اسيد به صورت افسانه مي پاشند / ملبورن و خاطره باز هاي ناشي!

1- دعوت غيرمنتظره عادل فردوسي پور از ابراهيم تهامي براي نود پنجشنبه شب، حاشيه هاي زيادي را به همراه داشت. مهاجم خوزستاني و بازنشسته تيم ملي ايران كه به بهانه سالروز صعود تاريخي كشورمان به جام جهاني 98 در استوديوي اين برنامه تلويزيوني حاضر شده بود، سخنان شگفت انگيزي به زبان آورد كه پس لرزه هايش همچنان در محافل فوتبالي ادامه دارد. عادل فردوسي پور حتي اگر نقدهايي شبيه آنچه بر زبان نعيم سعداوي جاري شد را دوست نداشته باشد و آن را توصيه هايي مداخله جويانه در سياست هاي برنامه اش بداند، باز از نقطه نظر منطقي و حرفه اي، توجيه چندان محكمه پسندي براي دعوت از چهره اي نظير ابراهيم تهامي به برنامه اش نخواهد داشت. در اين كه او بازيكن قابلي بوده ترديدي وجود ندارد، اما به صرف توانايي هاي «فني» يك فوتباليست ، نمي توان تريبون يك رسانه فراگير و انحصاري را به روي او باز گذاشت. محل عرضه توانايي هاي يك بازيكن زمين فوتبال است، اما حضور در رسانه به پارامترهايي متفاوت و مولفه هايي ويژه نياز دارد. انتظار چندان گزافي نيست اين كه مهمان برنامه نود دست كم از حداقل مهارت هاي شركت در وسايل ارتباط جمعي برخوردار باشد و به عنوان نمونه اين نكته را بداند كه تقسيم تاريخي – اجتماعي يك خطه از خاك ايران زمين به دو بخش آبادان قديم و آبادان جديد و مذمت جاهلانه و عاميانه تازه واردها به اين شهر، كار صحيحي نيست و نمي تواند مطلوب طرح در يك برنامه تلويزيوني باشد. عادل اما، اين اصول ساده را رعايت نكرد تا علاوه بر اين كه ناخواسته موجبات آزردگي بخشي از هم ميهنان مان را فراهم مي آورد، فضاي اطراف يك حماسه دوست داشتني فوتبال ايران را نيز مخدوش كند.

2- مساله تفاخر تكراري فوتبال ايران به صعودي كه 15 سال پيش رخ داده، شايد به خودي خود موضوعي تلخ و بي نهايت نگران كننده باشد. اين كه ما در طول تمام اين سال ها نتوانسته ايم خاطره اي هماورد حماسه ملبورن براي هم ميهنان مان بسازيم و انحصار لذت بردن از اين حادثه را در هم بشكنيم، بي گمان آشكاركننده كم و كاستي هاي اين فوتبال است. اگر طي اين 15 سال موفق شده بوديم با برنامه ريزي صحيح و درايتي اثرگذار مثلا يك صعود به مرحله دوم جام جهاني يا يك قهرماني باشكوه در جام ملت هاي آسيا را به كارنامه تيم ملي كشورمان بيفزاييم، حالا قطعا نيازي به اين همه وام گرفتن از رخداداد سال ها قبل استراليا وجود نمي داشت، اما افسوس كه كيسه اعتبارمان روز به روز تهي تر و وابستگي عاطفي مان به گذشته هر لحظه جدي تر مي شود. مصيبت بزرگ تر اما، آن است كه اين روزها در حفظ همان گنجينه هاي قديمي نيز ناتوان، كج سليقه و بي ملاحظه به نظر مي رسيم. در حالي كه همه جاي دنيا سعي مي كنند برگ هاي ناراحت كننده را از لاي تقويم بيرون بياورند و رويدادهاي خوش را جايي دور از گزند و آسيب در ويترين شيك خاطرات نگه دارند، ما حالا به جان معدود تجارب دوست داشتني فوتبال مان افتاده ايم و نبش قبر مي كنيم، بلكه بتوانيم از قلب همين حوادث هم حاشيه هايي تازه و جنجال هايي جديد و بكر بيرون بكشيم. پنجشنبه شب تهامي صاف و ساده به ابزاري براي سلاخي تنها گوشه روشن فوتبال معاصر ما تبديل شد و البته هنوز از ياد نبرده ايم كه دو سال پيش هم بر اثر همين جنس سهل انگاري ها، برخي از پيشكسوتان ايراني حاضر در جام جهاني 78 چگونه به جان هم افتادند و بعد از 30 سال گله نو كردند كه «فلاني چرا در آن صحنه به من پاس ندادي؟!»

3-  به ملبورن رحم كنيد لطفا! اين تنها ميراث شيرين دلدادگي ملت ايران، به فوتبالي است كه عشق آنان را اغلب با تازيانه پاسخ مي دهد. به هواداران متعصبي كه آن شنبه شب جاودانه مثل ديوانه ها به خيابان رفتند و اشك شادي ريختند، ربطي ندارد كه كدام بازيكن با دستور از بالا از تركيب اصلي اوت شد يا كدام فوتباليست را با پاي گچ گرفته به فرانسه بردند. به آنها ربطي ندارد سر ميز شام بين دايي و خداداد چه گذشت يا وسط زمين استيلي به تهامي چه گفت؟ ماجراي دم در ايستادن يا وارد شدن به آن خانه معروف را پيش خودتان نگه داريد و از شاهكارهاي شرم آوري كه در هنگ كنگ بالا آورده ايد چيزي به مردم نگوييد. اين فوتبال همين امروز به اندازه كافي عذاب و گرفتاري دارد و ستاره هاي پرحاشيه و كم توانش تا جايي كه مي توانستند نفس آن را بند آورده اند. شما حداقل به گذشته اش شبيخون نزنيد و اسيد روي صورت يكي از معدود خاطره هاي دوست داشتني به جا مانده از آن نپاشيد. اجازه بدهيد مردم همچنان به آن گروه از ستاره ها خالصانه عشق بورزند و آنها را نسل طلايي و بي رياي خودشان بدانند. كاش رسانه ها براي لذت بردن از برهنگي شمشيرهاي اهالي فوتبال، رنج سفر به اعماق تاريخ را به جان نخرند و به صدها مجادله راه و بيراه امروز بسنده كنند. بي خيال تهامي، سعداوي، ميناوند، شاهرودي، دايي و خداداد؛ اگر دعوا دل تان مي خواهد، فقط كافي است به كنفرانس مطبوعاتي مايلي كهن برويد يا شماره موبايل رويانيان را بگيريد!

4- واي به حال مردمي كه زندگي حال و آينده شان عاري از اميد و نويد باشد و همه رهاوردشان از مرارت نفس كشيدن، در يادآوري مشتي خاطره كهنه خلاصه شود. مهم تر از آن، واي به حال جماعتي كه راز نگهداري درست از همين سرمايه ها را هم بلد نباشند و با بي مبالاتي و ناپرهيزي، چوب حراج به آن بزنند. گذشته، همه موجودي فوتبال ماست؛ آن را به تاراج نبريد لطفا!