از چهار ماه گابریل تا 18 سال صادقی/ وفاداری به «هیچ»!

بخش زیادی از برنامه این هفته نود مربوط به پوشش مراسم تجلیل از ابراهیم صادقی بود. کاپیتان سایپا که هجدهمین فصل از حضورش در این باشگاه را پشت سر می گذارند، پیش از آغاز بازی با استقلال اهواز از سوی مسوولان باشگاهش مورد قدردانی قرار گرفت. مطابق برخی آمار و ارقام، صادقی در این دیدار چهارصدمین بازی اش برای سایپا را انجام می داد و همین مساله بهانه ای شده بود برای آنکه با ایجاد یک تونل انسانی و فراهم آوردن کیک و شیرینی به او «خسته نباشید» بگویند. دست بر قضا عادل فردوسی پور هم که کلی با این ماجرا حال کرده بود، علاوه بر فرستادن همکارانش به استادیوم خانگی سایپا، خودش هم حسابی از ابراهیم تعریف و تمجید کرد.

بدیهی است که مسوولان باشگاه سایپا باید از ابراهیم صادقی تشکر کنند و او را به خاطر این همه سال همکاری، مورد ستایش قرار بدهند. حتی یک کارمند معمولی هم وقتی همه عمر خدمتش را صرف کار در یک موسسه می کند، مدیران آن مجموعه وظیفه دارند به نوعی از وی تجلیل کنند. بر همین اساس، همه کارهایی که سایپایی ها برای «نارنجی وفادار» انجام دادند را درک می کنیم، اما این وسط نمی دانیم «ما» چرا باید قدردان ابراهیم صادقی باشیم و به او افتخار کنیم؟ ما هواداران عادی فوتبال، ما مخاطبان برنامه نود، ما چه دلیلی برای مباهات به ابراهیم صادقی داریم؟ او 18 سال در باشگاه باثباتی توپ زده که غیر از همین یکی، دو سال اخیر همیشه همه چیزش به وقت و درست و حسابی بوده است. سایپا در همه این سال ها دقیق و به موقع به بازیکنانش پول داده و قراردادهای نسبتا قابل توجهی با آنها بسته است. در مقابل نارنجی پوشان هم ساده و معمولی در یک فضای مطلقا بی حاشیه و کم سر وصدا توپ زده اند و هرگز نگران چیزی نبوده اند. امروز مهدی طارمی بهترین گلزن پرسپولیس است، اما به خاطر خراب کردن چند موقعیت مناسب آماج حملات قرار می گیرد و حتی ناچار می شود به اتفاق چند تن از همبازیانش قید حضور در اینستاگرام را بزند. در سایپا اما این فرصت برای هر بازیکنی فراهم است که کل سال را گل خالی خراب کند و اصلا کسی هم متوجه این ماجرا نشود!

ابراهیم صادقی در طول این نزدیک به دو دهه اصلا چه دلیلی برای ترک سایپا داشته است؟ او نه آنقدر بازیکن تاپی بوده که از باشگاه های خارجی و یا پرسپولیس و استقلال پیشنهادهای خارق العاده و «مصرانه» داشته باشد و نه در ژانر خودش موقعیتی بهتر از سایپا می توانست پیدا کند. خودش می گوید 16 سال در این باشگاه همه قرادادهایش را به موقع و منظم دریافت کرده؛ آیا این در فوتبال آشفته ما فراتر از یک «رویا» نیست؟

دست ابراهیم صادقی درد نکند که این همه سال باشگاه عوض نکرد، اما تعریف واقعی «وفاداری» چیز دیگری است. برای یافتن الگوی مناسب در این مورد مثلا باید سراغ بوفون و دل پیرو رفت که نصف دنیا را مشتری خودشان می دیدند، اما با یوونتوس در دسته پایین تر باقی ماندند و برای صعود دوباره جنگیدند. وفاداری به باشگاهی که در همه ایران 50 نفر طرفدار هم ندارد و هزینه هر فصلش هزار برابر بیشتر از تماشاگرانش است چه اهمیتی دارد؟ چقدر مهم است تو برای بازی در تیمی اصرار داشته باشی که در سراسر دنیا قلب یک نفر هم بدون توقع مالی برای آن نمی تپد؟ در این مورد شاید حتی یکی مثل گابریل هم نسبت به ابراهیم صادقی وضع بهتری داشته باشد؛ بازیکنی که فقط 4 ماه در پرسپولیس بازی کرد، اما الان کنج خانه نشسته و از همان راه دور پیشنهاد باشگاه استقلال را «قاطعانه» رد می کند!