او انتخابِ یک ذهن تحلیلگر است

روزی که برانکو از پرسپولیس رفت، می گفتند او هم باید غزل خداحافظی را بخواند چراکه یگانه حامی اش رفته.برای افرادی که سنگ محکشان برای ارزیابی عملکرد یک بازیکن، به پارامترهای کمّی (پلی استیشنی) محدود می شد، ربیع خواه یک وصله ناجور در پرسپولیس بود.

ربیع خواه اما انتخاب یک ذهن تحلیلگر بود که با ترکیبی از بازه های کیفی و کمّی دست به انتخاب بازیکن می زد.نتیجه همفکریِ برانکو ایوانکوویچ و فرزاد حبیب الهی استفاده مستمر از محسن ربیع خواه بود.

نیم فصلِ اولِ لیگ شانزدهم، در شرایطی که هوادارانِ احساسی، در کنارِ منتقدان بد نیتِ برانکو، از اتوبانِ خیالیِ سمت چپِ خط دفاعِ پرسپولیس سخن می گفتند، در پانزده بازی تنها پنج بار دروازه پرسپولیس باز شد. شاهکارِ خط دفاعی پرسپولیس که ربیع خواه یکی از اضلاع چهارگانه اش بود.

در طول این سال ها هم هرگاه ربیع خواه در پُست های مختلف به میدان رفت نمره قبولی را از کادر فنی گرفت و البته پرسپولیس هم به روند موفقیت هایش ادامه داد. البته این امر باعث نمی شد منتقدانِ عزیز کمی به فکر فرو بروند و به این فکر باشند که شاید معیارهای آن هاست که محل ایراد است نه تفکراتِ موفق ترین مربی چهل سالِ اخیرشان.

شوربختانه کوبیدنِ ربیع خواه برای بخشی از هواداران و منتقدان به یک رسالت تبدیل شد به نحوی که صرفاً برای کوتاه نیامدن از مواضع گذشته خود و به اصطلاح "کم نیاوردن" منتظر کوچکترین اشتباه از جانب این بازیکن بودند که فریاد مصیبت سر دهند.

برانکو رفت، کالدرون آمد و تمامِ داده های آنالیز شده را تحویل گرفت و با کادر مورد اعتماد خود، آن داده ها را مورد مطالعه و ارزیابی قرار داد.این همان نقطه ای بود که منتقدینِ سنتیِ ربیع خواه بار دیگر به بن بست خوردند. کالدرون هم به تحلیل و آنالیز اعتقاد داشت و ربیع خواه انتخاب یک ذهن تحلیل گر است.

کالدرون آمد. تفکرات در تیم تغییر کرد. تاکتیک و ترکیب تغییر کرد. تیمِ کالدرون سه مشکل عمده داشت؛ فاصله زیاد بین خطوط، سرعت انتقالِ نامناسب از دفاع به حمله و بلعکس، کمربند متزلزل میانی.

آزمون خطاهای کالدرون به منظور رفع این موارد شروع شد، تاکتیک ها و ترکیب های مختلف تست شد و در نهایت ربیع خواه به ترکیب اصلی رسید و در چند دیدار گذشته از بهترین بازیکنانِ پرسپولیس بوده است. همانطور که با دوری از حواشی و با تلاش و تمرین نظر مساعد برانکو جلب کرد، از کالدرون هم رای اعتماد گرفت.

شاید تمام این توضیحات برای افرادی که در آستانه سال بیست بیست عملکرد یک بازیکن را تنها با تعداد گل و پاس گل و تعداد دریبل ها می سنجند بی ثمر باشد اما خالی از لطف نیست اگر برای درکِ بهترِ استفاده از ربیع خواه و ربیع خواه ها، اثر "بنت میلر" بنام "مانیبال" که بر پایه کتابی به همین نام نوشته "مایکل لوئیس" است را مرور کنیم.

مانیبال یک روایت واقعی از "بیلی بین" مدیر تیم بیس بال اوکلند است که وقتی تیمش را در شرایط نامطلوب مالی می بیند و چند ستاره تاثیرگذار خود را از دست داده، با همکاری یک آنالیزور که به شدت مورد اعتماد اوست، بجای جذب ستاره های نامدار، بازیکنانی را جذب می کند که طبق داده های آنالیز شده، می توانند به تیم کمک کنند.

این بازیکنان، شامل افراد کم نام و نشانی می شدند که کسی آن ها را جدی نمی گرفت اما در میان مخالفتِ شدید کمیته فنی باشگاه و هواداران، بیلی بین به راه خود ادامه و تیمی ساخت که موفقیت های تاریخی را رقم زد.

او نه بر اساس سن، شهرت، تبلیغات رسانه ای و پارامترهای پلی استیشنی، بلکه بر اساس آنالیز دقیق از توانایی های کیفی و کمّی، اقدام به جذب بازیکنانی کرد که بعضاً حتی خودشان را هم باور نداشتند اما در یک جای درست، در تیم درست، در پُست مناسب و با تاکتیک درست، نهایتِ بهره وری را از خود نشان دادند.

ربیع خواه هرگز یک تک ستاره نیست و نخواهد بود. اما او بازیکنی است که در یک تیمِ درست، در یک تاکتیکِ درست و در یک پُست مناسب می تواند عصای دست هر مربی باشد و تاثیر غیر قابل انگاری بر روند موفقیت های تیمش بگذارد.