ايران – آمريكا؛ به ياد خاطرات شيرين گذشته / خروج از آفسايد با «كدخدا»؟

تنها يك مكالمه مختصر تلفني بين روساي جمهور ايران و آمريكا كافي بود تا خيلي از معادلات سياسي و غيرسياسي كشورمان به هم بريزد. همزمان با افزايش اميدها به تعليق تحريم ها و وقوع گشايش اقتصادي، برخي از چهره هاي متنفذ سياست ايران نيز پس از اين حادثه بزرگ در مورد قطعي و ابدي نبودن قهر با واشنگتن سخن گفتند تا روزنه هايي رو به يك آينده متفاوت احتمالي در اين زمينه گشوده شود. اين اما پايان ماجرا نبود. ديالوگ برقرار شده بين حسن روحاني و باراك اوباما برخي آثار عيني ديگر هم در بقيه حوزه ها به جا گذاشت كه از آن جمله مي توان به بررسي امكان از سرگيري پرواز مستقيم بين پايتخت هاي دو كشور و نيز طرح برگزاري بازي دوستانه بين ايران و آمريكا اشاره كرد؛ آنچه مي تواند در حساس ترين مقطع ممكن، فوتبال ما را هم از نتايج مثبت اين ديپلماسي تازه بهره مند كند.

حقيقت آن است كه نوع سياست خارجي ايران در هشت سال گذشته، مشكلات فراواني را در عرصه هاي مختلف براي مردم كشورمان به دنبال آورد كه از آن جمله مي توان به انزواي تيم ملي فوتبال مملكت در سطح منطقه و جهان اشاره كرد. در اين مدت مسوولان فدراسيون براي يافتن رقباي مناسب به منظور برگزاري بازي هاي دوستانه با مشكلات عديده اي روبه رو شدند و بارها مسابقات فيكس شده و مقرر، به دلايل واهي كنسل شد. در همين ماه هاي اخير و در حالي كه تيم ايران روزهاي بسيار كليدي منتهي به جام جهاني 2014 را يكي يكي از دست مي داد، ترتيب دادن چند بازي ساده دوستانه به رويايي دست نيافتني براي مديران فوتبال ايران تبديل شده بود. حالا اما با شروع به كار دولت جديد، خيلي زود قرار بازي با آمريكا گذاشته مي شود؛ تيم قدرتمندي كه سهميه حضور در برزيل را به دست آورده و حتي احتمال دارد در قالب يك تورنمنت چند جانبه به مصاف تيم كشورمان بيايد.

ترديدي وجود ندارد كه اعتمادسازي در عرصه جهان و برقراري ارتباطات مناسب با ديگر كشورهاي دنيا فرآيندي است كه مي تواند به افزايش سطح زندگي مردمان كشورمان بينجامد. فوتبال تنها يك مدل و ماكت كوچك از جامعه است؛ مشتي نمونه خروار. امروز در حالي تنها يك لبخند كمرنگ از سياسيون ايران موجي از اميد را با خودش به همراه آورده است كه قطعا با فعال كردن هرچه بيشتر ظرفيت  اين نوع ديپلماسي مي توان آتيه اي مطلوب تر را انتظار كشيد. در سال هاي گذشته دولتمردان ما به جاي «تنش زدايي» در اغلب موارد «تنش زايي» كردند و نتيجه چنين سياستي، بحران پشت بحران بود. وقتي در حوزه اقتصادي با انفجار قيمت ها مواجه شديم و اوضاع در برخي موارد حتي از دوران جنگ تحميلي هم بدتر شد، طبيعي بود كه قصه فوتبال هم پر از غصه باشد. كار به جايي رسيده بود كه كشوري در سايز امارات دو هفته قبل از موعد بازي مقررش با ما، مسابقه را به صورت يكجانبه لغو مي كرد و ككش هم نمي گزيد. آيا معني تحقير غير از اين است كه امثال چين و ويتنام و مالزي و اندونزي هم يا به ايران«نه» قاطعانه بگويند و يا حتي جواب تماس ما را ندهند؟

حالا اما جو آهسته آهسته رو به تغيير مي رود. در صورت ادامه اين روند و نزديك شدن ايران به دنيا، مي توان اميدوار بود كه توده مردم هم نفسي به راحتي بكشند و بخشي از خوشبختي انحصاري دلالان اقتصادي با ملت قسمت شود! ايران از بازي با آمريكا خاطرات خوشي دارد. نسل طلايي فوتبال ما يك بار آمريكايي ها را در جام جهاني از پيش روبرداشته و يك بار هم در دولت اصلاحات و در روزهاي ارتباطات خوب با دنيا، در نبردي تماشايي با آنها به تساوي رسيده است. حالا فرصتي فراهم شده براي خروج فوتبال ايران از آفسايد، با كمك تيم ملي كشوري كه در برخي كمپين هاي انتخاباتی از آن به عنوان كدخداي اروپايي ها ياد شده بود. آيا لبخندهاي آن روزگار تكرار خواهد شد؟