اعتصابگران ديروز، وفاداران امروز / سياه بازي با قرارداد سفيد!

1- باشگاه پرسپوليس از هفته گذشته عملا وارد بازار نقل و انتقالات شد و بعد از مذاكره با چند بازيكن، با دو تن از آنها قرارداد داخلي هم به امضا رساند. در همين راستا طي روزهاي اخير پروژه تمديد قرارداد با بازيكنان فعلي نيز استارت خورد و در اولين گام، محسن بنگر و نيلسون كوريا با سرخپوشان به توافق رسيدند. شايد كمتر كسي از نظر فني در مورد لزوم ادامه همكاري با اين دو نفر ترديد داشته باشد. به هرحال آنها دو ركن از مهم ترين اركان ساختار دفاعي موفق پرسپوليس در طول فصل گذشته بودند و عقل حكم مي كند كه با وجود سن وسال بالاي شان، حداقل يك فصل ديگر در خدمت سرخپوشان باقي بمانند. با اين همه اما، در مورد تمديد قرارداد اين دو نفر يك نقطه منفي بزرگ وجود دارد كه حسابي توي ذوق مي زند. در حقيقت چه از سوي باشگاه و چه از سوي نيلسون و بنگر اعلام شد قرارداد جديد دوستان با پرسپوليس به صورت «سفيد» امضا شده است؛ اصطلاحي كه استفاده از آن بيشتر در دهه 70 رواج داشت و معمولا موجب افزايش محبوبيت بازيكنان مي شد. حالا هم انتشار اين خبر موجب ايجاد موجي مثبت به سود نيلسون و بنگر شده است. با اين وجود اما، شبهاتي وجود دارد كه اجازه نمي دهد از شنيدن اين اخبار لذت ببريم.

2- سال هاست كه نسل وفاداران «تقريبا» در فوتبال ايران منقرض شده و بازي اعداد و ارقام كاملا پيش چشم مخاطبان آمده است. در طول همين چند روز گذشته دو مصاحبه از بازيكنان مورد توجه قرار گرفته در بازار نقل و انتقالات منتشر شد كه در نوع خودش گوياي بسياري از مسايل بود. وريا غفوري كه گفته مي شد مد نظر آبي پوشان بود، رسما اعلام كرد چون در پرسپوليس و استقلال بايد دنبال پولش بدود، ترجيح مي دهد به سپاهان برود. پس از او رضا نوروزي هم خيلي شيك مدعي شد اولويتش براي انتخاب تيم در ليگ چهاردهم، مسايل مالي است. توجه كنيد لطفا؛ نه تعلق خاطر به تيمي كه او را احيا كرده، نه حضور در باشگاهي كه ميليون ها هوادار دارد و نه حتي بخت درخشش در ليگ قهرمانان آسيا، اينجا فقط پول مطرح است. با اين اوصاف و در شرايطي كه يكي مثل بختيار رحماني از قرارداد 850 ميليوني اش در فولاد با لفظ «خنده دار» ياد مي كند، چگونه مي توان باور كرد دو نفر پيدا شده اند كه با تيم شان سفيد مي بندند؟ آيا با وضعيت فعلي فوتبال ايران، چنين كاري بيش از اندازه بوي «شعار» نمي دهد؟

3- اين داستان اما يك جنبه ترديدآفرين ديگر هم دارد. امروز كساني در پرسپوليس ادعاي قرارداد سفيدامضا دارند كه كمتر از شش ماه پيش و در حساس ترين مقطع فصل تمرينات گروهي تيم شان را تعطيل كردند و كار را زمين گذاشتند. آيا پديده تعصب به پرسپوليس همين امروز در قلب دوستان حلول كرده است؟ آيا قبل از بازي مرگ و زندگي با استقلال در نيم فصل دوم ليگ سيزدهم نمي شد بخشي از همين عشق را به كار گرفت و حداقل در داربي تهران آماده تر به ميدان رفت؟ آيا اسكناس ديروز با اسكناس امروز فرق داشت كه دوستان در آن زمان بدون تمرين به شيراز رفتند و تحقير شدند، اما امروز از سر استغنا و بي تفاوتي با آن برخورد مي كنند؟ همين آقاي بنگر كه اتفاقا مدافع مستحكمي هم هست، در حالي ادعا مي كند با يك تماس تلفني با پرسپوليس قرارداد سفيد بسته كه همين چند ماه پيش لاشه چك پاس نشده اش را به ورزشگاه آزادي آورده بود تا آن را به دوربين هاي تلويزيوني نشان بدهد. نيلسون كه هفته قبل از قولش نوشته بودند تسويه طلب 600ميليوني اش را شرط مذاكره كرده، اكنون چطور چنين قراراد سخاوتمندانه اي بسته است؟ تكليف هوادران سردرگم چيست؛ هيجان پيشين براي وصول مطالبات را بايد باور كند يا لطف و كرامت كنوني آقايان را؟

4- همان قانوني كه فصل گذشته به بازيكنان پرسپوليس اجازه مي داد دنبال حق و حقوق شان باشند، امسال هم دست آنها را باز گذاشته تا بر سر رقم دلخواه شان با باشگاه به توافق برسند. افسانه احساس، مدت هاست كه به پايان رسيده؛ لطفا با مردم روراست باشيد و حرمت شعورشان را نگه داريد. نيازي به سفيد بستن نيست. سياه و پرصفر ببنديد و بيهوده منتش را بر سر مردم نگذاريد.