استوکس؛ آموزگار بد

به جرأت می توان گفت یکی از مهم ترین عوامل طغیان گاه و بیگاه بازیکنان داخلی در فوتبال ایران، اتفاقاتی است که برای نفرات خارجی رخ می دهد. اگر می بینید ایرانی ها بیش از حد در مورد پول شان غر می زنند یا با باشگاه بدقلقی می کنند، بخش مهمی از این ماجرا به خاطر این است که آنها امتیازات بازیکنان خارجی را می بینند و احساس می کنند در حق شان اجحاف شده است. این موضوع چند بخش مختلف دارد.

ریال کجا، دلار کجا؟
یک مسئله مهم و تعیین کننده بحث ارزش دستمزد است. بازیکن ایرانی اگر برای یک فصل قرارداد 2یا 3میلیاردی ببندد، این موضوع به شدت سر و صدا خواهد کرد؛ طوری که ممکن است بازیکن مزبور از سوی هواداران «پولکی» و بی غیرت خطاب شود. در عین حال اما یک بازیکن متوسط یا حتی سطح پایین خارجی وقتی وارد فوتبال کشورمان می شود، به راحتی قرارداد 200، 300 یا 500هزار دلاری می بندد و این قرارداد به چشم هیچ کس نمی آید. درحالی که همین ارقام به پول خودمان تقریبا معادل 3، 4یا 7میلیارد تومان می شود. یک مهاجم ایرانی وقتی با خودش فکر می کند همه بار گلزنی تیم را به دوش دارد و دستمزدش یک پنجم هم تیمی بنجل خارجی اش است، به راحتی به مرز جنون می رسد. تازه معمولا فحش ها را بازیکن ایرانی می خورد نفر خارجی حتی اگر فحشی بشنود، اصلا متوجه آن نخواهد شد!

دست بالا در شکایات
فیفا پرداخت پول بازیکنان خارجی تا سنت آخر را تضمین می کند، اما بازیکن ایرانی ممکن است 10سال منتظر وصول مطالباتش بماند و در نهایت از خیر آن بگذرد! در حقیقت محاکم بین المللی تنها به شکایاتی رسیدگی می کنند که دو طرف اهل دو کشور باشند، بنابراین بازیکن ایرانی فقط ناچار است به فدراسیون فوتبال امیدوار باشد که اینجا هم معمولا همه چیز با کدخدامنشی حل می شود و باشگاه های بدهکار به راحتی قسر در می روند. تصور کنید حال بازیکنی را که به راحتی باید قید 30درصد کل قراردادش را بزند، اما می داند همبازی خارجی اش اصل و فرع پول با جریمه و سود و هزینه های دادرسی را می گیرد.

تحقیر باشگاه
البته که بازیکن خارجی وفادار، باکیفیت و به دردبخور کم نداشته ایم، اما از آن سو فهرست بازیکنان خارجی ناکارآمد و اذیت کن هم حسابی طولانی است. نکته اینجاست که این نفرات به راحتی و بدون هیچ هزینه ای به باشگاه توهین می کنند، با استفاده از خدماتی جانبی که در اختیارشان قرار گرفته مشغول سوءاستفاده می شوند و نهایتا هم بدون ملامت و مواخذه راهی کشورشان می شوند. قبلا کرار جاسم یکی از بهترین نمونه ها برای توصیف این دست بازیکنان بود، اما حالا آنتونی استوکس به تنهایی نقش «آموزگار بد» را بر عهده گرفته است؛ بازیکنی که تا پیش قسط نگرفت قرارداد نبست، در نخستین فرصت باشگاه را پیچاند و حالا هم از ایرلند سراغ حقوق ماهانه اش را می گیرد! آیا مشاهده چنین مسائلی، بازیکن ایرانی را آزار نمی دهد؟