از کریم باقری تا آقا کریم؛ یک عمر بیگانه با جنجال

در فوتبال ایران، کریم باقری یک مورد استثنایی است. او که بازی در تیم ملی را از پست دفاع چپ آغاز کرد و بعد از آن به دفاع میانی و هافبک دفاعی منتقل شد، تقریباً به ازای هر دو بازی ملی، یک گل زده، بی آنکه برای مدتی طولانی پنالتی زن اول تیم ملی باشد. برای اینکه بدانید آمار 87 بازی ملی و 50 گل کریم باقری، چقدر عجیب و غریب است، فقط کافی است این آمار را با یکی از نوابغ فوتبال ایران علی کریمی مقایسه کنیم. جادوگر با 40 بازی ملی بیشتر، در پست هافبک هجومی و مهاجم، از کریم باقری 12 گل ملی کمتر زده!

درباره تعداد بازی های ملی کریم باقری هم این نکته را به یاد بیاوریم که او در سن 27 سالگی و بعد از حذف تلخ ایران در مرحله مقدماتی جام جهانی 2002 برای مدتی طولانی از تیم ملی خداحافظی کرد، وگرنه او به سادگی می توانست عضو باشگاه صدتایی های تیم ملی شود.

سراغ هر مدل نظرسنجی و انتخاب بهترین ها که برویم، کریم باقری حتماً جزو یکی از 10 بازیکن برتر تاریخ قرار می گیرد اما چه در زمانی که کریم باقری جوان تیم ملی بود و چه حالا که سن و سالی از او گذشته و تبدیل به «آقا کریم» پرسپولیسی ها شده، بهشکل عجیبی فروتن و دور از جاه طلبی بوده. او که در دورانی با پاس های بلند دقیق شوت های هولناک و شم گلزنی فوق العاده اش شناخته می شد، حالا سال هاست که یکی از اعضای کادر فنی پرسپولیس است.

یکی از نکات جالب شخصیتی کریم باقری، گریزان بودن او از حضور دائمی در رسانه هاست. او معمولاً به ندرت به مصاحبه تن می دهد، اهل تبلیغات و بزرگنمایی نیست و جالب اینکه در فضای مجازی نیز همین رفتار و عادت را حفظ کرده. آقا کریم در 5/4 سالی که در اینستاگرام حضور دارد، فقط چند همبازی قدیمی خودش مثل علی دایی، احمد عابدزاده، علی کریمی، مهدی مهدوی کیا و افشین پیروانی را فالو کرده و با اینکه حدود یک میلیون و چهارصد هزار نفر دنبال کننده دارد اما فقط 60 پست در صفحه شخصی خود گذاشته. یعنی تقریباً ماهی یک پست.

در روزگاری که چند سال پوشیدن پیراهن پرسپولیس و استقلال، آینده مربیگری آنها را (ولو برای مدتی کوتاه) در لیگ برتر تضمین می کند، کریم باقری در این سال ها نشان داده که هیچ علاقه ای به سرمربیگری و نفر اول شدن ندارد. او از این منظر، یک دستیار ایده آل برای سرمربیان خارجی است که معمولاً نگاه مثبتی به همکاران ایرانی خود ندارند و به دستیار ایرانی، بیشتر به چشم یک «رقیب» نگاه می کنند. از این جهت، مربیان خارجی تقصیری ندارند. تجربه نشان داده در خیلی اوقات دستیار ایرانی، به محض اینکه در تیم قدرت می گیرد، مقدمات برکناری سرمربی را فراهم می آورد! اما کریم باقری فارغ از این زیرآب زنی های مرسوم فوتبالی، در عین حال که کاریزمای خودش را حفظ می کند و بازیکنان کاملاً از او حرف شنوی دارند، وظایفی که به او سپرده می شود را انجام می دهد.

کریم باقری هم در دوره ای که فوتبالیست بود، یک مهره کمیاب بود و هم این روزها که رخت مربیگری بر تن کرده، یک نمونه کمیاب است. کمیاب، فروتن و بیگانه با جنجال.