از کدام فوتبال زیبا حرف می زنید؟

با وجود موج بزرگی از احساس نیاز، انگیزه و تلاش کره ای ها برای کسب پیروزی برابر ایران، نهایتا تیم ملی فوتبال کشورمان حتی با وجود یک بازیکن کمتر هم در سئول به این تیم نباخت تا روند ناکامی های این رقیب حیثیتی برابر تیم ایران همچنان ادامه داشته باشد. در این مسابقه رکورد گل نخوردن تیم ملی هم پا بر جا باقی ماند و حالا فقط یک بازی دیگر باقی مانده تا ایران مسابقات مرحله نهایی انتخابی جام جهانی در آسیا را با «صفر» گل خورده به پایان ببرد. اینها دستاوردهای کمی نیستند، اما عجیب است که انتقادها کماکان ادامه دارد. البته که تحت هیچ شرایطی نباید راه را بر «نقد» بست، اما مساله اینجاست که به نظر می رسد برخی از این اعتراضات تند و عجیب، هیچ سنخیتی با شرایط کیفی فوتبال ملی ایران ندارد و نمی توان آنها را مبتنی بر منطق و استدلال دانست.

در حال حاضر عمده انتقادها حول این محور است که تیم ملی ایران با کارلوس کی روش «زیبا» بازی نمی کند. اولین نکته ای که در این مورد به نظر می رسد این است که ظاهرا دوستان شاکی، تنها نیمه دوم همین بازی اخیر با کره جنوبی را ملاک ارزیابی های شان قرار داده اند و به چنین نتیجه ای رسیده اند. این در حالی است که ما در این نیمه یک بازیکن کمتر داشتیم، در زمین حریف بازی می کردیم و بر خلاف ایران، تیم مقابل نیاز حیاتی به کسب پیروزی داشت. حالا بگذریم که بهترین مهاجم فعلی فوتبال کشورمان یعنی سردار آزمون هم از حضور در این مسابقه محروم بود. با این شرایط آیا عجیب نیست که برخی انتظار داشتند ما به جای کره یکپارچه حمله باشیم و از زمین و آسمان توپ روی دروازه حریف بریزیم؟ چطور برای ارزیابی بازی زیبا، سراغ مسابقه پنجشنبه را می گیریم، اما به بازی رفت با همین کره کاری نداریم؟ آیا جز این است که ما در تهران یکی از زیباترین نمایش های سالیان اخیرمان را برابر کره ارایه دادیم، یک گل زدیم و چندین گل نزدیم؟ آیا حقیقتا نوروز امسال تیم ایران مقابل قطر در دوحه زشت بازی کرد و برد؟ آیا ما برابر ازبکستان در تهران و تاشکند تیمی دوست نداشتنی بودیم؟ آیا در آن مسابقه ای که نتوانستیم چین میزبان را ببریم، کمتر از پنج موقعیت صددرصد گلزنی داشتیم؟

از اینکه بگذریم منتقدان طوری در مورد زشتی فوتبال تیم ملی ایران حرف می زنند که انگار ما در طول تمام تاریخ مان همیشه استاد ارایه بهترین نمایش های ممکن بوده ایم و حالا از بد حادثه گیر کی روش و فوتبال دفاعی اش افتاده ایم. کاش رفقا جواب بدهند؛ آیا تیم ملی در زمین مربیگری افشین قطبی زیبا بازی می کرد؟ آیا در دوارن دایی ما خوب و چشم نواز فوتبال می کردیم؟ آیا آقایان و خانم های محترم در زمان حضور امیر قلعه نویی روی این نیمکت از کیفیت بازی تیم ملی راضی بودند؟ حتی در دوران موفقیت آمیز حضور برانکو در تیم ملی هم مدام از دایره بسته بازیکنان و ترکیب تکراری تیم و نیز حضور بازیکنانی مثل علوی و کاملی مفرد و ناجی بداوی انتقاد می شد، اما حالا طوری حرف می زنیم که انگار تیم ملی ایران تا اسفند89 در حکم برزیل تله سانتانا بوده و ناگهان از فروردین90 با حضور کی روش به مرض بازی زشت مبتلا شده است. حالا بگذریم از اینکه بزرگترین حماسه این فوتبال در ملبورن و در مسابقه ای رقم خورد که ما از نظر فنی باید بالای 10گل در آن می خوردیم، اما با دو حمله و دو گل که یکی از آنها هم آفساید بود بازی را بردیم و الان درست 20سال است که به خاطرش جشن می گیریم!

ارنج اصلی تیم ملی ایران برابر کره جنوبی در مقایسه با ترکیب اصلی ما در مسابقه چهار سال پیش اولسان، دقیقا چهار سال جوان تر شده بود و ما البته در فاصله این چهار سال، چهار شکست به سنتی ترین رقیب مان تحمیل کرده ایم، اما حالا تیم ملی درست عین «بازنده»ها نقد می شود. نه، لازم نیست به گیرنده های تان دست بزنید، مشکل از شکم سیری ماست. تاریخ هم همیشه نشان داده رفتارهای ناشی از شکم سیری، چه بلایی می تواند سر ایرانی ها بیاورد. بگذارید کی روش برود، بالاخره فردایی هم در راه است...!