افسوس های ماندگار یک مدافع درخشان

پیام های کوتاه اما سرشار از امیدی که تمامی بازیکنان تیم فوتبال پرسپولیس برای محمد انصاری فرستاده اند در عین اینکه برای او نویدبخش بوده، خبر از استمرار مشکلات جوانی می دهد که ظهوری توفانی در فوتبال ایران داشت اما سال های بعد از آن برای او با فرودها و نزول های متعددی همراه شده است.
مصدومیت مجدد انصاری از ناحیه رباط صلیبی و عمل جراحی روی آن که به معنای 7 تا 9 ماه حاشیه نشینی دوباره برای اوست، باز هم ثابت کرد که وی به رغم استعدادهای فراوانش فاقد جسمی است که با روح او همخوانی داشته باشد. انصاری ابتدا دو سال و اندی پیش از همین ناحیه آسیب دید و حدود 10 ماه از میدان دور ماند و می توان تصور کرد که غیبتی در همین حدود انتظار او را در این مصدومیت تازه می کشد و حتی اگر او خوش اقبال باشد و بعد از 7 ماه برگردد، بخش پایانی فصل معوقه 99-1398 و حداقل چهار ماه اول فصل 1400-1399 لیگ برتر ایران را از دست خواهد داد و آنقدر جای خالی در کارنامه و دفتر کارش وجود خواهد داشت که پرکردن ساده آن نیز بسیار زمانبر و به گونه ای خواهد بود که سایرین نیز نسبت به فرجام آن احساس خوشبینی نخواهند کرد.
 این در حالی است که انصاری بعد از ظهور اولیه اش در سطح اول فوتبال ایران در سال های 1394 و 95 نویدبخش خلق بازیکنی را داده بود که پتانسیل رسیدن به بالاترین سطوح را دارد و با قدری صبر و خرد و مهارت فردی به یکی از بهترین مدافعان چپ فوتبال ایران در سال های معاصر تبدیل خواهد شد.

تبعات یک کوچ اجباری
برانکو ایوانکوویچ سرمربی وقت پرسپولیس که شجاعت نشان داده و در لیگ شانزدهم طی دیدار حیثیتی این تیم مقابل استقلال به محمد انصاری بی تجربه اولین بازی در ترکیب ثابت سرخ ها را ارزانی داشت (انصاری به ستاره آن دیدار تبدیل شد) در فصل بعدی با احتساب تغییراتی که در دفاع وسط قرمزها ایجاد شده بود، انصاری را از دفاع چپ جدا و به مدافع وسط و زوج سید جلال حسینی در این منطقه تبدیل کرد.
رفتن محسن بنگر و علیرضا نورمحمدی از جمع قرمزها و کم بودن شمار مدافعان وسط در تیم، پایه گذار کوچ اجباری انصاری به قلب خط دفاع شد اما آن جوان بلندبالای لاغراندام چنان در این پست جدید سریع جا افتاد و درخشید که انگار سال ها مدافع وسط بوده و همه درس های آن را آموخته و در چنین فضایی زندگی کرده است.
این تلألو به حدی بود که کارلوس کی روش هم انصاری را برای همین پست (مدافع وسط) به چند تا از اردوهای ملی فراخواند و در سه چهار بازی تدارکاتی هم لباس ملی را به تن وی پوشاند.  اگر انصاری در نهایت در اردوهای ملی ماندگار و بازیکن همیشگی این تیم نشد، نه به سبب بی استعدادی و شایسته نبودن وی بلکه به دلیل تعدد نیروهای شایق در هر دو پست مدافع وسط و چپ تیم ملی بود که امکان فراخوان دائمی او را اندک و به واقع ناممکن می ساخت و البته کش وقوس دائمی سرمربی پرتغالی تیم ملی با سرمربی کروات پرسپولیس نیز مزید بر علت شده بود تا هرگونه امکان فیکس شدن انصاری در اروپا و مسابقات تیم ملی یک چیز دور از ذهن باشد.

از همه بدتر
پس از آن نامرادی های انصاری بیشتر و بیشتر شد. محمد نادری از هیچ کجا (و به واقع از پیشینه بازی اش در راه آهن، تراکتور و کورترای بلژیک) سربرآورد و دفاع چپ محبوب برانکو شد و در دفاع وسط زوج شجاع خلیل زاده و سید جلال حسینی چنان کم نقص عمل کرد که کمتر عقل سلیمی می پذیرفت صحنه را به دست افرادی به جز آنها بسپرد.  اولین مصدومیت رباط پای انصاری برخاسته از محاسبات فوق نبود اما بی تأثیر از آن هم نشان نمی داد محصول دربه در شدن بازیکنی بود که نمی دانست بالاخره مدافع وسط است یا چپ و اگر هر دو است چرا در استفاده از وی استمرار لازم مشاهده نمی شود. از همه بدتر بدن شکننده و بیش از حد لاغر انصاری بود که نه ایوانکوویچ و نه جانشینان وی و نه البته پزشکان پرسپولیس و کارشناسان امر تلاشی مؤثر برای پر و پیمان کردن آن انجام ندادند.  نتیجه کار و بازی او در پست های پرمسئولیت و سرشار از برخوردی مثل دفاع وسط و چپ نیز سبب شد او به مصدومیت هایی تن بدهد که هر یک می توانست و هنوز هم می توانند پایانی بر حضور وی در کل میادین فوتبال باشد.

فرصت های از دست رفته
گفته می شود انصاری و رباط آسیب دیده او چیزی نبوده که سایر پزشکان و کارشناسان آن را کامل بدانند و او در یک سال بعد از آن هیچ گاه با پایی راحت و قوی و با خیالی مطمئن توپ نزده و همین مسأله پایه گذار مصدومیت مجدد وی شده اما اگر او بدنی قوی و عضلانی و مقاوم تر (همچون «شجاع») داشت و یا از عقل و درایتی برتر (مانند «سید جلال») بهره می گرفت، هرگز یکی از دو مصدومیت رباط خود را هم متحمل نمی شد چه برسد به هر دوی آنها را.
 دلایل اصلی این بدبیاری ها و مصدومیت ها هرچه باشد، این مصدومیت ها سبب شده فوتبالیست 29 ساله و همچنان درخشان و توانایی که می توان او را چه در زمینه قابلیت های دفاعی و چه به هنگام پیشروی و سانتر روی دروازه رقبا از بهترین ها دانست، از حق خود دور بماند و ادامه سال 1399 که به سبب شروع کرونایی اش تأسف بار بوده، با تأسف بیشتری برای او همراه گردد و افسوس ماندگار را برای وی در برداشته باشد. افسوسی که تصور تمامی فرصت های از دست رفته آن را برای انصاری سخت تر و غیر قابل تحمل تر می سازد.