امن براي واليبال، ناامن براي فوتبال!

امن براي واليبال، ناامن براي فوتبال!

اصلا منكر فاصله فوتبال ايران با واليبال و بسكتبالش نيستم، اما معتقدم اگه واليبالي ها مي تونن نفر اول مربيگري دنيا رو به تهران بيارن، پس فوتبال ما هم بايد زورش برسه دست كم يكي از پنجاه مربي اول جهان رو جذب كنه.
(1در شرايطي كه افكار عمومي مدت‌ها است در انتظار معرفي سرمربي تيم ملي «فوتبال» كشورمان به سر مي‌برد، اواسط هفته جاري، اين گزينش كادر فني تيم ملي «واليبال» ايران بود كه ناگهان در صدر اخبار رسانه‌ها مطرح شد و توجهات را به خودش جلب كرد. محمدرضا داورزني و همكارانش در فدراسيون واليبال، با انتشار خبر سپردن سكان هدايت تيم ملي به «خوليو ولاسكو» بسياري از هواداران و مخاطبان ورزش ايران را شوكه كردند. ولاسكو ممتازترين سرمربي واليبال حال حاضر جهان است كه با 4 عنوان قهرماني در ليگ جهاني، يك قهرماني در جام جهاني و يك نايب قهرماني در مسابقات المپيك، خودش را به عنوان نفر اول اين حوزه تثبيت كرده است. او حالا در شرايطي به تهران آمده تا روي نيمكت ايران بنشيند كه اهالي فدراسيون فوتبال، ماه‌ها است براي برگزيدن يك مربي مطلوب خارجي، اندرخم يك كوچه باقي مانده‌اند و به انواع و اقسام بهانه‌ها چنگ مي‌اندازند تا ناتواني خودشان در اين زمينه را توجيه كنند.

(2 هنوز صداي توجيه آقايان بعد از منتفي شدن حضور كارلوس كرش در ايران، توي گوش‌مان خاموش نشده است: «انصراف او به توانايي فدراسيون فوتبال ربطي نداشت»، «ما تلاش خودمان را كرديم، اما مسايل غيرفوتبالي باعث شد او نيايد» و «همه مقدمات جذب او به درستي پيش رفت، اما در نهايت عواملي كه در اختيار ما نبود كار را خراب كرد» پس از آنكه بعد از ماه‌ها بحث، بررسي و رايزني،‌ گزينه مورد اعتماد فدراسيون فوتبال به ايران آمد، قاليچه‌اش را هديه گرفت، چلوكبابش را خورد و اعلام كناره‌گيري كرد و رفت، آقايان با بزرگنمايي مسايل جانبي كوشيدند تا گناه اهمال و كم تواني خودشان را در شكست خوردن اين پروژه كمرنگ كنند. موضوع حتي به همين جا هم ختم نشد و برخي از صاحب‌منصبان فدراسيون فوتبال، با اعلام اينكه «مشخص شد مربي بزرگ خارجي به ايران نمي‌آيد»، تلاش زيرزميني‌شان براي نشاندن مربي ايراني – مشخصا امير قلعه‌نويي – روي نيمكت تيم ملي را آغاز كردند. با اين وجود اما، به نظر مي‌رسد اتفاقات اخير رخ داده در فدراسيون واليبال، پرده از ناتواني دوستان برداشته و نشان داده است كه در صورت وجود كفايت و كارآمدي، حتي پاي بزرگترين مربيان دنيا را هم مي‌توان به كشور باز كرد. اي كاش دوستاني كه روي پله‌هاي برقي فرودگاه از سروكول خاوير كلمنته بالا مي‌رفتند يا در كنفرانس مطبوعاتي كرش به او لبخندهاي آنچناني تحويل مي‌دادند، كمي دقيق‌تر به استراتژي فدراسيون واليبال در جذب يكي از دو مربي بزرگ دنيا نگاه مي‌كردند؛ آنجا كه آنها همزمان با مذاكره با ولاسكو، سيلوانا پرندي را نيز با رزومه 2 دوره قهرماني در ليگ جهاني واليبال به تهران كشاندند و پس از بررسي شرايط‌شان، حق انتخاب از بين اين 2 نفر را براي «خودشان» محفوظ دانستند و در نهايت راي به استخدام مرد آرژانتيني دادند!‌

(3اينجا «تهران» است؛ همان شهري كه بزرگترين مربيان واليبال جهان براي حضور در آن داوطلب مي‌شوند و تست مي‌دهند، همان شهري كه همين حالا سرمربي سرشناسي مثل وسلين ماتيچ صربستاني در آن كار مي‌كند و موفق است و همان شهري كه روزگاري نه چندان دور، نيمكت‌هاي فوتبالي‌اش هم در تسخير مرداني از جنس دنيزلي و بلاژويچ بود، اما معلوم نيست چه اتفاقي رخ مي‌دهد كه تا نوبت به فوتبال مي‌رسد و قرار مي‌شود مردم دست‌پخت مديران مدبر(!) تشكيلات اين رشته ورزشي را بچشند، يكي نوه‌اش را بهانه مي‌كند و مي‌رود و ديگري دلتنگ خانواده‌اش مي‌شود! نه آقايان؛ همه مشكلات فقط به شرايط و عوامل محيطي بر نمي‌گردد و گاهي كم و كاستي‌هاي كار مديراني كه يا قدرت كافي براي رتق و فتق امور را ندارند و يا دلشان شور «پورسانت» خودشان را مي‌زند، اوضاع را به هم مي‌ريزد. شايد اگر كار دست كاردان باشد، آسمان امن تهران، فرقي ميان فوتبال با واليبال و بسكتبال نگذارد و پاي مربيان اسم و رسم‌دار اين حوزه نيز به كشورمان باز شود.

(4كسي چه مي‌داند؟ شايد خوليو ولاسكو در نوانخانه دولتي بوينس‌آيرس بزرگ شده و كس و كاري ندارد كه به بهانه آنها پاگير آب و خاكش شود و به ايران نيايد، شايد هم اجاق سيلوانا پرندي كور بوده و نوه و نتيجه‌اي ندارد كه بهانه قاقالي‌لي بگيرند و نگذارند بابابزرگشان تا يك قدمي نيمكت تيم ملي واليبال ايران پيش بيايد! اي كاش تعدادي از اين مربيان بزرگ بي‌فك و فاميل هم گير فوتبال‌مان مي‌آمد تا ما هم مثل اهالي توپ و تور، مجبور نشويم سراغ قلعه‌نويي‌مان برويم!