اعتقاد 100 هزار نفری به معجزه / نه طارمی، نه عالیشاه؛ بوق های کرکننده پاس گل دادند

سال های سال بعد از سه شنبه 29 اردیبهشت پرسپولیسی ها در تقویم خاطرات فوتبالی شان به ضربدر قرمزی که روی این روز زده اند خنده ای از سر غرور و افتخار خواهند داشت. بخصوص اگر پیروزی بزرگ این روز منجر به صعود آنها در لیگ قهرمانان آسیا شده باشد.

باید در ورزشگاه آزادی بودید تا ببینید ورزشگاه آزادی چه شور و حرارتی دارد و سکوها چقدر سرخ شده اند. با ورود به ورزشگاه حس و حال استادیوم در زمان بازی های پرسپولیس به ذهن تان می رسید وارد تونل که می شدی صدای همهمه بیش از 100 هزار نفر حتی در زمانی که خبری از تشویق و سوت و فریاد نبود مثل صوتی تکان دهنده می پیچید و جلو می آمد تا بدانی امروز ورزشگاه آزادی شده همان دیگ جوشانی که سال ها خبری از آن نبود.

باور کنید اغراق نیست اگر بگوییم ورزشگاه آزادی شباهت زیادی به روز بازی با الهلال در مردادماه سال 1370 داشت. روزی که 120 هزار نفر به ورزشگاه آمدند و خیلی ها جریان 90 دقیقه ای مسابقه و تک گل بازی را درست مثل مسابقه سه شنبه شب ایستاده و روی پنجه پا تماشا کردند.

بازی سه شنبه شب در حالی شروع شد که ظرفیت ورزشگاه پر شده بود و در فوقانی ترین بخش سکوها شاید بیش از 10 هزار نفر به حالت فشرده و ایستاده بازی را تماشا کردند. شرایط وقتی پیچیده تر شد که ماموران انتظامی چاره ای نداشتند تا اجازه دهند هواداران عاشق پرسپولیس روی دیوارهای قطور طبقه دوم هم بنشینند و از دورترین فاصله بازی را تماشا کنند.

زیبایی نور فلش لایت های تلفن همراه، پرچم بزرگ سفید و قرمز پرسپولیس، موج مکزیکی 120 هزار نفری، شور و غوغای روی سکوها، هراس و نگرانی از حملات متعدد الهلال و سخت کردن کار برای سعودی ها در طول 90 دقیقه مسابقه جو فوق العاده ای ایجاد کرده بود که شاید نمونه اش را کمتر به خاطر می آوریم. باور کنید صدای بوق های کرکننده جوان های 17-16 ساله داخل ورزشگاه که مجبور بودند بعد از هر بار صاحب توپ شدن هافبک های حریف تا زمان از دست رفتن توپ در بوق شان بدمند کار را برای تماشاگر کنار دستی سخت می کرد چه رسد به بازیکن صاحب توپ عربستانی. شاید باور نکنید اما نه سماجت فوق العاده عالیشاه و نه پاس عرضی طارمی باعث

تک گل پرسپولیس شد نه اشتباه دیاگو بلکه این صدای گوشخراش شیپورها و همهمه 100 هزار نفری بود که باعث شد مدافع برزیلی یک بار در نیمه نخست به هادی نوروزی پاس گل بدهد و بار دوم خودش توپ را وارد دروازه شراهیلی کند.

پرسپولیس که گل زد ورزشگاه رسما منفجر شد و پرچم های قرمز و صدای شور و هیاهوی هواداران لحظاتی خاطره انگیز را در ذهن دوستداران پرشمار پرسپولیس به ثبت رساند. شاید عجیب باشد اما تا لحظه گل پرسپولیس همه سر جای خود نشسته و هیچ کس ورزشگاه را ترک نکرده بود. انگار که همه به معجزه دقیقه 91 مقابل یکی از بهترین های آسیا اعتقاد داشتند و همین شد که همه گل را دیدند و جشن 100 هزار نفری یک بار بعد از گل و بار دوم پس از سوت پایان داور مالزیایی اتفاق افتاد.

بعد از سوت پایان غوغایی در چمن ورزشگاه به راه افتاد. همزمان با حمله یکی دو نفر از نیمکت نشینان الهلال به تیم داوری پرسپولیسی ها انگار که یک فینال بزرگ را برده باشند در زمین چمن جشنی بزرگ به راه انداختند و در این جشن با هواداران پرشمارشان شریک شدند.

گوشه ای از زمین سوشا احساساتش را با هواداران تقسیم می کرد و طرف دیگر نوری همبازیانش را جمع کرده بود تا از هواداران قدردانی کنند. همه که داخل رختکن شدند طارمی و بنگر با یکی از تدارکاتچی های پرسپولیس به سمت جایگاه 36 (سکوهای متعلق به دو آتشه های پرسپولیس) رفتند. بنگر پیراهنش را برعکس پوشید تا عدد 6 جلوی پیراهنش بیفتد و هر دو نفر به شکلی ویژه با انگشتان دستشان عدد 6 را نشان دادند تا از این پس این نوع نشان دادن 6 رسما برای هواداران و بازیکنان پرسپولیس ثبت شود.

جدا از این کری خوانی های احساساتی، سه شنبه 29 اردیبهشت تبدیل شد به یک روز بزرگ ملی برای فوتبال ایران و غروری که پرسپولیس دوباره به این فوتبال زخم خورده داده بود. سه شنبه شب هیچ کس از ترافیک خسته کننده اطراف ورزشگاه خسته به نظر نمی رسید و همه لبخند روی لب داشتند. پرسپولیس چهارمین بازی خانگی اش را در آسیا پیش چشم بیش از 100 هزار هوادارش برده بود و حتی اگر حریف فوق العاده بازی کرده باشد، نمی شد بعد از این پیروزی بزرگ خوشحال نبود و فریاد نزد.