از دلتنگي براي اين تيم تا جواب آن بچه يتيم

شايد روزي كه فيفا اعلام كرد پرسپوليس يك سال قادر به جذب بازيكن نيست، هيچ كس حتي تصورش را هم نمي كرد اين دوران طولاني تبديل به مقطعي درخشان از تاريخ باشگاه شود و اين همه قاب زيبا و فراموش نشدني بسازد. قهرماني در ليگ هفدهم، رسيدن به فينال ليگ قهرمانان آسيا و باقي ماندن در كورس مدعيان امسال، كارنامه باورنكردني تيمي است كه هيچ بازيكن جديدي نگرفت، طارمي، مسلمان، احمدزاده، محرمي و اميري از آن جدا شدند و ماهيني و انصاري را هم به خاطر رباط پاره از دست داد. روي كاغذ كاري كه تيم برانكو كرد در حد «غيرممكن» بود، اما اين پرسپوليس آنقدر مصمم، جنگجو و البته با كيفيت بود كه توانست دوران تلخ محروميت را با سربلندي پشت سر بگذارد. حالا همه خوشحال اند از اينكه پنجره ها دوباره باز شده و پرسپوليس هم مثل ساير باشگاه ها مي تواند خودش را تقويت كند. راستش اما اين مساله همان اندازه كه خوشحال كننده است، مي تواند باعث نگراني هم باشد.

پنجره باز چيز خطرناكي است، اگر قرار باشد به جاي آدام همتي و شايان مصلح كه حداقل تا پاي جان زحمت مي كشند، امثال يانسكي و تادئو و نیومایر وارد شوند، ارز مملكت را تباه كنند و جان مردم را بالا بياورند. امروز اگر آدام و شايان پاس گل نمي دهند، حداقل وقتي دوربين چهره بسته آنها را به تصوير مي كشد، آدم از صورت غرق در عرق اين بچه ها لذت مي برد. لحظه عجیبی بود، روزی که پریموف اوكرايني در سرمای فولادشهر سرش را از جلوی توپ ذوبی ها دزدید تا ضربه نخورد؛ آخر گناه داشت طفلکی! پنجره باز چيز خطرناكي است، اگر قرار باشد ديگر بعد از ساده ترين گل هاي پرسپوليس نيمكت اين تيم از جا كنده نشود و كاورپوش ها به سرعت برق و باد از سر و كول زننده گل بالا نروند. وقتی یک کلکسیون ستاره از تیم برانکو جدا شد، پرسپولیس دیگر شکارچی گل نداشت، اما بچه های روی نیمکت این تیم انگار «شکارچی شادی گل» بودند؛ بي آنكه نگران سهم خودشان از اين تيم باشند. هنوز هم هیچ كورنومتري نفهمیده رادو با چه سرعتی به سمت گلزن حرکت می کرد که زودتر از بازیکنان داخل زمین به او می رسید! پنجره باز چیز خطرناکی است، اگر قرار باشد پشت بازیکنان این تیم باد بخورد و آنها دیگر برای تک تک توپ ها تا پای جان نجنگند. وضع عجیبی بود در این یک سال؛ سرخ ها انگار می خواستند ثابت کنند در مقابل تازيانه هیچ مصیبتی قرار نیست کم بیاورند و عقب بکشند. فوتبال برای آنها تبدیل شده بود به محک اراده و نوعي كل كل مردانگی، که اگر غیر از این بود، بازی با عضله بسته و گردن خشکیده و کتف دررفته معنی پیدا نمی کرد. پنجره باز چیز خطرناکی است اگر شادی های دیوانه وار جلال و بیرانوند را از تیم بگیرد، درست در همان لحظاتی که مردم و دوربین ها روی بازیکنان جلوی زمین فوکوس کرده اند و اين دو نفر آن عقب ركورد پرش ارتفاع را مي شكنند.

از همه اینها مهم تر، پنجره باز چیز خطرناکی است، اگر قرار باشد دوباره یکی مثل محسن مسلمان به تیم برگردد، چهار نفر مثل خودش را دورش جمع کند و بعد از چند بازی نیمکت نشینی، پست «بچه های طلاق» روی اینستاگرام بفرستد. همسر هوادار مقتول پرسپولیس در ایلام، در حالی که طفل تازه یتیمش را در آغوش کشیده بود و به پهنای صورت اشک می ریخت، از ضجه های اول فصل شوهرش حرف زد؛ از اینکه بازیکنان جفاکار چطور دست تیم محروم را لاي پوست گردو گذاشتند و پيچيدند به بازي. مرد در خلوت خانواده آنقدر دلخوری هایش را تکرار کرده که زن خانه دار هم ديگر اسامی خوش مرام ها را از بر بود. پنجره باز چیز خطرناکی است، اگر قرار باشد امثال طارمی و محرمی و احمدزاده، بی حساب و کتاب برگردند و جواب آن بچه یتیم را نداشته باشند. من از پنجره باز می ترسم.