اشتباه فردی یا اشتباه در استراتژی؟

 آنچه طی سه بازی گذشته در تیم پرسپولیس بیشتر از هر چیزی نمود داشت و بولد شد آمار ناامید کننده خط دفاعی و تعداد گل های خورده در این سه دیدار بود. مسأله ای که بعد از دیدار با شارجه نگرانی های جدی و مهمی را نزد هواداران پرسپولیس ایجاد کرد و این پرسش مهم را به دنبال داشت که سر خط دفاعی تیم مان چه آمده که اینطور راحت اشتباه می کنند و گل می خورند؟

این پرسش ها البته با جزئیات دیگری در بحث های هواداری و رسانه ای مطرح می شود و یک پرسش مهم دیگر همراه خود دارد با این مضمون که پرسپولیس که در چند فصل اخیر به خط دفاعی اش می نازید و همواره در این آیتم سرآمد تیم های داخلی و رقبای قدرتمندش بود چه شرایطی را تجربه می کند که بعد از چند فصل شش گل خورده در سه مسابقه متوالی را تجربه می کند.

در این میان بین نکاتی که اخیراً مطرح شده بعضاً می بینیم عمده گل هایی که پرسپولیس در این سه مسابقه خورده بر اثر اشتباهات فردی اتفاق افتاده است. این یعنی که تعداد گل های خورده و آمار ضعیف خط دفاعی را نمی توان به روند رو به رشد تیم ربط داد و تیم پرسپولیس با یحیی روندی امیدوارکننده در پیش گرفته که این نکته نمی تواند خللی در آن ایجاد کند.

حالا اگر تصور کنیم اشتباه فردی این آمار ناامید کننده را رقم زده باید این پرسش جدی تر را مطرح کنیم که چه بر سر مدافعان پرسپولیس آمده که اینطور اشتباه می کنند؟ یادمان نرفته ابتدای فصل همه از داشتن سه مدافع میانی ایده آل می گفتند و اینکه سرمربی پرسپولیس برای بازی دادن به دو تا از آنها نگرانی شیرینی دارد. این مسأله در کنار تجارب و پتانسیل مدافعانی چون نادری و انصاری برای بازی دادن در دفاع میانی خیال همه را از این منطقه حساس راحت می کرد اما حالا این سؤال به شکل جدی مطرح می شود که بر سر شجاع خلیل زاده، سیدجلال حسینی، محمدحسین کنعانی زادگان و پشت همه اینها علیرضا بیرانوند چه آمده که مدام اشتباه می کنند و از زوایای پنهان و عجیب به اشکال مختلف گل می خورند؟

اما اگر ماجرا را از زاویه دیگری نگاه کنیم و هنوز به کیفیت مدافعان پرسپولیس ایمان داشته باشیم باید به موضع استراتژی و مشکلات تاکتیکی پرسپولیس طی بازی های اخیر ورود کنیم. به اینکه آیا استراتژی منتخب کادر فنی پرسپولیس برای این سه بازی مناسب نبوده که این تیم اینقدر راحت به حریف موقعیت داده و گل خورده است؟ یادمان نرفته که یحیی گل محمدی قبل از بازی با شارجه به این نکته اشاره کرد که تغییرات زیاد نمی تواند شرایط تیمش را بهتر کند و از این رو دوباره به ترکیب استفاده شده مقابل دربی برگشت اما مقابل حریف اماراتی همان قدر که پرسپولیس عطش گل داشت و دنبال پیروزی بود، با هر حمله و ضدحمله حریف دست و دل مان می لرزید که نکند در روی پاشنه بچرخد و همان یک امتیازی که باعث شد عنوان بهترین تیم ایرانی هفته دوم لیگ قهرمانان به پرسپولیس برسد از دست یحیی و شاگردانش لیز بخورد و در امارات جا بماند.

درباره استراتژی مسأله تغییرات در خط دفاع و افت بیرانوند و دور بودن کامیابی نیا از شرایط ایده آل می تواند مد نظر قرار بگیرد و جایی در عوامل رقم خوردن این آمار نگران کننده پیدا کند اما شاید باید قدرت تیم های حریف در این سه مسابقه و سه بازی پیش رو را مد نظر قرار داد و به این مهم اشاره کرد که با توجه به کیفیت تیم هایی مثل استقلال، الدحیل و شارجه و خارجی های تأثیرگذار این دو حریف آسیایی شاید دریافت این تعداد گل در بازی های اخیر چندان هم غیرمنتظره و غیرطبیعی نباشد. در واقع شاید کادر فنی پرسپولیس در کنار نگرانی های ایجاد شده و متمرکز شدن روی نقاط ضعف خط دفاعی اش (چه شامل اشتباهات فردی باشد چه بر اثر تغییرات و استراتژی بازی حاصل شده باشد) باید به این نکته هم فکر کند که مسابقات اخیر آنقدر دشوار و فشرده بوده که نمی شد صرفاً روی گل نخوردن متمرکز شد.