او را نترسانیم ...

 برانکو ایوانکوویچ نامی آشنا در فوتبال ما است. او القابی چون پرفسور را به یدک می کشد. مردی که چهره ای آکادمیک را در اذهان متصور می سازد. او از جنس مربیان اهل ارقام و منحنی است مردانی که در نوع جهانی آنها می توان به نمونه هائی چون هیتسفیلد و وان خال اشاره داشت. برانکو ایوانکوویچ مردی محتاط و گاهی این احتیاط به شکل وحشت در او رشد می کند. ایوانکوویچ کمتر دست به ریسک می زند و بزرگترین مشکل او در این مسئله است که در زیر فشار کمتر دست به تغییر می زند. ایوانکوویچ در جام جهانی 2006 سرمربی تیم ملی ما بود و خیلی ها می دانستند او کمتر حاضر شد تیم ملی بازی های تدارکاتی بزرگ انجام دهد زیرا از برکناری وحشت داشت و شاید اگر محمد دادکان در راس فدراسیون فوتبال ایران نبود و دادکان بعلت این که بخواهد ثابت کند او خواستار برانکو بوده نه سازمان تربیت بدنی که بی توجه به دادکان دستور بازگشت او را صادر و همایون شاهرخی منتخب دادکان را از کار سرمربیگری تیم ملی برکنار کرد حاضر شد روی برانکو قمار کند و صد البته تیم ملی را دچار معضل کرد.

 برانکو در تیم ملی دو مربی دروازه بانان به نامهای احمد سجادی و بگوویچ را داشت و کمتر حاضر شد دست به تغییر بزند. او اصرار زیادی به حفظ ترکیب خود داشت و همه بخاطر دارند برخی از این همیشگی های تیم ملی فاجعه بودند. مردانی چون میرزاپور یا ستار زارع و اصرار به حضور دایی مسن در تیم ملی و... دعوای بداوی و رحمان رضایی در مسابقات جام ملتهای آسیا 2004 اوج ضعف  مدیریتی او بود که با دخالت دادکان تا حد زیادی کنترل شد. در آن تیم دادکان مبصر بود تا آقای معلم بتواند درسش را به شاگردانش بدهد.

 برانکو آنقدر در نحوه مدیریت تیم ملی مشکل داشت که براحتی علی کریمی  در جلوی دیدگان او به ساک پزشک تیم لگد می زند و عملا باید گفت اردوی تیم ملی در آلمان دو دسته بود.

 برانکو ایوانکوویچ روحیه ضعیفی دارد و اصولا عادت دارد برای حل مسئله صورت مسئله را پاک کند. هر چند که در دانش فنی او نمی توان ایراد گرفت. دانشی  که حداقل در لیگ فعلی ما کم کالائی نیست.

 برانکو در بدو ورود به پرسپولیس هم همان روش را ادامه داد و شاگردان بد اخلاق را به صرف این که قادر به کنترل آنها نبود را از تیم جدا کرد. مردانی چون صادقیان و گابریل و از ستارگان بزرگی چون انصاری فرد و سید جلال حسینی چشم پوشید.

برانکو با تئوری به نام یک دستی تیم می خواهد پرسپولیس را به جایگاهی قابل احترام برساند و این که  این جایگاه قابل احترام چیست را باید منطقی سنجید. تیم پرسپولیس باید امسال اهدافش را بر اساس روشهای مرحله به مرحله بچیند. یعنی تیم سال گذشته بتواند امسال بین 5 تیم بالای جدول بشود و شاید بتواند با کمی پیشرفت غیر قابل باور سهمیه بگیرد و شاید بتواند قهرمان جام حذفی شود.

 به یاد داشته باشیم پرسپولیس سالها است جایگاه خیلی خوبی نداشته است. هر چند که با علی دایی نایب قهرمان لیگ شد و با یحیی به فینال جام حذفی رسید.

 تیم برانکو جوان است. مردانی چون کمندانی و حیدریه و نوراللهی در تیم امید کشورمان هستند. مردانی چون رضائیان و مسلمان و عالیشاه و طارمی و احمد زاده می توانند به تیم ملی دعوت شوند. مردانی چون علیپور هم دارد که نیاز به حمایت دارند اما اگر به برانکو فرصتی داده نشود او مجبور است در کلاف سر در گم خویش یعنی اعتماد به تجربه و استفاده از حاتمی و خالقی فر و نورمحمدی و .... دل ببندد.

 مسئله پرسپولیس تنها ربط به طرفداران این تیم ندارد. این تیم از پتانسیل نفراتی بهره می برد که اگر به آنها فرصت کافی داده شود می توانند فوتبال ایران را از چهره های شادابی بهره مند سازند.

 به یاد بیاوریم در بازی های آسیائی 2002 کره جنوبی وقتی پدر دایی فوت کرد و تیم برانکو بی هیچ فشار رسانه ای مواجه شد توانست قهرمان آن بازیها شود. تیم برانکو نیاز به فرصت دارد. مسلمان و حیدریه و نورالهی و حتی فوروارد هندوراسی با تجربه جام جهانی می توانند تیم را بهتر کنند.

 برانکو باید حفظ شود. از یاد نبریم روزگاری کرانچار در پرسپولیس بی دلیل از کار برکنار شد تا پرسپولیس یکی از بهترین مربیان وارداتی تاریخ فوتبال ایران را از دست بدهد. همین اتفاق برای استانکو پابلوکوییچ در تیم ملی افتاد اما با حفظ او در پرسپولیس تیم نتیجه گرفت. ایویچ هم قربانی عجله ها شد همان طوری که استاد برانکو یعنی بلاژویچ هم این گونه بود.

 بخاطر داشته باشیم با ترساندن برانکو و توقع بیش از اندازه از او تنها تیم دچار سر در گمی می شود و مطمئنا جانشین او که کسی چون حسین عبدی شاید باشد دردی از پرسپولیس دوا نخواهد کرد.

 برانکو را نترسانیم او فرصت می خواهد. شاید باید به یاد آوریم مردانی چون ونگر هم سالها زمان خواستند تا موفق شدند یا لوئیز انریکه در سال گذشته شروع بسیار بدی در بارسا داشت.

 به برانکو باید اعتماد به نفس دهیم زیرا او تنهاتر از برانکو تیم ملی است که دادکان را داشت ولی حالا او امثال طاهری و زادمهر و کاشانی ... را متاسفانه دارد.