر!