الماس 5 قیراطی پرسپولیس

پیشنهاد می کنم یک بار دیگر فیلم بازی پرسپولیس مقابل نساجی را PLAY  کنید  و از جزئیات نمایش دلپذیر بشار رسن لذت ببرید. شماره پنجی که مثل شماره 10 واقعی آن وسط با هر حرکت عمقی و پاسش دلربایی می کند و حتی روی چمن مصنوعی چشم ها را به خود خیره کرده است.

بشار رسن روز بازی با نساجی بهترین بازیکن تیمش یا به صورت کلی برترین بازیکن میدان بود. او مثل چند بازی گذشته در چینش خاص خط میانی پرسپولیس که بازیکنانش مثل یک مربع کنار هم قرار گرفته بودند نقش یک پلی میکر را به بهترین شکل ممکن ایفا کرد و شبیه موتوری بود که از حرکت نمی ایستاد. بشار با هر بار راه افتادنش خط دفاع حریف را به هم می ریخت و نقش اصلی را در پی ریزی حمله ایفا می کرد. با دقت در کیفیت پاس های او و حرکات تهاجمی و مرگبارش حتماً می توانید او را الماس خط میانی پرسپولیس بدانید بخصوص که با کنار هم قرار دادن نمایش های این بازیکن در چند بازی اخیر به صراحت می توان گفت او در بهترین دوران حضورش در پرسپولیس بسر می برد و شاید آماده ترین بازیکن این تیم بعد از دوران کرونا و تعطیلی چهار ماهه مسابقات باشد.

بشار رسن در حالی امروز این فوتبال دینامیک و مسحورکننده را ارائه می دهد که ظاهراً بدن او با آنچه در ذهن او می گذرد هماهنگی کامل دارد. بشار در حالی این حجم از آمادگی را طی بازی های اخیر به رخ کشیده که شاید چیزی حدود بیست روز بعد از بقیه نفرات تیم به تمرینات پیوست اما با یک هفته تمرین فشرده با مربی بدنساز تیمش به سطحی از توانایی رسید که در دیدار مقابل شاهین بوشهر و در شرایطی که تیمش با یک بازیکن کمتر از حریف باید برای برد می جنگید، ورق را به سود پرسپولیس برگرداند و تعویض طلایی یحیی لقب گرفت.

بشار مقابل فولاد هم خوب بود اما در مسجد سلیمان و قائمشهر مثل یک ستاره بازی کرد. فوتبالیستی خوشفکر، دونده و فعال که با هر بار نفوذش به دفاع حریف می توان انتظار خلق موقعیت و گل داشت.

نکته مهمی که در مورد بشار وجود دارد مربوط به ظاهر و فیزیک بدنی اوست. شاید در نگاه اول این پرسش به ذهن برسد که چرا با وجود بدن نه چندان عضلانی و قدرتمند کار را پیش می برد و با توپ از تنگناها عبور می کند؟

ویژگی فنی بشار چرخش سریع او همراه با توپ به سوی دروازه حریفان است؛ ویژگی که در بازی های فشرده فوتبال ایران کار دشوارتری هم به نظر می رسد. در واقع در فوتبال خودمان بازیکنان زیادی نداریم که بتوانند با چرخش سریع به سوی دروازه حریف تیم شان را درموقعیت حمله و برتر قرار دهند. اساساً مدافعان هم از این بازیکنان خوش شان نمی آید چون مواجهه رخ به رخ با بازیکنان نسبت به بازیکنی که پشت به دروازه قرار دارد کار به مراتب راحت تری است.

مهم ترین خصوصیت بشار شهامت حرکت مستقیمش به سمت دروازه حریفان است. کاری که شاید هافبکی مثل محسن مسلمان در پرسپولیس انجام نمی داد و این تفاوت برای تصمیم گیری در مورد ادامه همکاری برانکو با او در تیمش تأثیرگذار بود. محسن مسلمان هافبکی با توانمندی فوق العاده در ارسال پاس های تعیین کننده آن هم با زمانبندی کاملاً درست بود اما همواره دوست داشت در گوشه ای آرام قلمرویی مستطیل شکل و محدود برای خود ایجاد کند و از همان منطقه وظایفش را به سرانجام برساند اما در فوتبال امروز دنیا که مربیان از بازیکنان می خواهند حتی 0/2 درصد بیشتر از توان خود مایه بگذارند، چنین بازیکنانی جایی در ترکیب پیدا نمی کنند. همان گونه که بازیکنی با سطح توانایی امید نورافکن که غیر از ارسال پاس بلند  و بازیسازی بلد است با هافبک های حریف دعوا کند و حتی گل هم بزند برای حضور در ترکیب سپاهان مسلمان را کاملاً پس می راند و نیمکت نشین می کند.

بشار رسن اما جایی در نقطه مقابل محسن مسلمان قرار می گیرد. بازیکنی با سطح بالایی از توانمندی در ارسال پاس و البته رعایت تایمینگ پاس دادن با یک ویژگی منحصر به فرد. زدن به قلب دفاع حریف همان کار ویژه ای است که بشار در تیم پرسپولیس و میانه میدان انجام می دهد و اینجاست که حتی مربی خودی هم نمی داند دقیقاً قرار است لحظه بعد چه اتفاقی بیفتد؛ مدافع حریف توی پای بشار می آید، ساختار دفاعی حریف به هم می ریزد و اینجاست که از قبل و کناره های دفاع می توان به حریف ضربه زد.

در تیم فعلی پرسپولیس غیر از بشار، بازیکن آماده دیگری به نام سیامک نعمتی هم از این ویژگی برخوردار است اما سیامک بیشتر با قدرت بدنی و عضلانی اش به قلب دفاع حریف می زند و توپ را پیش می راند و برعکس او، بشار بیشتر از ذهن و فکرش بهره می برد. در تیم پرسپولیس وجود چنین بازیکنانی به علاوه علیپور و امیری که از این خصوصیت بهره می برند باعث شده تا حریفان دچار سردرگمی شوند و همین یکی از نقاط برتری سرخ ها در مواجهه با حریفان شان بوده است.

در مورد بشار البته این ذهنیت وجود داشت که او در زمان توپ نداشتن خودش و تیمش به اندازه کافی نمی دود و در دفاع تیمی عنصر مفیدی نیست اما او در زمان دفاع عضو غیر فعالی نبوده و همواره حداقل نیمه فعال است. یعنی حتی اگر مثل کامیابی نیا یا نعمتی برای گرفتن توپ تلاش نکند حداقل جلوی توپ می ایستد و به ساختار دفاعی تیمش کمک می کند.

شاید تنها نقطه ضعف فوتبال بشار این باشد که به اندازه هافبک هجومی بهترین تیم فوتبال ایران گل نمی زند و با اینکه بلد است ضربات آخر خوب و دقیقی بنوازد اما همواره درصدد ارسال پاس و ساختن موقعیت برای دیگر بازیکنان است تا جایی که بعد از سه فصل حضور در جمع سرخ ها سه گل در کارنامه او روئیده است.

با وجود این نقطه ضعف اما فوتبال رسن در این روزها حتی دیدنی تر از گذشته شده و می توان از نمایش های این فانتزیست خوشفکر لذت برد. اگر فیلم بازی با نساجی را دوباره تماشا کردید حتماً به پاس بیرون پای او به علیپور که خط دفاعی حریف را از بازی خارج کرد نگاه ویژه تری بیندازید.