از عذرخواهي شما ممنونيم آقاي رويانيان / پرسپوليسي ها با تباني، تباني نكردند!

-1 راه يافتن منابع مالي قابل توجه به فوتسال، رفته رفته دنياي اين رشته ورزشي را هم مثل فوتبال دستخوش تغيير و تحول كرد و طعم دلنشين سادگي و صداقت آن را از بين برد. سال هاي نه چندان دور، تنها تصويري كه از فوتبال سالني در ذهن علاقه مندان به ورزش وجود داشت، به مسابقات «جام رمضان» مربوط مي شد كه از فضايي پرشور و هيجان انگيز بهره مي برد. حالا سالهاست كه خبري از آن جو صميمي و بي آلايش نيست و فوتسال براي خودش به يك ورزش لوكس و پرحاشيه تبديل شده است. شايد به خاطر همين «معصوميت» از دسته رفته هم باشد كه هر روز حرف و حديثي تازه و آزار دهنده در اين حوزه به گوش مي رسد و مخاطبان را زجر مي دهد. اگر تا ديروز گمان مي كرديم اين فقط «ادبيات» فوتسالي هاست كه كم كم به شيوه گفتار طلبكارانه و غيرصادقانه بسياري از اهالي فوتبال نزديك مي شود، حالا بايد رفتار متقلبانه و ناخوشايند برخي از سالني بازها را هم به اين مشابهت بيفزايم و طبق معمول حسرت روزهايي را بخوريم كه هنوز پاي پول به معادلات اين عرصه باز نشده بود. آخرين پرده از اين تئاتر حسرت بار، ماجراي زدوبندي بود كه در هفته آخر مسابقات ليگ برتر فوتسال رخ  داد و پرسپوليس ي ها با تحمل يك شكست سنگين در برابر گيتي پسند ، مقدمات قهرماني اين تيم را فراهم كردند. «تباني» آن هم در علني ترين و قبيح ترين شكلش ظاهرا آخرين برگ نااميدكننده اي بود كه فوتسال براي هوادارانش رو كرد.

-2 آنچه در مسابقه پرسپوليس و گيتي پسند رخ داد، چنان آشكار و غيرقابل بحث بود كه حتي كم اطلاع ترين مخاطبان ورزش هم از كم و كيف پشت پرده آن آگاه شدند. با اين وجود تصاوير مستند پخش شده از اين فاجعه در برنامه 90، جاي هيچ گفت وگويي را باقي نگذاشت و حجت را بر وجدان هاي بيدار تمام كرد. پس از اين داستان بود كه بحث تكراري تشكيل كميته هاي حقيقت ياب و كارشناسي به ميان آمد و مديران و مسوولان گرد هم نشستند تا موضوع را بررسي كنند. حقيقت آن است كه واكنش هاي يكساني كه در همه اين سال ها نسبت به انبوه ابهامات اين چنيني وجود داشته، مخاطبان را از وقوع يك برخورد قاطعانه و منطقي نااميد كرده بود. با اين وجود عكس العمل متفاوت باشگاه پرسپوليس ، بسياري از علاقه مندان به فوتبال را شوكه كرد. محمد رويانيان صبح ديروز در مصاحبه اي قابل تحسين، از مسجل شدن تباني تعدادي از بازيكنان پرسپوليس براي اين باشگاه خبر داد و جسورانه از آسيب ديدگان اين ماجرا عذرخواهي كرد. اين «عذرخواهي»، از آن دست مفاهيم بنياديني است كه جزو حلقه هاي مفقوده ادبيات مديريتي در ايران به شمار مي آيد. در مملكتي كه تقريبا هيچ مسوولي در پي هيچ فاجعه اي، كوتاهي خودش را نمي پذيرد و لب به تقاضاي بخشش نمي گشايد، بدعت رويانيان را بايد به فال نيك گرفت!

-3 مديرعامل باشگاه پرسپوليس – كه دست بر قضا از يك فضاي كاملا غيرورزشي به فوتبال آمده – قطعا در كار خودش عيب و ايرادات زيادي دارد، اما فارغ از همه اين بحث ها، بايد از او و مجموعه اش تشكر كرد كه شعور مردم را به بازي نگرفتند و در يك اتفاق نادر، سر تسليم مقابل مفهوم مقدس «حقيقت» فرود آوردند. بسياري از آنها كه اخبار حوزه ورزش را پيگيري مي كنند، خودشان را آماده كرده بودند يكبار ديگر با توجيهات نخ نماشده اي مثل «يك سوءتفاهم بود» يا «هنوز چيزي محرز نيست» روبه رو شوند و بعد از مدتي هياهو، شاهد فراموش شدن موضوع باشند؛ اما دست اندركاران باشگاه پرسپوليس همه معادلات را به هم زدند و ضمن صدور حكم اخراج براي خاطيان، گناه زيرمجموعه شان را به گردن گرفتند. شايد اين قبيل كارها در سرزمين هاي ديگر، بخشي از «وظايف» مديران و صاحب منصبان تلقي شود، اما ما در ايران به اين قبيل رفتارها عادت نداريم و بنابراين بايد تشكر كنيم از رويانيان كه پتك خشمش را بر سر رسانه ها نكوفت، آنها را مزدور، متوهم، كج خيال و خيانتكار نخواند و نخواست به مردم بقبولاند كه همه آنها دسته جمعي در اشتباهند! ما اينجا بازيكناني را داشته ايم كه در مقابل تيم هاي فلان مربي ناپديد شده اند و فصل بعد سر از تيم همان آقا درآورده اند، اما پاي حرف و ادعا كه وسط آمده، همه آنها خودشان را در زمره طاهرين روزگار جا زده اند. خيلي ممنون آقاي رويانيان كه بالاخره «مردم» را ديديد!

-4 اميدواريم دست كم در مورد همين يك پرونده، روال روشنگري پديد آمده كماكان ادامه پيدا كند و مسوولان كميته انضباطي يا كميته فوتسال هوس نكنند دوباره يك خروار ماست به صورت ماجرا بمالند. در حاشيه اين اتفاق تلخ اما، نكته زجرآور ديگري وجود دارد كه نمي توان ناگفته باقي اش گذاشت؛ وقتي تيم ملي فوتبال ايران به عنوان مهم ترين گروه ورزشي كشور به آن شكل نه چندان جالب تن به تساوي خانگي برابر قطر مي دهد و خيلي ها ناشيانه از اين بابت ابراز خوشحالي مي كنند، بايد حق داد به فلان فوتساليست كه آشكارا به حريفش راه بدهد و تازه از فاش كردن موضوع برابر دوربين هاي تلويزيوني ابا نكند؛ اين طور نيست؟