از هشت سال هادی تا هشت سال محمود

مراسم ترحیم هادی نوروزی در تهران یک مهمان ویژه داشت؛ مهمانی که شاید کسی منتظرش نبود. محمود احمدی نژاد که بی گمان یکی از پرهیاهوترین چهره های تاریخ معاصر ایران بوده، بعد از مدتها بی خبری و سکوت در مجلس بزرگداشت کاپیتان پرسپولیس آفتابی شد تا نشان بدهد هنوز هم «فوتبال» می تواند دست و پایش را شل کند؛ درست مثل همان روزهای اول حضور در پاستور که ناگهان سر از تمرین تیم ملی درآورد و کودکانه شروع به پنالتی زدن کرد. فوتبال نقطه ضعف احمدی نژاد است؛ آنقدر که او را در ضیافت پذیرایی از مورالس به سالن بازی می کشاند و به وجد می آورد. مردی که در موردش می گویند مدام با فرهاد مجیدی جلسه برگزار می کرده و چند سال پیش حتی تا یک قدمی ریاست فدراسیون فوتبال هم پیش رفته بود(!) حالا دوباره خودش را در یک اتفاق فوتبالی غرق می کند. وقتی همه نگاه ها خیره به هادی نوروزی است، می شود سری به مجلس سوگش کشید و جاه طلبانه دستی برای مردم تکان داد. نه؟

نفس حضور احمدی نژاد در تعزیه نوروزی، اتفاق بدی نیست؛ چه اینکه او هم مثل همه ایرانیان دیگر حق داشته خودش را در غم فقدان کاپیتان پرسپولیس شریک کند. مشکل اما از جایی شروع می شود که رییس دولت سابق لب به سخن می گشاید: «بازی های فوتبال را می بینیم و امیدوارم پرسپولیس به جایگاه واقعی اش برگردد.» عجب نگاه سخاوتمندانه ای! فقط این وسط انگار یک اشتباه کوچک رخ داده است. ظاهرا آرزو کردن و رویا بافتن باید کار آدم هایی باشد که هیچ سلاح دیگری در اختیار ندارند و فقط همین کار از دست شان برمی آید، نه یکی مثل محمود احمدی نژاد که خودش هشت سال همه کاره مملکت و طبعا پرسپولیس و استقلال بوده است. در این سال ها خیلی از هواداران هم مثل هادی دچار ایست قلبی شدند و نفس شان گرفت. در چنین شرایطی آقای رییس دولت سابق برای حل مشکلات چه کرد؟ امروز می شود در توجیه مشکلات مرگبار سرخابی ها گفت چشمان روحانی اصلا ورزش را نمی بیند و او به طور کلی این حوزه را رها کرده است، اما در مورد احمدی نژاد که خودش یک پا تیفوسی بود چه می شود گفت؟ او برای رسیدن پرسپولیس به جایگاه واقعی اش چه کرد؟ فقط مدیرعامل تغییر داد و به انباشت بدهی و شکایت و شکایت کشی یاری رساند؟ امروز همه نگران وضعیت مالی خانواده نوروزی هستند؛ کسانی که بازوبند کاپیتانی پرسپولیس را در خانه نگه می داشتند، اما منزل شان اجاره ای بود. مساله اینجاست که هادی در سال های حضورش در این تیم، بخش زیادی از پولش را نگرفته و بیش از یک میلیارد تومان طلبکار است. کاش رییس دولت پیشین می گفت خودش و سه وزیرش چقدر به بهبود این وضعیت بلبشو و هردمبیل در فوتبال ایران کمک کردند. «آرزو» کردن کار ما رعایاست محمود خان؛ شما صاحب منصبان باید «کار» می کردید که نکردید.

حضور احمدی نژاد در بزرگداشت نوروزی اما لحظات زجرآورتری هم داشت؛ جایی که او به رسم کلیشه های معمول گفت: «هادی الگوی ورزشی و اخلاقی ما بود.» عجبا؛ مگر می شود حتی سر سوزنی از مرام های الگویت را بو نکشیده باشی؟ شاید هادی فوتبالیست فوق العاده ای نبود، همانطور که احمدی نژاد اصلا رییس دولت فوق العاده ای نبود؛ این به آن در، اما دنیای هادی زمین تا آسمان با دنیای محمود فرق داشت. ما امروز در سوگ پسری زانوی غم بغل گرفته ایم که صدای رجزخوانی و بی ادبی اش را هیچکس نشنید، کم یا زیاد، هرچه در توانش بود را خرج کرد و لقمه ای بیش از استحقاقش برنداشت، از جنجال دوری کرد و بیش از آنچه لازم بود تعهد و مسوولیت پذیری داشت، حرمت دیگران را نگه داشت و هرگز ادعاهای بزرگ و دور از واقعیت نداشت. به این کلمات خوب نگاه کن و ببین کدام یک از اینها مشخصات شماست آقای احمدی نژاد؟ کاش از الگویت کمی الگو می گرفتی اخوی؛ اینطوری شاید هشت سال ریاست شما بر دولت هم مثل هشت سال حضور هادی در پرسپولیس طوری می شد که بعد از پایانش، مردم خون گریه کنند.