او که جواد ما نيست!

او که جواد ما نيست!

وقتي براي گل هاي نکونام به هوا نمي پريم...

درخشش نکونام در لاليگا، اين روزها کمتر کسي را به وجد مي آورد. همان طور که وقتي مي شنويم مسعود شجاعي در ترکيب اصلي اوساسونا قرار گرفته هم چندان به وجد نمي آييم.

اين روزها وقتي خبر مي رسد که نکونام دو بار دروازه حريف را گشوده و نام خودش را به عنوان مهمترين بازيکن هفته روي زبانها انداخته کسي را در ايران مانند روزهاي اولي که او را در اسپانيا مي ديديم به ذوق نمي آورد و شگفت زده نمي کند.
نکونام ديگر آن اول شخص ايرانيان در اروپا نيست.شايد دليلش را مي توان در مقايسه هايي کوچک ديد. مقايسه هايي که در مورد نکونام بين دو لباس انجام مي شود. مقايسه ها اکثرا به يک سؤال خاص مي رسد و آن اين است: «آقاي نکونام! کمي هم از اين گل ها براي تيم ملي کشورت کنار مي گذاري؟» نکونام سال هاست که ديگر براي تيم ملي بهترين نيست و حتي در حد ايده آل هم ظاهر نمي شود.
نکونام سال هاست که خود را در لباس تيم ملي، متفاوت از آن چه در تيم باشگاهي اش مي بينيم نشان داده است. آيا ايرانيان مي توانند نمايش تأسف بار نکونام در تيم ملي در روز بازي با کره جنوبي را از ياد ببرند و بعد به روزي فکر کنند که او با پيراهن اوساسونا پس از گلزني در آغوش هم تيمي هاي اروپايي اش جشن مي گرفت و فرياد مي کشيد؟
نکونام طي سالهاي اخير، نمادي از مخالفت بازيکنان با مربيان تيم ملي شده است. اول بار محمد دادکان بود که ادعا کرد او به همراه نيکبخت و کاظميان و مبعلي، در تيمي که مي خواست به بوسان کره جنوبي برود، باندي به نام عقرب ساخته اند.
برانکو بعدها باز هم با باندهاي نکونام مشکلاتي پيدا کرد و چند سال بعد، وقتي قلعه نويي روي نيمکت تيم ملي نشست هم متوجه اختلافهاي نکونام با بازيکنان تازه واردي مثل تيموريان و ... شد. نکونام در تيم قطبي هم يک مخالف هميشگي بود.
بازيکني که همواره ساز مخالفش کوک بود و مربي تيم ملي را (درست يا غلط) لايق نيمکت ايران نمي دانست! همين بازيکن به همراه شجاعي (که از او در تاخت و تاز به مربيان تيم ملي پيشي مي گرفت) وقتي به تصميم مربي و اعتراض هواداران به سکوها تبعيد شدند، نامه اي التماس آميز و سراسر توأم با اظهار ندامت نگاشتند و تقديم کاماچو کردند. آيا نکونام حاضر است چنين رفتاري را در قبال مربيان ملي ايران و هواداراني که از بازي او در جام ملتها به تنگ آمده بودند نشان دهد؟ رفتار نکونام در قطر زننده بود.
اول به خبرنگاران ايراني در مصاحبه با روزنامه اي اماراتي تاخت، بعد در سالن مرکز خبري فرياد کشيد که به آقاي... سردبير سايت... بگوييد که از او متنفرم! بعد وقتي با اعتراض هواداران نسبت به بازي تاسف بارش روبه رو شد، همه تقصيرات را متوجه مربي کرد و هرگز بابت آن شکست عذري نخواست! آيا باور مي کنيد که نکونام با اين وجنات، شايسته بربازو بستن نشان کاپيتاني تيم ملي باشد؟
سال هاست که هافبک وسط تيم ملي را درخشان در اوساسونا و ناکام در تيم ملي مي بينيم.
سال هاست که قدرت و انگيزه و هيجان بازي نکونام را در اوساسونا خلاصه شده مي يابيم و در تيم ملي پذيراي خستگي و کوفتگي اش هستيم. سال هاست که نکونام را فقط به واسطه نام بزرگي که از قبل داشته در تيم ملي مي بينيم. چند وقتي مي شود که ديگر از گلزني هاي جواد در اسپانيا به وجد نمي آييم.
او چيزي براي پيراهن ملي اش ندارد. ديديم که بدون اويي که بي انگيزه در مرکز زمين ايران قدم مي زند، بدون شجاعي که در تيم ملي فکر مي کند بايد براي خودنمايي و خالي کردن انرژي و دلخوشي اش فقط دريبل بزند، مقابل روسيه چگونه قلب مرکز زمين را در دست گرفتيم! شايد زمان عبور از نام ها رسيده باشد... شايد!