اسماعیل کارتال و معرکه‌ای که در آن گیر کرده

بین پرسپولیس اسفند ۱۴۰۳ و پرسپولیس فروردین ۱۴۰۴ یک دنیا فاصله وجود دارد. هنوز کسی نمی‌داند تیمی که پارسال آن‌طور دربی تهران را برد و چادرملو و ملوان را هم با شایستگی شکست داد، چگونه این طرف سال به چنین حضیضی گرفتار شد.

پرسپولیس سال را با شکستی غیرمنتظره برابر شمس‌آذر شروع کرد و سپس بلافاصله برابر استقلال خوزستان تن به یک مساوی عجیب و غیرقابل دفاع داد. در ادامه آنها نساجی را بردند، اما منصفانه باید گفت در همان بازی هم به اندازه کافی شایسته نبودند و مثلا گل شدن پنالتی لحظه آخر نساجی می‌توانست همه‌چیز را تغییر بدهد. روند بد پرسپولیس در نهایت با شکست ۲برصفر برابر سپاهان ادامه یافت؛ باختی که در آن تیم اسماعیل کارتال هیچ حرفی برای گفتن نداشت و برای چهارمین بار در یک فصل طعم شکست برابر سپاهان را چشید.

این باخت، رویای دور از دسترس قهرمانی را به‌طور کامل از بین برد و حتی کار پرسپولیس را برای نایب‌قهرمانی و کسب سهمیه لیگ نخبگان آسیا نیز بسیار دشوار کرد. بابت این ناکامی، حتما خود اسماعیل کارتال به عنوان سرمربی تیم باید مورد مواخذه و نقد قرار بگیرد. به هر حال انتظار می‌رود تیم او نشان بدهد در مسیر پیشرفت است؛ اتفاقی که مجموعا تا امروز رخ نداده و حتی بعضی‌ها را نسبت به ادامه همکاری با این مربی بدگمان کرده است. با این حال فارغ از اینکه کارتال خوب است یا نه، باید گفت او آخرین متهم فصل سیاه پرسپولیس به شمار می‌آید. در حقیقت مرد ترکیه‌ای وارث تیمی پر از مشکلات ریز و درشت بوده که می‌توانست کمر هر مربی دیگری را هم بشکند.

کارتال تیمی را تحویل گرفته که نای نفس کشیدن ندارد. در مورد پیر بودن پرسپولیس، به اندازه کافی صحبت شده و نیازی به تکرار مکررات نیست. وقتی بمب نقل‌وانتقالاتی پرسپولیس می‌شود پنجمین بازگشت فرشاد احمدزاده به این تیم و بعد هم انتظار دارند یکی مثل او جای مهدی ترابی را پر کند، معلوم است که چه اشتباه محاسباتی بزرگی صورت گرفته. تیمی که تعداد بازیکنان زیر ۳۰ سال آن انگشت‌شمار است، باید هم یک به یک جام‌ها را به رقبا پیشکش کند و نیمه دوم بازی با سپاهان توان خلق حتی یک موقعیت جدی را نداشته باشد.

کارتال تیمی را تحویل گرفته که نای سر پا ایستادن هم ندارد. وقتی تیم از کلکسیونی از بازیکنان پا به سن گذاشته تشکیل می‌شود، دیگر عجیب نیست که نرخ مصدومیت‌ها این‌قدر زیاد باشد. امید عالیشاه یک بازی بوده، سه بازی نبوده. وحید امیری چهار تا بازی انجام می‌دهد و تا به فرم مطلوب نزدیک می‌شود، صدمه می‌بیند و می‌رود دنبال کارش. بازیکنی مثل اوستون اورونوف هم که مثلا قرار بود ستاره تیم باشد، از نظر بدنی مشکل دارد و با هر استارت، چند هفته خانه‌نشین می‌شود. انصاف بدهید که سخت است کار کردن با این تیم.

کارتال تیمی را تحویل گرفته که در آن همه «رئیس» هستند. محمدحسین کنعانی‌زادگان خودش را بهترین دفاع ایران می‌بیند، عیسی آل‌کثیر با افتخار می‌گوید با ایده کادرفنی قبلی برای حضور در یک پست دیگر مخالفت کرده و سروش رفیعی هم یکسره در حال سخنرانی و مداخله در همه‌چیز است؛ از سیاست‌های باشگاه تا تعیین تکلیف مترجم سرمربی! پرسپولیس برای رو پا شدن، نیاز به سربازان جنگجو و موثر دارد، نه این فرماندهان از رده خارج که عضلات‌شان از کار افتاده و زورش را به زبان آنها داده!