استعداد عبدی علیه ولخرجی 600 هزار دلاری

جونیور براندائو سوهان روح بود و با بدترین عملکرد ممکن و با دریافتی 240هزار دلاری قراردادش را فسخ کرد و رفت. آنتونی استوکس 150هزار دلار گرفت، 65 دقیقه بازی کرد و بدون رقم زدن اتفاقی در پرسپولیس تیم را به راحتی آب خوردن رها کرد و رفت. اوساگونا هم که ظاهراً قراردادی بین 150 تا 200هزار دلار بسته به کشورش رفته و یک ماه است همه منتظر او هستند!

مجموع هزینه هایی که باشگاه پرسپولیس برای سه مهاجم خارجی اش در این فصل کرده چیزی حدود 600هزار دلار است؛ رقمی که به ریال نجومی می شود اما مقابل این رقم شما چه می بینید؟ هیچ.

در عوض این طرف مهدی عبدی را می گذاریم؛ مهاجمی که توانایی های بالقوه بسیاری دارد؛ فیزیک مناسب، قدرت بدنی بالا، جاگیری های درست و قدرت تمام کنندگی.

تنها چیزی که در فوتبال عبدی نمی بینید درک درست از حرکت مهاجم و هافبک های کنار دستی است. به عبارتی او در درک حرکت همبازیانش ضعف دارد و البته از اعتماد به نفس کافی برای نواختن ضربات نهایی دقیق برخوردار نیست که این نقایص حتماً با بالا رفتن تجربه و حضورش در مسابقات رسمی کمتر و کمتر خواهد شد.

اوساگونا، استوکس و جونیور جمعاً نزدیک 600 هزار دلار برای پرسپولیس خرج برداشتند و هیچ کاری هم نکردند، اما مهدی عبدی از تیم امید بالا آمد و با مبلغی بسیار پایین قرارداد بست. او در اولین لمس توپ لیگ برتری اش مهم ترین گل زندگی اش و شاید مهم ترین گل تیمش در کل فصل را به ثمر رساند و بعد از یک دوره بدشانسی ناشی از مصدومیت، سرماخوردگی، محرومیت و کمی هم با نامهربانی کادر فنی، با خوش شانسی و در پی یک تعویض اجباری به زمین آمد و دبل کرد.

حالا او جوان ترین دبل کننده تاریخ پرسپولیس است اما این عنوان و چنین القابی اصلاً اهمیت ندارد. آنچه حالا اهمیت دارد این است که ثابت شده پرسپولیس از ابتدای فصل اصلاً نیازی به جذب مهاجم خارجی نداشت و مدیران باشگاه صدها هزار دلار پول بی زبان را به جوی آب یا بهتر بگوییم جیب دلالان ریختند.

مهدی عبدی با کمترین میزان حضور در زمین تا الان سه گل زده در حالی که استوکس، اوساگونا و جونیور روی هم رفته چنین عملکردی نداشته اند. حتماً حالا دل هیچ کس برای اوساگونا تنگ نخواهد شد اما چیزی که باید مورد توجه قرار بگیرد سیاست غلط یا رفتار اشتباه مدیران پرسپولیس در تجهیز خط حمله این تیم است.

مدیران سابق باشگاه می گویند تحت فشار هواداران مجبور بودند برای تیم شان مهاجم خارجی بخرند اما همه می دانند اول فصل کالدرون وقتی دید گزینه های اولش قابل دسترسی باشگاه نیستند قید جذب بازیکن خارجی را زد. بعد از آن و در نیم فصل هم می شد مهاجم خارجی نگرفت و می شد تحت تأثیر فشار هوادار نبود و با استراتژی درست دنبال هدر دادن منابع باشگاه نرفت.

اتفاقی که مدیریت باشگاه پرسپولیس با جذب مهاجمان خارجی رقم زد مصداق بارز هدر دادن سرمایه باشگاه و ایجاد تعهدات مالی سنگین تازه ای بود که هر کدام می تواند شرایط باشگاه را بحرانی کند.

آنها استوکس را با وجود تمام هشدارهایی که درباره رفتار غیرحرفه ای اش داده می شد جذب کردند همان طور که جونیور براندائو را تنها برای این به خدمت درآوردند که بگویند یک مهاجم خارجی گرفته اند اما طرف ضعیف ترین خارجی تاریخ پرسپولیس از آب درآمد. اوساگونا هم جذب شد تا اگر مذاکرات طولانی با استوکس به نتیجه نرسید آقایان برای هواداران جوابی داشته باشند اما با وجود تأثیر «اوسا» در دفاع تیمی پرسپولیس، چنانچه نخواهیم خودمان را گول بزنیم او نیز مهاجمی نبود که در سطح پرسپولیس باشد و کاری کند کارستان. مصداق این ادعا جایی است که یحیی و کادرش با وجود تأکید روی تأثیر مثبت اوساگونا بر بازی تیم شان از همین حالا به قطعیت رسیده اند که فصل بعد او را در تیم نداشته باشند (کما اینکه اصلاً ممکن است او به ایران برنگردد).

مهدی عبدی دبل کرد و دوباره به چشم آمد اما این همه سرمایه پرسپولیس در خط حمله نیست. او امیر روستایی و آریا برزگر را به عنوان رقیب دارد. دو سه تا از این مهاجمان جوان هم اول فصل پر داده شدند چون قرار بود جا برای خارجی های بنجلی مثل جونیور باز شده و پول بی حساب و کتاب پای آنها ریخته شود.

همان روزها مدام می گفتیم پرسپولیس مهاجم خارجی نمی خواهد اما این چرخه معیوب ادامه خواهد داشت و به جای اینکه با سرمایه گذاری روی عبدی، برزگر و روستایی آنها را تبدیل به مهاجمان کامل تر و باکیفیت تری کنند دوباره دنبال امثال جونیور و اوساگونا می روند چراکه ظاهراً جذب آنها و همکاری با این خارجی ها «جذاب» تر است!