استقلال تیم محبوب سوت به مزدها / پرنده سرخ مردنی نیست

1- پرسپولیس محبوب ترین تیم ایران است و انگار به همین جرم همیشه محکوم به تحمل تندترین نامهربانی ها در طول تاریخ بوده است. درست مثل هر چیز دیگری که از آن مردم و در کنار مردم بوده است ، پرسپولیس هم در این سرزمین جفاکاری های زیادی را به چشم دیده است. در این سال ها نامادری ها ملکش را تصرف کردند، اسم قانونی و شکوهمندش را مورد تعرض قرار دادند، میهمان زلزله های مدیریتی پی در پی اش کردند و بر خلاف تیم رقیب که بدون معارض و خوش و خرم در سایه ثبات خوابیده بود، خردسوزترین جنگ های مالکیتی را در آن رقم زدند. پرسپولیس بزرگ در دیاری که «بزرگتری» در آن گناهی نابخشودنی است، باید خرد می شد تا کوچکترها ذره ذره قد بکشند و یارای عرض اندام پیدا کنند. تیم دوم پایتخت که سی سال پیش یک دهم رقیب سرخ فامش هوادار داشت، این سال ها در سایه همین تدابیر مرموز و غیر منصفانه خودش را به جایی رسانده که بتواند تا زانوی پرسپولیس بالا بیاید و چیزی در حدود نصف طرفداران این تیم هوادار داشته باشد. سخن از استقلال است؛ باشگاهی که قبل از تحولات سیاسی در ایران، از اسم و رسمش وابستگی به «تاج» و تخت می بارید و بعد از این دگرگونی ها نیز هرگز ارتباطش با مراکز جدید قدرت قطع نشد. آنچه ازدل مردم متولد شد و در دل مردم پابرجا ماند اما، پرسپولیس بود؛ تیمی که تمام قد تاوان اجتماعی بودنش را می دهد و تازیانه دولتمردان آن عصر و این عصر را به جان شیرینش می خرد.

2- این روزها تهران دوباره حال و هوای داربی را به خودش گرفته است. بله، داربی؛ شاهدی گویا و کافی برای اثبات این فرض که پرسپولیس باشکوه ملت تا کجا مورد ظلم قرار گرفته و چگونه تا اعماق وجودش طعم ستمکاری بدخواهان را چشیده است. اگر پیش از انقلاب اهالی قدرت و حامیان همه جانبه تاج، نوار بازی مهم ترین شهرآورد پایتخت و سند پیروزی سترگ دلاوران سرخپوش را نابود کردند تا بلکه اثری از آن رسوایی بزرگ آبی برای دربار باقی نماند، در ایران معاصر هم قرمزها کم مورد جور و غضب قرار نگرفتند. چه کسی فراموش کرده حکایت «سوت به مزدی» ساندرو پل مجارستانی را که به اعتراف رییس وقت فدراسیون فوتبال، دستور گرفته بود تیم آبی پوش را برنده از داربی تابستان 74 بیرون بکشد؟ اگرچه پل برای این کار تا پای جان عذاب کشید و ناچار شد علاوه بر مردود کردن گل سالم پرسپولیس، یک پنالتی احمقانه هم برای استقلال بگیرد، اما او نهایتا در برابر اربابانش سربلند از معرکه بیرون آمد و با دست پر از ایران رفت. چه کسی از یاد برده داستان سه برد سه بر صفری را که نه در داخل مستطیل سبز، که از پشت میزهای کمیته انضباطی برای استقلالی ها در مقابل پرسپولیس به ارمغان آمد؟ گریبان حافظه تان را رها کنید و از قطار زمان پیاده شوید لطفا؛ اینجا نیاز چندانی به سفر تا دور دستها نیست. دست تان را دراز کنید و خاطره های نزدیک تر را به مشت بگیرید؛ خاطره گل سالم محمد نوری که با فتوشاپ هم آفساید نشد، خاطره پنالتی های گم شده روی غلامرضا و بنگر و نوری را و خاطره اخراج عجایب ا لخلایق مهرداد اولادی را که البته به لطف خدای پرسپولیس، اتفاقا به برگ برنده سرداران سرخ بدل شد. داربی های تهران 15 میلیونی، سال هاست که به خون و خیانت آلوده شده. پرسپولیس کبیر ناچار است تقاص عظمتش را ذره ذره پس بدهد و کدام محمل برای این انتقام جویی بدسگالانه می تواند مناسب تر از تقابل مستقیم سرخابی ها باشد؟ جایی که سوگلی آبی را به همه ابزارهای مشروع و نامشروع مسلح می کنند تا بلکه یقه سلطان دل ها را بگیرد و به هر کلکی شده، برنده بودن را مشق کند.

