از هویت قرضی، تا چهره واقعی

 فوتبال ما پیروز شد اما نه فقط در روسیه که اینجا در تهران پایتخت ایران زمین این حماسه رخ داد. آری خانواده ایرانی به دور هم جمع شدند. دختران ما که به صرف کوته اندیشی باید به هیبت مردان در می آمدند تا فوتبال را از نزدیک ببیند یا چهره واقعی به ورزشگاه آمدند. ورزشگاه یک صد هزار نفری این بار آزادی شد. آنجایی که وقتی بانوان ایران زمین را در کنار مردان می پذیرفت که رخت عزا بر تن می کرد. در تشیع جنازه ناصرخان حجازی و هادی عزیز نوروزی ورزشگاه سیاه پوش و گریان و صد البته آزادی شد اما این بار ورزشگاه رنگ دگری داشت که بانوی ایران نه جامه عزا بر تن و یا ریش بر رخ نزد تا فریاد شوق برای پیروزی یوزهای ایرانی زند.

بانوی ایران که قبل از جام جهانی حتی در تصاویر یک ملت و یک قلب برای یک تیم جای نداشت با قلب و روحش به ورزشگاه آمد تا پس از سال ها احترام و همبستگی و عشق و شادی همه ملت را نمایان سازد. فوتبال ما دل پر ریش و رخ همره ریش نازنین بانوی ایرانی را زدود. بانوی ایران زمین به ورزشگاه آمد تا بگوید یاوه های منقلب شدن آن تحمیلی به هنر ایران زمین چون فیلم هایش بی معنی است. چه زیبا بود که بانوی ایران زمین با چهره خودش و با پای خودش و به اذن خودش زندگی کرد و لذت برد و فریاد ایران ایران را زد.

چه زیبا بود که پدر همراه دختر و بانو با یار و خواهر با برادر و هر کس به بهانه ای که هم دلی را باعث شده است به ورزشگاهی آمد که به عطر ادب و حرمت آغشته بود. چه خوب بود که هویت قرضی یا که اگر بهتر بگوییم جعلی است از بین رفت. چه خوب بود که دروغ و ریا و تزویر کم شد. چه زیبا بود که همه باز کمی خود شدیم و یاد گرفتیم دست به دست هم دهیم به مهر و میهن خویش را با نگاه و روان و ذهن پاک کنیم آباد. چه زیبا است که به شادی کنار هم نشینیم و یاد گیریم با هم بودن را پیش ز آن که دیر شود. چه خوب است که من و تو باز ما شویم و انسانیت را با نفی تفکیک و تحقیر جشن گیریم و تردید نکنیم که راه درست نه با پاک کردن صورت مسئله که با تطهیر ذهن و روحی آغاز می شود.

چه نیک است که آزاده باشیم نه از انواع ظاهری و دو چهره شدن و حکایت های نامداری که مشهور است به ریا. چه دنیای بهتری می شود که منقلب شویم وقتی کوته فکری به سراغ مان آید و شب تاریک جهل را نام جعلی سحر نگذاریم. باری فوتبال برد زیرا وسیله ای شد تا جشن هم بستگی ملی بگیریم و دیگر جمع شدن های مان نه به عزایی باشد یا به عذابی. بانوی ایرانی سپاس که به ورزشگاه آمدی تا بار دیگر ادب و نزاکت و عشق و زیبایی را برایش با نام آزادی بیاوری.