ايران؛ سرزمين فرصت هاي سوخته / از سرطان مي توان گذشت، از بي تدبيري نه!

1- شنبه شب گذشته يك بازي تاريخي و به يادماندني در ورزشگاه خانگي بارسلونا برگزار شد. در شبي كه تيم تيتو ويلانوا با كسب پيروزي برابر مالاگاي قدرتمند توانست با ركورد رئال صدامتيازي مورينيو در فصل گذشته برابري كند، نوكمپ حال و هواي خاصي داشت و بوي خداحافظي به خودش گرفته بود. اين مسابقه احتمالا آخرين بازي داويد ويا براي بارسا به حساب مي آمد و شايد به همين دليل بود كه هنگام تعويضش، تماشاگران به شكلي متفاوت تر از هميشه وي را تشويق و به سمت نيمكت بدرقه كردند. اين اما همه ماجرا نبود. بازيگر اصلي شام وداع در كاتالونيا، اريك آبيدالي به شمار مي آمد كه ظهر پنجشنبه در كنفرانس خبري باشگاه با چشماني پر از اشك خبر جدايي اش را اعلام كرده بود. او در دقايق پاياني اين ديدار فرصت حضور در ميدان را پيدا كرد و در نهايت طي مراسمي ساده و كم هزينه، اما پرشكوه و توام با قدرشناسي به دوران عضويتش در بارسلونا پايان داد.

2-  بدون ترديد تا ابد تماشاي هر مراسم خداحافظي آبرومندانه اي كه براي يك بازيكن بزرگ تدارك ديده مي شود، داغ دل ميليون ها هوادار فوتبال ايران را تازه خواهد كرد. خاطره آزاردهنده آخرين بازي رسمي مهدوي كيا، قرار نيست به اين آساني ها روح و روان اين بازيكن و حاميان سرخورده اش را رها كند. با اين وجود، گاهي اتفاقات تاريخي به شكلي عجيب شبيه به يكديگر از كار در مي آيند و دردها را تازه مي كنند. داستان بازي پاياني «آبي» در بارسا هم كم وبيش همين حكايت را داشت؛ ماجرايي شبيه به واپسين روز سرخپوش بودن كيا كه خيلي از افسوس ها را زنده كرد. مدافع تازه بهبود يافته بارسا در اين بازي روي نيمكت نشسته بود تا تنها فرصت كوتاهي براي وداع بيابد؛ درست مثل مهدي ما. رفتار كادر فني بارسا اما، خوشبختانه هيچ شباهتي به عملكرد مربيان پيشين پرسپوليس نداشت. آنها 20 دقيقه زمان براي بازي ستاره اي در نظر گرفتند كه هم بيماري سختي را پشت سر گذاشته بود و هم «واقعا» در برنامه هاي كادر فني اين تيم جايي نداشت. با اين وجود حضور اريك در زمين بلوايي در نوكمپ به پا كرد. او در ميان تشويق شديد هواداران و بازيكنان دو تيم به ميدان آمد و ورودش چنان انرژي مثبت عظيمي به آبي و اناري ها داد كه روند بازي به كلي تغيير كرد. مالاگا كه در دقايق منتهي به تعويض آبيدال به شدت به دروازه حريف فشار مي آورد، بعد از اين تحول بازي را وا داد تا بارسا دوباره توپ و ميدان را در دست بگيرد. جالب اينجاست كه اين شور فزاينده، حتي باعث شد آبيدال كه در اين دقايق به عنوان دفاع وسط به بازي گرفته شده بود، دست به نفوذ بزند و يك فرصت بسيار عالي هم براي  دوستانش بسازد. اين دقيقا عكس سناريويي بود كه ارديبهشت گذشته در جهنم آزادي رقم خورد. فيلم آنها برخلاف فينال تراژيك ما، يك «هپي اِند» به تمام معنا بود. خوش به سعادت شان كه عادت كرده اند كار را به كاردان بسپرند.

3- براي كشورهايي كه حقيقتا به فكر توسعه و ترقي هستند و «پيشرفت» شان صرفا در مانورهاي راديو و تلويزيون دولتي خلاصه نمي شود، استفاده از فرصت ها يك اصل اساسي است. جمعه شب گذشته در شهر تاريخي تفليس يك بازي كم نظير خداحافظي براي كاخا كالادزه برگزار شد. باشگاه ميلان براي شركت در اين مراسم انبوهي از اسطوره هاي چند دهه اخيرش را دعوت كرد و حتي گالياني سرشناس هم شخصا به همين منظور به گرجستان رفت. كاخا در فاصله سال هاي 2001 تا 2010 عضو روسونري بود و حالا هموطنان صاحب منصبش مي كوشند تا از اعتبار وي به بهترين شكل ممكن سود ببرند. كالادزه در حال حاضر وزير نيرو در كشور به شدت در حال رشد گرجستان است و گزارش رسانه هاي بزرگ جهان و نيز شبكه هاي معتبر تلويزيوني نشان مي دهد قرار گرفتن وي در اين جايگاه، به افزايش نشاط روحي و رشد كيفي فعاليت ها انجاميده است. اين روزها مي توان تصاوير مربوط به صف كشيدن كارگران براي ملاقات با ستاره محبوب و جهاني شان را در سايت هاي مشهور اينترنتي تماشا كرد. بازيكن سابق ميلان همچنين به اتكاي ارتباطات بين المللي اش در تلاش براي جذب برخي اعتبارات به سود پروژه هاي عمراني گرجستان است. اين مدل سياست گذاري كشوري كه سابقا جزو كوچكي از ايران بوده، آيا قابل مقايسه با شرايط مشابه در كشور ما هست؟ ما اينجا با علي دايي چه مي كنيم؟ معتبرترين چهره ورزش ايران كجاي معادلات كشور ما ايستاده است؟ آيا جز اين است كه اهمال در رفت و آمدهاي او به فيفا، باعث از دست رفتن همان تك كرسي بين المللي براي فوتبال ما شد؟ ما با مهدوي كيا، خداداد و عابدزاده چه مي كنيم؟ آيا صرفا بايد از پتانسيل آنها در عرصه مسايل فني استفاده شود، يا مي توان كاراكتر جذاب شان را صرف حوزه هايي همچون هنر و گردشگري كرد؟ گاهي كمي خلاقيت، از خودگذشتگي و تأمل لازم است.

4-  اينجا ايران است؛ سرزمين ستاره هاي سوخته و فرصت هاي از دست رفته. شايد به همين دليل است كه بيرون از اين سرزمين، آبيدال از سد سرطان عبور مي كند و كالادزه مصيبت ربوده شدن برادرش را پشت سر مي گذارد، اما اينجا بهترين بازيكن نيم فصل اول پرسپوليس، به صاحب اصلي مجلس عزاداري پايان سال تبديل مي شود.