اسطوره ايراني، قرباني كشمكش پرتغالي / خوزه، كريمي را به چشم كي روش مي بيند!

24 ساعت پس از آنكه محمد رويانيان به مانوئل خوزه هشدار داد تا ديگر در مورد علي كريمي حرف نزند، سرمربي سرخپوشان طي يك مصاحبه بلندبالا به تشريح دلايلش پيرامون كنار گذاشتن شماره 8 قرمزها پرداخت! اگر قائل به سلسله مراتب اداري باشيم، همين رفتار اخير خوزه و بي تفاوتي اش به دستور رويانيان نيز يك رفتار ضدسازماني تلقي مي شود؛ چيزي شبيه به همان بهانه هايي كه اين روزها با توسل به آنها عذر كريمي خواسته شده است. مرد پرتغالي در اين گفت وگو تمام توانش را به كار گرفته تا به وعده اش در مورد اينكه «يك روز دلايل اخراج كريمي را مي گويم» عمل كند، اما دفاعيات او به شكل عجيبي مملو از تناقض و نكات غيرقابل هضم از كار درآمده است. خوزه در اين مصاحبه بيش از 10 بار به كارلوس كي روش اتهام مي زند كه كريمي را عليه او شورانده و بر روابط متقابل وي با كاپيتان تيمش تاثير سوء گذاشته است. او ادعا مي كند رفتار جادوگر بعد از اولين حضورش در اردوي تيم ملي تغيير كرده و در نهايت كار به جايي رسيده كه بعد از اعتراض علني كريمي به او در پايان بازي با نفت تهران، چاره اي غير از كنار گذاشتن وي باقي نمانده است. به اين ترتيب و با موضع گيري آتشين خوزه، سرانجام اختلافات وحشتناك مانوئل و كي روش كه مدت ها در موردش گمانه زني مي شد، جنبه علني پيدا كرد و به تازه ترين درگيري فوتبال پرماجراي ايران تبديل شد. پرتغالي ها انگار هيچ جايي را براي يقه گيري و راه انداختن مشاجره، بهتر از خاك ما پيدا نكرده اند و حالا آتشي برافروخته اند كه دودش مي تواند توي چشم محبوب ترين تيم هاي كشورمان برود.

خوزه مي گويد كريمي در بازي با نفت تهران «صفر» بود و بعد در رختكن به من اعتراض كرد، اما نمي گويد خودش به عنوان مربي چرا يك بازيكن «صفر» را تا دقيقه 90 در زمين مسابقه نگه داشت؟ خوزه مي گويد وقتي عذر عسگر را خواستم، 30 نفر به من گفتند او را برگردان، در حالي كه فقط 6 بازيكن خواستار بازگشت كريمي شده اند. او اما توضيح نمي دهد كه آيا همين سياست، مصداق بارز «بازيكن سالاري» تلقي نمي شود؟ يعني حضور يا عدم حضور يك بازيكن در باشگاه، بايد با راي سايرين تعيين شود؟ خوزه مي گويد مهدوي كيا يك حرفه اي است، چون حتي وقتي بازي نكرده هم اعتراض نداشته، اما نمي گويد كريمي بعد از كدام يك از چهار مسابقه اي كه در تركيب ثابت سرخپوشان نبوده و نيز چهار مسابقه اي كه تعويض شده، به كادر فني اعتراض كرده است؟ كاري كه حتي امثال علي عسگر و نوروزي و انصاري فر و بنگر هم از آن دريغ نداشته اند. خوزه مي گويد كريمي خيانت كرده و رفتارش را بعد از دعوت به اردوي تيم ملي تغيير داده، اما نمي گويد چرا قبل از داربي، از همين بازيكن به اصطلاح «خائن» به همراه مهدوي كيا مشورت گرفته و تركيب تيمش را متحول كرده است؟ اگر كريمي اهل خيانت بود، چطور تيمش با همفكري او، بهترين بازي فصلش را در سخت ترين ميدان ممكن انجام داد؟ چطور آقاي مانوئل پس از پايان همين بازي از وي به عنوان «جادوگر بدون عصا» ياد كرد؟

