اشک، پاداش نجیب زاده فوتبالفارسی / باید اینجا، وسط خاطره ها گریه کنم

یک- محصل دوره راهنمایی بودم که شلیک های مهدی سقف دروازه چین را روی سر تماشاگران حریف و سرمربی سرخوش چشم بادامی ها آوار کرد. من و پسردایی ها در یکی از سفرهای بلند تابستانی آن سال ها به مشهد، گل های مهدی را روی سر و کول هم جشن گرفتیم. مشهور بود که دالیان، دژ تسخیرناپذیر چینی هاست، اما انگار مقدر بود «کیا بیا» ی کیای افسانه ای از فتح همین قلعه مخوف آغاز شود. هنوز پا به دبیرستان نگذاشته بودم که تازه جوان رعنای تیم ملی، خاطره ماندگار دیگری برایم خلق کرد. یک لحظه مکث تیزهوشانه در زمین خودی برای مهار پرچم کمک داور و بعد فرار اساطیری روی پاس علی دایی. وقتی مهدی کلر را به زانو درآورد و «پیروزی قرن» را برای ایران تثبیت کرد، در دنیای نوجوانی حس می کردم کشورم نبرد ازلی خیر و شر را از اهریمنی به نام آمریکا ربوده است. بعد ها تفکرات سیاسی خیلی از آدم های سراپا مست آن شب تاریخی تغییر کرد، اما هیچگاه ذره ای از شیرینی این خاطره رویایی کم نشد. جادو همچنان ادامه داشت. مهدی در فرنگ خوش می درخشید و ما پزش را در سرزمین پدری اش به هم می دادیم. در خوابگاه دانشجویی، میهمان تپه تلویزیون شیراز بودم که ائتلاف او و کریمی، پوزه کره جنوبی را به خاک مالید. چقدر لذت داشت تماشای مویه کردن های گلر مغرور حریف. گزارشگر فارسی زبان شبکه لس آنجلسی، سرمست از شعبده کیا و کریمی به قافیه سرایی افتاده بود: «آهای لی وون جائه، برگرد ببین توپ کجائه!» در میانه های جوانی بود که تازه فهمیدم نمایندگان مردم، لزوما از صندوق های سفید بیرون نمی آیند و کت و شلوار سیاه نمی پوشند. گاهی یک دست لباس ورزشی بی رنگ و یک تکه پارچه «همرنگ» برای به نام زدن سند قلب یک ملت کافی است. با تتمه های جوانی ام دست به گریبان بودم که مهدی از روی نیمکت بلند شد و غوغا کرد. راز شکل گیری مهم ترین داربی تاریخ معاصر تهران ، همانی بود که صحنه گردان این تحول شگفت انگیز در تلویزیون از آن پرده برداشت: «لب خط مشغول گرم کردن بودم که دیدم آقای مظلومی به آن شکل خاص شادی می کند. خب این حرکت به من پرسپولیسی بدجوری برخورد.» و در سکانس پایانی، مهجور شب بیدار دوشنبه آخر سال بودم که پای برنامه نود، غرق در سیل اشک خودم را همبغض مهدی دیدم . پسری که ۱۵ سال کلیددار لبخندهای ایرانی بود، حالا چشمان هموطنانش را با وداعش خیس می کرد.

