او نمی ترسد!

از همان اولین باری که دیدیمش، همان شبی که در فینال جام رمضان سال 77، در برابر جماعت هواداران یک دست آبی، به تنهایی تیم اصلی استقلال را نابود کرد و با حرکت دستش برای تماشاچی ها سالن را به آشوب کشید، بله از همان شب می دانستیم که یک یاغی متولد شده است. شش ماه بعد بود که در دیدار تیم ملی امید ایران با ویتنام، پشت رفیقش درآمد و داور را که علی انصاریان را اخراج کرده بود نقش زمین کرد و دو سال از بازی محروم شد تا کل دنیا بدانند که این جوان رعنا، یاغی نسل ماست.

علی کریمی، قیصر نسل ما بود. ترکیبی غریب از یاغیگری و عصیان و فردین بازی و ناسازگاری، که هیچ وقت هم سر به راه نشد و تن به ریاکاری نداد و «بله قربان» نگفت و مربی اش اگر دنیزلی هم بود که دوستش داشت، وقتی که خواست او را مطیع کند، تی شرتی پوشید که رویش نوشته بود «من نمی ترسم» و رفت آن گوشه زمین تنها تمرین کرد و دوید و برای دل خودش دریبل زد و دل های ما را برد.

ما علی کریمی را دوست داریم. نه فقط به خاطر آن دریبل های جادویی. بلکه بیشتر از آن، به خاطر روحیه یاغیگری و تسلیم نشدن و کنار نیامدنش با اوضاع. به خاطر همین که هیچ وقت بلد نبود مثل بقیه سرش را بیاندازد پایین، قراردادش را ببندد، بازی اش را بکند و پولش را بگیرد برود پی کارش. به خاطر اینکه در آن فصل جهنمی سرخ ها، جلوی بازیکن هایی را که داشتند از شعارهای «بی غیرت، بی غیرت» فرار می کردند می گرفت و مجبورشان می کرد دور زمین بچرخند و از جماعت هوادار عذرخواهی کنند. به خاطر اینکه مدیرانی که همه نسبتشان را با فوتبال می دانیم او را مقصر نتایج ضعیف تیم معرفی می کردند و او را از تیم اخراج می کردند.

به خاطر اینکه با حراست ورزشگاه تختی اهواز درگیر می شد تا پیرهنش را که به کودکی معلول داده بود و آنها از او گرفته بودند، برای آن بچه پس بگیرد. به خاطر اینکه خرج مریضی بابک معصومی را می داد و رفیق قدیمی اش را تنها نمی گذاشت. به خاطر اینکه مادرهایی که فرزندشان مریضی لاعلاج داشت، از هم آدرس محل تمرین تیم پرسپولیس را می پرسیدند و نشان ماشین علی کریمی را. به خاطر اینکه در روزگار مریضی ناصر حجازی که هنوز سیل خاطره داران از او عالم و آدم را برنداشته بود، برایش نامه نوشت و از اینکه ریاکاری نکرده است گفت و اینکه «اسطوره ها را می کشند اما آنها نمی میرند».

آن تاریخنگار معروف نوشته بود یاغی به هرحال باید میان جانی شدن و انقلابی شدن دست به انتخاب بزند («یاغیان»، اریک هابسبام، ترجمه عطاءالله نوریان، ص ۲۷) و علی کریمی انتخابش را کرده است. او حتی از مربیگری تیم ملی که سقف آرزوهای همه اهالی فوتبال است هم می گذرد تا با فساد و ریاکاری و روابط غیرحرفه ای و مناسبات ناسالم این فوتبال دربیفتد. آنهایی که می گویند چرا علی کریمی سر به راه نمی شود، کاش به این سوال هم جواب بدهند که سر به کدام راه؟

همین روزها را ببینید که تا علی کریمی دور جدید انتقادهایش را شروع نکرده بود، حضورش در نشست های خبری قبل و بعد از بازی ها هیچ مشکلی نداشت ولی به محض اینکه شروع به افشاگری کرد، یکهو یادشان افتاد که مدرک مربیگری او درجه B است و با این درجه که نمی شود رفت نشست خبری! دقیقا به خاطر همین تلاش ها برای تسلیم کردن علی کریمی است که یاغیگیری او هر لحظه جذابتر می شود و ما از این نمایش تسلیم ناپذیری لذت می بریم. از اینکه یک تنه دارد با همه می جنگد و درست مثل يك كابوي تنها، وسط فيلم وسترني كه اسمش را گذاشته ايم فوتبال ایران ایستاده و پاهایش را باز کرده و تنش را به جلو تاب داده که یعنی جا نخواهد زد و پا پس نخواهد کشید. به قول آن آقا:

«بازي به صورت نمايش درآمده است با چند قهرمان اصلي نمايش و تعداد زيادي تماشاگر. و اين نمايش به صورت يکي از سودآورترين کسب و کارهاي جهان درآمده است. و نه برای بازی، بلکه تقريباً برای جلوگيری از بازی سازمان مي يابد. فوتبالي که شادي را نفي مي کند، تخيل را مي کشد و بر جسارت و شجاعت مهار مي زند. اما خوشبختانه هنوز می توانيد در زمين بازی، ولو فقط برای يک بار در فواصل طولاني، فلان تخم جن جسور را ببينيد که نمايشنامه را کنار می زند و مرتکب اشتباه فاحش دريبل کردن کل طرف مقابل، داور و جمعيت جايگاه تماشاگران می شود، و اين همه براي لذت در آغوش کشيدن ماجراب ممنوع آزادب.»