به نظر مي رسد اختلافات خوزه با كريمي، بيش از آنچه واقعي و برآمده از مشكلات حقيقي باشد، محصول ذهنيت منفي مانوئل نسبت به كارلوس كي روش است؛ همان فضاي فكري آلوده و مسمومي كه باعث مي شود خوزه از بدو ورود به ايران، دو مرتبه دعوت رسمي سفير پرتغال و دستياران كي روش را براي آشتي رد كند و به وضوح سرمربي تيم ملي را مانع اصلي نتيجه گيري اش در پرسپوليس بداند. در كنفرانس مطبوعاتي پيش از بازي با آلومينيوم هرمزگان، خوزه مانوئل حاضر نشد با اكبر ميثاقيان دست بدهد و براي اين رفتار نامتعارفش به دلايل واهي استناد كرد. اين در حالي است كه گفته مي شود نزديكي اكبر اوتي به كي روش و حضور گاه و بيگاه او در تمرينات تيم ملي، باعث خشم خوزه شده است. آيا ديدگاهي كه حتي قرابت يك مربي باشگاهي به سرمربي تيم ملي را هم بر نمي تابد، مي تواند بدون سوءظن و پيشداوري، رفتار كي روش با شماره هشت پرسپوليس و تيم ملي را تحليل كند؟

شايد در راه آناليز بهتر آنچه اين روزها در پرسپوليس مي گذرد، لازم باشد سهم قابل توجهي را هم براي محمد رويانيان كنار بگذاريم؛ هم او كه به جاي مديريت بحران و رفتار مدبرانه، تمام آنچه بعد از بازي با نفت بر زبان كريمي جاري شده، بي كم و كاست كف دست خوزه گذاشته و بلافاصله ماجراي جراحي و كالبد شكافي را به سطح رسانه ها كشانده است. هيچكس از يك مدير خوب انتظار پرده پوشي ندارد، اما مي توان چنين اتفاقاتي را با سعه صدر، در خفا و به شكل اصولي حل و فصل كرد. كريمي قطعا به خاطر رفتار غلطش بايد تنبيه شود، اما مجازات او نبايد كل باشگاه را به چالش بكشد. در فوتبال روز دنيا حوادث به مراتب بدتر از اين رخ مي دهد، اما ساختار محكم مديريتي و سياست هاي صحيح و مسوولانه اغلب مانع از تبديل آنها به فاجعه هاي غيرقابل جبران مي شود. ليونل مسي بعد از اعتراضش به «تيو» در بازي فصل قبل مقابل ميلان، دو هفته پيش هم با فريادهايش برسر ويا تمام دنيا را غافلگير كرد، اما اين رخداد غيرمترقبه در داخل باشگاه هضم شد. كريس رونالدو ماه گذشته در مصاحبه اي توفاني، مديريت رئال مادريد را زير سوال برد و دو شب بعد در ضيافت شام باشگاه آشكارا به پرز بي احترامي كرد، اما هيچكس در پايتخت اسپانيا سر او را نبريد. واكنش مورينيو به اين موضوع در نوع خودش مي تواند آموزنده باشد: «مهم نيست حال رونالدو بد باشد. مهم اين است كه براي ما خوب بازي كند.» وقتي كار اداره باشگاه به صورت سيستماتيك انجام مي شود، طبيعي است كه آنها چنين بحران هايي را به سادگي پشت سر مي گذارند؛ درست مثل ماجراي اختلافات كشدار راموس و مورينيو كه تازگي هاي ضلع سومي به نام مسوت اوزيل پيدا كرده است. حقيقت آن است كه محمد رويانيان مي توانست در اين غائله به عنوان «ضربه گير» عمل كند، اما ناخواسته و ندانسته هيزم به اين آتش ويران كننده ريخت.

سردار مي گويد: «انتظار چنين رفتاري را از هواداران نداشتم» اما آنچه او در حقيقت نمي داند، آن است كه سياست هاي خودش باعث به وجود آمدن اين فضا شده است. اگر باشگاه پرسپوليس مي توانست هوادارانش را در دفاع از اخراج كريمي به درستي متقاعد كند، قطعا اين اتمسفر به وجود نمي آمد؛ چيزي شبيه به پارسال كه وقتي هواداران از سوءرفتارهاي جادوگر در قبال دنيزلي آگاه شدند و حق را به سرمربي دادند، خودشان آنقدر به كريمي فشار آوردند كه جمله «اين چند بازي هم ما را تحمل كنيد» را از زبانش شنيدند. مديرعامل قرمزها كه ابتداي فصل با استخدام خوزه بدون بررسي همه جوانب و در نظر گرفتن اختلافات ش با كرش، كارد و پنير را كنار هم قرار داد و اين دوئل تلخ و مصيبت بار را براي تيمش رقم زد، بايد قبول كند در غائله كريمي، «مديريت بحران» خوبي نداشته و تا زماني كه اين رويه ابهام آلود و متناقض اصلاح نشود، افكار عمومي مجاب نمي شود و از اين دو امتيازها زياد از دست خواهد رفت.