افندي ارزش پنج روز صبوري را دارد / دنيزلي نسيه، بهتر از كابوس نقد است!

1- شنبه شب موعود هم آمد و گذشت و همچنان خبري از مصطفي دنيزلي نشد تا تكليف كادر فني سرخپوشان كماكان مجهول باقي بماند. داستان امسال پرسپوليس ، در نوع خودش حكايت جالب و منحصر به فردي است؛ ميلياردها تومان صرف خريد بهترين ستاره هاي ايران كرده اند، اما هنوز وضعيت گلوگاه اصلي باشگاه روشن نيست. بازيكناني كه اين روزها تمرينات شان را در درفشي فر استارت زده اند و قرار است اميد اصلي قرمزها براي فصل آينده باشند، به هيچ وجه تمركز كافي را ندارند و مدام از همديگر سراغ سرمربي را مي گيرند. در لحن و گويش خيلي از آنها كه اساسا به شوق حضور زير نظر يك مربي تراز اول به اين باشگاه نقل مكان كرده و يا همان جا مانده اند، مي توان بيم و نگراني ناشي از نيامدن دنيزلي را به وضوح حس كرد. اين دلشوره ها به ويژه آنجا اوج مي گيرند كه هر لحظه خبري تازه از مذاكرات جدي باشگاه با چند گزينه نه چندان موجه و به خصوص توافق با علي دايي به گوش مي رسد. ظاهرا تقاضاي تازه دنيزلي در مورد تمديد 5 روزه مرخصي اش، ترديدهاي كادر مديريتي پرسپوليس را در مورد ادامه اين همكاري افزايش داده و باعث شده آنها جدي تر از قبل به صرافت يافتن يك مربي جديد بيفتند. اين در حالي است كه به نظر مي رسد اگر دوستان از بازگشت دنيزلي در تاريخ جديد مطمئن باشند، 5 روز ديرتر شروع كردن با او مي تواند به مراتب بهتر از زودتر شروع كردن با مربياني باشد كه در مورد موفقيت شان در پرسپوليس ، اما و اگرهاي زيادي وجود دارد. فراموش نكنيم فصل قبل پرسپوليس استيلي زودتر از همه تيم ها شروع كرد، اما عاقبت آن انتخاب عجولانه چه شد؟ در راس آلترناتيوهاي افندي، علي دايي ايستاده است؛ مردي كه هر لحظه ممكن است خبر جايگزيني اش با مصطفي دنيزلي مخابره شود و همه خريد و فروش هاي اين روزها را تحت تاثير قرار بدهد. آيا شهريار به پرسپوليس بازخواهد گشت؟

2- حضور دوباره علي دايي در جمع سرخپوشان ، مي تواند بيش از پيش نشان دهنده حلقه بسته اي باشد كه فوتبال ايران در آن دست و پا مي زند و دور خودش مي چرخد. امير قلعه نويي كه 9 سال زودتر از علي دايي وارد دنياي مربيگري شد، اخيرا چهارمين بازگشتش به نيمكت استقلال را تجربه كرده و حالا گفته مي شود علي دايي نيز در آستانه حضوري دوباره در پرسپوليس قرار گرفته است. چه بسا اگر عمر مربيگري شهريار هم مثل امير از يك و نيم دهه تجاوز كند، تعداد آمد و شدهاي او در پرسپوليس نيز به همين تعداد برسد. در اين ميان پرسش مهم مي تواند اين باشد كه فلسفه اين رفت و برگشت هاي مكرر در مكرر چيست و چه سودي از رهگذر پيمودن اين چرخه تكراري عايد فوتبال ما مي شود؟ اگر دايي ها و قلعه نويي ها خوب هستند، چرا مي روند و اگر به اندازه كافي نمي توانند مفيد باشند، چرا مدام سوداي بازگرداندن شان را در سر مي پرورانيم؟ وجه جالب تر ماجرا اين است كه اخيرا اين قبيل بيا و بروها جنبه تيمي و ميني بوسي هم به خودشان گرفته اند؛ قلعه نويي بلافاصله بعد از حضور در استقلال، يك دوجين بازيكن خودش را به باشگاه بازمي گرداند و در مورد پرسپوليس هم از مدت ها قبل به طور جدي اين شايعه وجود داشته كه ليست ورودي ها و خروجي ها با سليقه دايي تنظيم مي شده است! واقعا اين همه دور باطل زدن و آزموده ها را آزمودن به خاطر چيست؟ به خاطر اين است كه يك جام پردردسر بگيريم كه پشت آن يا پر است از حيله و ابهام و يا در بطن تصاحبش، يك دنيا تنش و درگيري و جنگ اعصاب به چشم مي خورد؟ اين امير قلعه نويي كه امروز به استقلال بر مي گردد، چقدر توانست با آخرين جامي كه براي آبي ها گرفت، فوتبال اين باشگاه را به پيش ببرد و به هوادارانش لذت بدهد؟ آيا جز اين بود كه يك هفته بعد از همان قهرماني در ليگ هشتم، ماجراي CD جنجالي «آبي استقلالي» و اختلافات حاد درون مجموعه اي به ميان آمد و از يك ماه بعدش، داستان هاي تكراري لزوم كسب افتخارات «پاك» مطرح شد؟ همين علي دايي كه امروز ظاهرا مي خواهند به پرسپوليس برش گردانند، با فتح آن دو جام حذفي اش چقدر تاثير مثبت روي فضاي حاكم بر اين مجموعه گذاشت؟ مگر نه اينكه بلافاصله بعد از آن موفقيت ها و از همان سكوي جشن قهرماني، درگيري ها آغاز شدند و پرسپوليس تاواني به سنگيني از دست دادن يك فصل كامل و تحمل يك سال تنش و عذاب بابت اين همكاري پرداخت؟ پس چرا حالا آقايان دوباره مي خواهند همان قصه ها را تكرار كنند و ميراثي كليشه اي براي اخلاف شان به جا بگذارند؟