3- هیچکس نمی پرسد چطور آبی کم رنگ در اغلب این سال ها تنها یک مدیرعامل داشته و قرمز پررنگ بیشتر از 10 مدیرعامل؟ هیچکس نمی پرسد کدام اراده قدرتمند، همیشه استقلال را آرام و بی حاشیه خواسته و پرسپولیس را درگیر انقلاب های پیاپی فنی و مدیریتی؟ مشکل این فوتبال اتفاقا همین نپرسیدن هاست؛ جایی که هیچکس نمی پرسد در پایتختی که 452 واحد استخر و سونای رنگارنگ دارد، چرا و چطور رییس سابق سازمان لیگ و رییس ستاد منشور اخلاقی باید در استخر شوالیه فتح الله زاده تن شان را به آب بزنند؟ وقتی همه با هم استخوان ها را در جکوزی نرم می کنند، چرا نباید داربی جام حذفی ناگهان دو ماه جلو بیفتد و پرسپولیس پر از مصدوم و بحران زده را سلاخی نکنند؟ وقتی رایحه اکالیپتوس به صورت دسته جمعی به مشام دوستان می رسد، چرا نباید جنجال «جک تری دی» را زیرسبیلی رد کنند و رسوایی آبی را درز نگیرند؟ ما را باش که پی عدالت تا چه ناکجا آبادی سفر کرده ایم! فقط همین یک مورد استخر و سونای مشترک و هفتگی استقلالی ها با اهالی فدراسیون کافی است تا هر جای دنیا –از گامبیا تا گوام، از گینه تا گابون- یک «لارستان پولی» اساسی راه بیفتد و کت کالچوپولی را از پشت ببندد. افسوس اما، که اینجا ایران است و هدف نابودی پرسپولیس. رقیبش را باید پله به پله از روی نعش وجدان و انصاف بالا بکشند تا بلکه برای جلال و جبروت تاریخی سرخ ها یک مدعی مصنوعی پیدا شود. کاش اما دوستان بدانند که بزرگترین کوچ کلاغ ها هم هرگز به اندازه پرواز تک عقاب آزاده بر پهنای آسمان دیدنی نیست.

4- نه، خیال تان خام است رفقا. با ساتور به صید قناری آمده اید، اما بدانید که این پرنده سرخ، مردنی نیست. پرسپولیس مظلوم این ملت، سایه اش را از یک تاریخ غرورآمیز دارد که هنوز و همیشه برای همه هوادارانش سرافرازی به همراه می آورد؛ درست مثل تخته سنگ های پارسه که اگرچه تن شان از تازیانه جور و جفا کبود است، اما اصالت و راستی از سراپای وجودشان می بارد. سرمان بلند است و قلب مان پر شور که اگر ناخوش می خواهندمان، در عوض به خدای عشق مومنیم و به یار محبوب مان وفادار. هنوز هم این «فقط» پرسپولیس است که می تواند گاه وبیگاه صندلی خالی را در آزادی کیمیا کند، با هر نفسش عطر به صورت شهر بپاشد و با هر لبخندش آسمان را به میهمانی چلچله باران ببرد. سرمان سرخ است و سر خم نمی کنیم پیش کسی، الا الهه مهر که قلب مان را به مقدس ترین رنگ ها آراست.