اولسان، تکمیل کننده حماسه تهران/آینده به ما لبخند می زند

كشور ايران طي چند هفته اخير سراسر شوروهيجان بوده است. در يك خرداد پرحادثه ديگر، هم ميهنان مان با روزهاي سرنوشت سازي در حوزه هاي گوناگون مواجه بوده اند؛ دوراني كه با نااميدي يا حداقل كم اميدي آغاز شد و رفته رفته به مرز رجا و رستگاري رسيد. ما در اين ماه، دوازدهمين دوره انتخابات رياست جمهوري را در فضاي سياست و كارزار دشوار مقدماتي جام جهاني را در عرصه فوتبال پيش رو داشتيم. بسياري از مخاطبان اين هر دو آزمون، درست تا همين يك ماه پيش با دنيايي از بيم و دلشوره مواجه بودند. فوتبالي ها روياي ريو را بعد از باخت ناباورانه به ازبكستان به كلي دور از دسترس مي ديدند و سياسيون با توجه به تجربيات تلخ گذشته، «تغيير» را ناممكن تر از هر زمان ديگري مي يافتند. با اين وجود اما، ورق رفته رفته برگشت. پايداري، وفاداري، ادامه مبارزه و اميد به موفقيت باوجود هر شكستي كه پيش تر رخ داده، باعث شد تا به تدريج موجي از نشاط و سرزندگي جامعه ايراني را دربر بگيرد. شايد همين هفته جاري، هفته اي براي ثبت در تاريخ معاصر كشورمان باشد؛ هفته اي كه در آن بچه هاي ايران توانستند حصار زمستان را بشكنند و به بهار راستين پل بزنند.

جمعه گذشته، روزي بود كه خيلي از هم ميهنان مان بر ترديد و نااميدي شان غلبه كردند و ترجيح دادند يك بار ديگر بخت خودشان را براي تغيير گفتمان حاكم بر ايران بيازمايند. در ابتداي راه شايد خيلي از مسايل از قبيل يادآوري اتفاقات تلخ گذشته باعث دلسردي آنها مي شد، اما عاقبت مردم ايستادند و دوباره همه سعي شان را كردند. در نهايت نيز روزنه هاي روشنايي روبه همين جماعت باقي مانده در ميدان باز شد تا همه ما حالا به آينده بهتر كشورمان اميدوار باشيم؛ آينده اي به دور از افراط و تندروي هاي كنوني و آينده اي كه در آن قانون و منافع اكثريت، جاي سليقه و عقيده عده اي خاص را مي گيرد.

داستان ايستادن و جاخالي نكردن، به نوعي ديگر در مورد تيم ملي فوتبال كشورمان هم به ثمر نشست و موج بزرگي از دلخوشي را به دنبال آورد. شكست خانگي مقابل ازبك ها در پاييز گذشته علاوه بر آنكه بخت صعود تيم ملي حتي به مرحله پلي آ ف را هم تا حدود زيادي كاهش داد، باعث اوج گرفتن بي سابقه انتقادات عليه كادر فني و ايجاد انشقاق بين برخي بازيكنان با سرمربي تيم ملي شد. خداحافظي نابه هنگام مهدي رحمتي، شاه بيت مرثيه اي بود كه انگار براي شكست تيم اول ايران سروده مي شد. با اين همه اما، بازيكنان وفادار ماندند و هواداران متعصب نيز سنگر را خالي نكردند تا معجزه را به چشم ببينند؛ قطر را در دوحه به خاك سياه نشانديم و با گلباران لبنان در تهران، چشم به اولسان دوختيم. فضاي امروز، ابدا با اتمسفر يك ماه پيش قابل مقايسه نيست حالا همه آنها كه فهميده اند «اميد» معجزه مي كند، نگاه شان را به شرق آسيا دوخته اند تا معجزه تكميل شود.

سه شنبه مي تواند يك روز زيباي ديگر براي مردمي باشد كه بعد از رنجي طولاني، به آينده اي خوش تر مي انديشند. جشن بعد از صعود تيم ملي به جام جهاني، دلخوشي هاي اين ايام را تكميل خواهد كرد. حالا نوبت سربازان ايران است كه كار را تمام كنند. چهار سال پيش، سئول سرزمين غافلگيري و تلخ كامي مردم ما لقب گرفت و حالا اولسان بايد محلي براي فراموشي آن كابوس لعنتي باشد. ما به جام جهاني خواهيم رفت؛ اين همه انگيزه، اين همه اميد و انرژي مثبت و اين همه خوشبيني به وجود آمده، راهي جز اين باقي نمي گذارد. حماسه تهران با افسانه اولسان تكميل مي شود تا آينده به ما لبخند بزند.