3- حق تيم هاي بزرگ اين مملكت مثل تيم ملي، پرسپوليس ، استقلال، سپاهان و تراكتورسازي اين است كه لابه لاي ميلياردها تومان مخارج ساليانه شان بابت جذب بازيكن و اردو و سفرهاي دور و نزديك و تهيه خوراك و پوشاك، سهمي نيز براي استخدام دانش روز فوتبال كنار بگذارند و از رهگذر همجواري با مربيان بزرگ و كارآمد دنيا، به پيشروي حياتي مجموعه محبوب و مهم شان كمك كنند. باشگاه پرسپوليس ، امسال در يك بزنگاه كم نظير تاريخي قرار گرفته است. اين همه اميد و آرزويي كه در پرتو فعاليت هاي وسيع نقل و انتقالاتي در اين باشگاه به وجود آمده، نبايد سركوب شوند. پس از جذب اين ستاره ها، توقعات از تيم بالا رفته و مردم نخواهند توانست حتي اولين ناكامي ها را با مربياني كه به آنها اعتقاد كامل ندارند، تحمل كنند. شكست احتمالي اين فصل پرسپوليس ، به يك دلسردي سراسري كم سابقه خواهد انجاميد كه مي تواند اين باشگاه را چند سال عقب بيندازد. همه اينها نشان مي دهد مديران پرسپوليس بايد با چشمان باز و وسواس كامل در مورد آينده نيمكت شان تصميم بگيرند. مصطفي دنيزلي كه هنوز رسما تحت قرارداد قانوني سرخپوشان است، جزو معدود گزينه هاي توانمندي به شمار مي آيد كه نه تنها به صرف زمان براي تطبيق با اتمسفر پرسپوليس نيازي ندارد، بلكه به اتكاي اعتبار و محبوبيتش، از چند كوپن براي هضم ناكامي هاي احتمالي نزد هواداران و منتفدان نيز بهره مي برد. او كسي است كه با تيمي به مراتب ضعيف تر از اين، در كورس فشرده ليگ ششم تا شب آخر قهرمان ايران بود و چه بسا اگر همان روزها يكي مثل ميثاق معمارزاده در تيم هاي حريفش پيدا مي شد(!) پرسپوليس ي ها مي توانستند يك سال زودتر جشن قهرماني ليگ را برپا كنند. فرصت هنرنمايي با اين تيم خوب را نبايد از افندي گرفت؛ اين يك ظلم چندجانبه است كه دودش در درجه اول به چشم خود پرسپوليس خواهد رفت.

4- پرسپوليس امسال، مستعد آزمودن يك هيجان شگفت انگيز است. كاش با درايت بيشتر، اين هيجان خودش را به شكل حضور گسترده و مشتاقانه تماشاگران و ايجاد طراوت و نشاط در سطح جامعه نشان بدهد، نه با واكنش هاي خشمگينانه و زيان بار و نه با شعله ور شدن آتش اختلافي ديگر.