دو- اولین بار، یک صبح زود دبیرستانی بود که برای یک ستاره اشک ریختم. اصولا تماشای تصاویر عقاب بلندپرواز آسیا روی تخت بیمارستان، با دیدگان غیرابری ممکن نبود. از آن روز سال ها گذشت تا دوباره این حادثه تکرار شود. وقتی پا به پا با مهدی مهدوی کیا می گریستیم، دریافتم از احساسات فوتبالی ام، حالا فقط یک فوج اشک دیگر باقی مانده که آن را هم دیر یا زود در فراق آخرین ستاره باقی مانده این مملکت خواهم فشاند . بعد از خداحافظی ناگزیر علی کریمی، ما باقی خواهیم ماند با برهوت اسطوره ها، با قحطی مرام و معرفت. موشک هامبورگی ها در حالی برای بازگشت به سرزمین مردمان صادق و راست گفتار لحظه شماری می کند که در هیچکدام از این سال های درخشش اش، به اندازه کافی از او ستایش نشد. کیا برای خیلی از ما همیشه یک گناهکار بدون وکیل بود؛ ستاره ای که یک روز به کم فروشی در تیم ملی متهم شد، یک روز به دورنگی و باندبازی و این اواخر هم به بازگشت تحمیلی به پرسپولیس. او اما فقط متکی به روح بزرگ و ساق های توانایش بود. نجیب زاده فوتبالفارسی ، همیشه انبوه نامهربانی ها را با سعه صدر تحمل کرد و شگفت انگیز است که این جفاکاری ها، حتی تا قلب مراسم خداحافظی تلویزیونی او در استودیوی نود هم ادامه داشتند؛ آنجا که عادل بار ها تأکید کرد: «خب چند دقیقه هم به مهدی بازی می دادید. فوقش به جای یک هیچ، دو هیچ می باختید.» فردوسی پور فراموش کرده بود و میهمان محجوبش هم البته عادت نداشت یادآوری کند که مهدی نویدبخش پیروزی است، نه تثبیت کننده شکست. او همانی است که داربی تاریخی74 را با همین نیم ساعت بازی درآورد، همانی که همین حالا با ۳ گل و ۵ پاس گل نقدا عملکرد موثرتری نسبت به قاضی ۹۰۰ میلیونی داشته و همانی که کمتر از دو ماه قبل، پیشنهاد یک میلیاردی الطلبه عراق را رد کرد. او سکونشینی در پرسپولیس را به پول پارو کردن در بغداد ترجیح داد تا پاداشش را با این چشم های تر بگیرد لابد!

سه- در آخرین لحظات حضورش در نود، مهدی به دوربین برنامه زل زد و بخشی از تاریخچه رفاقتش با یحیی را به سرمربی پرسپولیس یادآوری کرد. نیاز چندانی به این گوشزد سحرگاهی نبود البته؛ چه اینکه همین دوربین ها پیش تر گواه یک پرده ناب از معرفت موشک بوده اند. شبی که مهدی به عنوان یکی از بازیکنان موفق نیم فصل اول به این استودیو دعوت شده بود و درست در لحظاتی که عادل می خواست مصاحبه را جمع کند، یکی از همین دوربین ها بی هوا به سمت صورت کاپیتان کیا چرخید تا ناخواسته اشاره کوتاه او به مجری برنامه را ضبط کند: «علی رو هم بپرس»؛ مهدوی کیا از فردوسی پور خواست در مورد اخراج کریمی از پرسپولیس هم سوال کند و به او مجالی بدهد تا به پشتیبانی از همبازی قدیمی اش برخیزد. او که این روزها آماده آویختن کفش هایش می شود، جواهر این فوتبال تکبرزده بود؛ برنای برومندی که در داماش گیلان، بازوبند کاپیتانی را روی دست محمدرضا مهدوی برازنده تر دید و در پرسپولیس تهران، شماره دوی معروفش را بر تن علیرضا محمد باقی گذاشت. مهدی مهدوی کیا شایسته پاکیزه ترین واژه های جهان است؛ مردی که سال ها سابقه درخشش بین المللی اش را نادیده می گیرد و در تونل سرد ورزشگاه آزادی چشم انتظار یک تازه خبرنگار ۱۸ ساله باقی می ماند، مبادا بخت مصاحبه با اسطوره از کف پسرک برود و شغلش به خطر بیفتد.

چهار- حاشا به معرفتت مهدی جان که همیشه رفاقت را در حق مردمت تمام کردی. مرسی که حتی ساعتی به سپیده دم نیز، دل نگران استعفای احساسی عامل اخراجت شدی و ممنون که هرگز نخواستی رفیق نیمه راه باشی؛ گرچه این بار این راه لامروت بود که بدقلقی کرد و «نیمه» از کار درآمد.