اينجا خبري از «دست خدا» نيست / مواظب سامان آقازمانی باش جادوگر!*

ظاهرا علي كريمي تصميمش را براي آينده حرفه اي اش گرفته و قصد دارد مربيگري را به شكل جدي دنبال كند. او به اين منظور در كلاس هاي مربوطه هم شركت كرده و فعلا مدرك «C» گرفته است. مسلما تماشاي علي كريمي روي نيمكت مربيگري مي تواند بسيار شيرين باشد و به جذابيت هاي فوتبال ايران اضافه كند. براي خود جادوگر اما، اين يك ريسك بسيار بزرگ است؛ ريسكي كه اگر به همه ابعادش فكر نكرده باشد، مي تواند به قيمت تاراج اعتبار او تمام شود.

علي كريمي بدون ترديد يكي از محبوب ترين مردان ايران زمين است كه به دلايل مختلف، مي توان او را يك «سرمايه اجتماعي» محسوب كرد. با اين همه اما، مربيگري دنياي بي رحمي دارد كه گاهي صغير و كبير را از زير تيغ مي گذراند. تا وقتي بازيكن هستي، فقط با ضربه هايي كه خودت به توپ مي زني قضاوت مي شوي، اما وقتي مربي شدي، ضربه هاي همه بازيكنانت را به نام تو مي نويسند. علي كريمي با آن تكنيك خارق العاده اش چنان جايي در قلب مردم باز كرده بود كه حتي در برزخي ترين روزهاي تيمش هم از هر انتقادي مصون مي ماند. در تيم ويران حميد استيلي در ليگ يازدهم، اين فقط علي كريمي بود كه هميشه احترامش توسط مردم حفظ مي شد و او را تافته جدابافته به شمار مي آوردند. در عالم مربيگري اما از اين خبرها نيست. وقتي امضاي فني سرمربي پاي تيم مي افتد، او براي همه مسايل رخ داده در زمين بايد توضيح داشته باشد. شايد در فوتبال دنيا از مارادونا بزرگتر نداشته باشيم، اما ال ديگوي افسانه اي هم شبي كه در قامت سرمربي آرژانتين چهار گل از آلمان خورد، ديگر «دست خدا» نداشت!

پاييز78 پرسپوليس با 9بازيكن، يك ساعت برابر استقلال مقاومت كرد و شيرين ترين مساوي تاريخ باشگاه را گرفت. آن روز حميد استيلي براي جبران جاي خالي اخراجي ها، آنقدر وسط زمين جنگيد و دويد كه بلافاصله بعد از سوت پايان بازي از حال رفت. اين مي تواند شريف ترين يادگار يك بازيكن از تعصبش به تيم باشد، اما افسوس كه ناكامي و ناشي گري تاريخي استيلي در لباس مربيگري، همه آن خاطرات حماسي را شست و پاك كرد. حالا هم اگر علي كريمي واقعا قصد مربيگري دارد، بايد به همه اين پايين و بالاها فكر كرده باشد؛ به اينكه در حرفه جديد، خبري از جادوگري و شعبده بازي نيست و همه چيز با مرارت و سختي به دست مي آيد. آقاي شماره هشت وقتي فوتباليست بود، فقط بايد از «علي كريمي» دفاع مي كرد، اما به عنوان يك مربي ناچار است براي دفاع از علي عسگرها و معمارزاده ها و آقازماني هاي تيمش هم جواب داشته باشد. انصافا كه كار آساني نيست؛ به خصوص در فوتبال ايران كه شعار «حياكن، رهاكن» از رگ گردن به مربي ها نزديك تر است!

نویسنده: رسول بهروش