اسماعیلی‌فر: در یک نیمه پانزده سال از عمر من کم شد

دانیال اسماعیلی‌فر در مورد کسب دومین جام قهرمانی همراه با پرسپولیس صحبت می‌کند.
دانیال اسماعیلی‌فر، مدافع راست پرسپولیس دومین فصل خود با پیراهن سرخ را نیز با قهرمانی در لیگ برتر پشت سر گذاشت. دانیال می‌گوید در دو فصل حضورش در پرسپولیس اندازه ده سال بازی در لیگ فشار و استرس تحمل کرده است که این استرس روز بازی قهرمانی به اوج خود رسیده و او یک وعده غذایی بیشتر نخورد و در مجموع دو ساعت خوابید. مصاحبه دانیال اسماعیلی‌فر را می‌خوانید:

*فصل سخت و پرفشاری داشتید از رقابت با سپاهان و سپس استقلال برای کورس قهرمانی.
بله از لحاظ فوتبالی که واقعاً سال سختی بود چون سپاهان قدرتمندانه لیگ را شروع کرد و در مقطعی از لیگ تقریبا شانس مسلم قهرمانی بود، کم کم ما و استقلال به آنها اضافه شدیم. از یک جایی به بعد پرسپولیس و استقلال از سپاهان جدا شدند. فکر می‌کنم ما حتی یک بار هم در طول ۲۸ هفته صدر جدول نیامدیم ولی مهم این بود که هفته سی‌ام در صدر جدول باشیم و توانستیم این کار را انجام بدهیم و به صدر جدول برسیم. همیشه رقابت با استقلال سخت بوده و تیم خوبی هستند. اینکه ۶۷ امتیاز می‌گیرند یعنی فوتبال خوبی را ارائه دادند. ولی مهم این بود که ما بیشتر از آنها امتیاز بگیریم و قهرمان بشویم. وقتی ۶۸ امتیاز می‌گیرید جای بحثی نیست و حقتان هست که قهرمان بشوید.

*در بازی آخر چشم به بازی استقلال در ورزشگاه دستگردی هم داشتید؟
نه اصلا چون هیچکس نتیجه را به ما نمی‌گوید. مهم‌ترین رقیب ما در مسیر قهرمانی خودمان بودیم. فقط یک نسخه بهتر از قهرمانی فصل گذشته خودمان را باید ارائه می‌دادیم، که خداروشکر ارائه دادیم و توانستیم امتیازات بیشتری نسبت به فصل گذشته کسب کنیم و قهرمان بشویم. ما در برهه‌ای از فصل اصلا برای‌مان مهم نبود که استقلال چه نتایجی می‌گیرد چون حتی اگر استقلال شکست می‌خورد و ما هم نتیجه نمی‌گرفتیم، به این تیم نمی‌رسیدیم. از وقتی که ما یک امتیاز پیش افتادیم، دیگر داستان فرق کرد و سه بازی تا پایان مانده بود که باید ۹ امتیاز به‌دست می‌آوردیم و قهرمان می‌شدیم. کاری که باید خودمان انجام می‌دادیم را سعی کردیم از پس آن بربیایم و به تیم دیگری دل نبندیم. کاری که باید خودمان انجام بدهیم را خودمان انجام دادیم و نیازی نبود کسی کمک‌مان کند. خداراشکر توانستیم به نحو احسن این کار را انجام بدهیم و الان دوباره به عنوان قهرمان ایران باید از ما یاد بشود.

*در بازی استقلال خوزستان نقش عجیب و غریبی را بازی کردی. در نیمه اول متفاوت بودی که اصلا کلا آدم را یاد جرارد سال ۲۰۱۴ می‌اندازد که سُر خورد و باعث گلزنی حریف شد اما نیمه دوم جبران کردی و کامبک زدید.
شاید باورتان نشود در آن بازی شاید ۱۵ سال از عمر من کم کرد چون برای ما غیرقابل هضم بود که سه گل دریافت کنیم، آن هم در نیمه اول و با آن حجم هوادار که حضور داشتند. اصلا سابقه نداشته در سه سالی که من در پرسپولیس بودم ۳ گل دریافت کنیم از هیچ تیمی. اما سه گل خوردیم و وارد رختکن شدیم. دو تا راه بیشتر نداشتیم یا برنگردیم به زمین و نیمه دوم را بازی نکنیم و یا اینکه برگردیم و چهار بر سه پیروز بشویم و کامبک بزنیم. چون اگر قهرمان نمی‌شدیم و ۶۸ امتیاز می‌گرفتیم باز هم برای هواداران خودمان قهرمان بودیم. اصلا آن موقع برای‌مان مهم نبود که استقلال چه‌کار می‌کند چون بازی که قرار بود خودمان ببریم را موفق نشده بودیم.

*بعد از آن بازی هم مصاحبه جالبی انجام دادی.
به بازی برگشتیم و نشان دادیم که چه قدرتی داریم و بعد از مسابقه در مصاحبه‌ام گفتم که این کار در فوتبال ایران با احترام به سایر تیم‌ها فقط از تیم پرسپولیس بر می‌آید و تیم دیگری فکر نمی‌کنم که بازی سه بر هیچ باخته را چهار بر سه پیروز بشود و صدرنشین جدول شود. من خودم به شخصه بعد از اینکه سوت پایان زده شد در رختکن خبردار شدم که استقلال مساوی کرده است. یعنی آن موقع متوجه شدم که صدرنشین شدیم.

*مهم‌ترین لحظه این دو سال که در پرسپولیس بودی؟
مهم‌ترین لحظه این دو سال. گل گولسیانی، گل خاصی بود چون گل قهرمانی بود. ولی برای من مهم‌ترین لحظه گل آل‌کثیر به استقلال خوزستان بود که سه بر سه شدیم. چون گل که زده شده به وقت ساعت نگاه کردم که دیدم پنج دقیقه وقت باقی مانده و پیش خودم گفتم هفت الی هشت دقیقه وقت اضافه داریم. البته بعد اینکه سه بر دو شد، به این باور رسیدیم که می‌توانیم بازی را پیروز شویم و فکر می‌کنم مهمترین لحظه همان لحظه بود و بعد از سه بر سه صعود کردیم به صدر جدول چون دیگر هیچ هدفی جز به ثمر رساندن گل چهارم نداشتیم و حتی اگر یک دقیقه دیگر وقت باقی می‌ماند، ما باز هم گلزنی می‌کردیم.

*جام پارسال خیلی بهت چسبید یا امسال؟
پارسال خیلی بیشتر به من چسبید. پارسال به این دلیل بیشتر به من چسبید چون در شهر خودمان (قائمشهر) قهرمان شدم. دوم اینکه هیچکس به ما امید نداشت که حتی دوم بشویم. سوماً خیلی اذیت شدیم. چهارما اولین جام قهرمانی من در لیگ برتر بود. پنجما پرسپولیس فصل قبلش قهرمان نشده بود و دوباره به قهرمانی دست یافت. با بازی کردن برای پرسپولیس، یاد شعری افتادم که می‌گفت: "چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد." وقتی وارد پرسپولیس می‌شوی بسیار خوشحال هستی. اینستاگرامت بالا می‌رود، میان مردم سرشناس‌تر خواهی شد. اما سوت اولین بازی که زده می‌شود و محض اینکه اولین نتیجه مطلوب را نمی‌گیری بعدش متوجه می‌شوی که کجا آمده‌ای. واقعا فوتبال بازی کردن در پرسپولیس سخت است. شاید در این دو سال به اندازه ده سالی که در لیگ بازی کردم به من فشار آمد چون به اندازه این ده سال استرس تحمل کردم. شاید باورتان نشود دیروز حتی روز بازی یک وعده غذایی کامل نخوردم. شب قبل از بازی که اصلا نخوابیدم چون فشار و استرس بسیار بالاست. چون شما یک سال تلاش می‌کنی برای یک لحظه ولی هوادار یک عمر با آن یک لحظه که به موفقیت می‌رسی لذت می‌برد و پُز آن را می‌دهد.