اينجا سرزمين «پپ » هاي گمشده است!

1- شب باشكوهي بود. 20 بازيكن، 5 مربي، يك عكاس و يك فيلمبردار همراه با سرمربي نامداري كه آخرين حضورش روي نيمكت ورشگاه نوكمپ را تجربه مي كرد، با دستان خالي و كمترين هزينه ممكن، صرفا به اتكاي اندكي ذوق و درايت، شبي تاريخي را خلق كردند كه ياد و خاطره اش هرگز از ذهن علاقه مندان به فوتبال در سراسر جهان محو نخواهد شد. در شنبه شب كاتالونيا ، اين فقط زيبايي و قدرشناسي بود كه موج مي زد. يك ويديويي كوتاه از حسي ترين و شيرين ترين لحظات گوارديولا در چهارسال گذشته روي اسكوربورد ورزشگاه پخش شد، همراه با يك ترانه ملايم به زبان اسپانيايي كه تمام دنيا را ميخكوب كرده بود. بعد پپ سخنراني كرد، دست در دست بازيكنان چرخي روي دايره مياني زمين زد و در نهايت در تونل باشكوهي كه مشهورترين ستاره هاي فوتبال دنيا در نهايت صميميت برايش ساخته بودند، براي آخرين بار راهي رختكن استاديومي شد كه فوتبالش را با توپ جمع كني در آن شروع كرده بود. آنجا خبري از بوقچي هاي افسار گسيخته نبود، ريخت وپاش هاي آنچناني صورت نگرفت، صددستگي شعار دادن روي سكوها به چشم نخورد و همه چيز آنقدر شيك و اتوكشيده به نظر مي رسيد كه بيننده دلش نمي خواست حتي براي يك لحظه پلكش را به هم بزند؛ مبادا قطره اي از اين درياي بي كران عظمت و ابهت را از دست بدهد. واكنش تماشايي اما، مربوط به تلويزيون دولتي ايران و اظهارات گزارشگرش مي شد: «خوب است مردم ما هم اين صحنه ها را ببينند و قدر اسطوره هايشان را بدانند. گوارديولا روزهاي آخر ناكام بود، اما نبايد با يك باخت همه چيز را به هم ريخت.» اينها نصيحت هاي پدرانه گوينده دلسوزي بود كه شبكه متبوعش در كمال كج سليقگي، حتي يك دقيقه قبل يا بعد از داربي كاتالونيا را كه اختصاص به وداع پپ با هواداران داشت، پخش نكرد!

2- به روي چشم آقاي گزارشگر ! مردم ما آماده پاسداشت بزرگمردان فوتبال شان هستند، اما بي زحمت اول خودتان براي آنها يك «پپ گوارديولا » پيدا كنيد! چقدر دلمان مي خواست اسطوره شش دانگي داشته باشيم كه در همين چارچوب هاي نه چندان معظم فوتبال ما، سرش به تنش بيارزد و گاه وبي گاه نااميدمان نكند. اگرچنين ستاره اي مي يافتيم، بي گمان آنقدر دوستش مي داشتيم كه خودش هم نتواند باور كند. گوارديولا بودن، فقط به جام گرفتن و فاتح هميشگي برنابئو بودن نيست. پپ، يك فرهنگ بود؛ تواضع در اوج كاميابي، آرامش در كشاكش بحران، ادب هنگام شكست و عطوفت بي شائبه در بالاترين مرتبه شهرت از او چهره اي ساخت كه دوست و دشمن برايش احترام قائل بودند. در دوران مصدوميت يكي از متوسط ترين بازيكنان تيمش، هر روز ده ها كيلومتر از محل سكونتش تا بيمارستاني كه مكسول در آن بستري بود رانندگي مي كرد تا در غياب دوربين هاي پرشمار خبري، از بازيكنش عيادت كند. تصاوير آغاز مربيگري اش در بارسلونا، او را حداقل 15 سال جوان تر نشان مي دهند. طعنه آميز است كه مربياني مثل او در اروپا به سرعت مو سپيد كنند و همكاران شان در ايران، فورا دچار اضافه وزن و عارضه چاقي مي شوند! او جانش را براي تيمش گذاشت و با وقار و متانت، سهم قابل توجهي به دارايي هاي معنوي باشگاهش افزود. ما همه تشنه ستايش يك گوارديولا ي وطني هستم. دوست عزيز؛ اما هرچه مي گرديم، كمتر به نتيجه مي رسيم.

3- باور كنيد توقع زيادي نيست اينكه اسطوره هاي نيم بند فوتبال ما، حرمت عشق و علاقه اي را كه متوجه شان است نگه دارند و آداب احترام به مردمي را كه روي شانه هاي آنها بالا رفته اند بدانند. مطالبات خيلي از آدم هاي فوتبالي اين مملكت از اساطيرشان آنقدر جزيي و پيش پا افتاده است كه حتي مرورش هم مي تواند خنده دار باشد، اما افسوس كه همين تقاضاهاي كوچك نيز عمدتا ناديده گرفته مي شوند. كافي است سلطان علي پروين روزي كه به امپراتوري ديرپايش در پرسپوليس خاتمه مي دهد، آرام بنشيند و با زياده خواهي هاي ريزودرشتش براي سال هاي طولاني آرامش اين تيم را به هم نريزد. علي پروين؛ هم او كه ديشب به جاي استفاده از اعتبارش به سود پرسپوليس ، با كنايه به مردم مي گفت «خودتان دنيزلي را خواستيد!» كافي است محمود خوردبين به 30 سال سرپرستي در پرسپوليس قناعت كند و به خاطر يك صندلي دورتر نشستن، به دشمن سوگند خورده يك تيم نيمه جان تبديل نشود، كافي است فرهاد مجيدي فقط كمي با مردمش روراست تر باشد و بوي تيام را از دلارهاي نفتي اعراب نگيرد، كافي است اين علي كريمي قابل احترام، انگيزه ويران كننده اي را كه از تقابل با دايي يا اعاده حيثيت خودش به دست مي آورد، از حضور ده ها هزار نفري هوادارانش در مسابقه با الهلال پيدا كند يا آنقدر خويشتن دار باشد كه به رغم  همه مشكلات، سنگر سرمربي تنها مانده اش را به توب نبندد، كافي است ميثاق معمارزاده به تلافي همه كابوس هايي كه براي يك جمعيت ميليوني ساخت، به جاي تئاتر اشك و غش، يك بار مثل آدم حسابي هاي آن طرف آب رفتار كند و بخشي از قراردادش را به جبران اين بي كيفيتي تاريخي به باشگاه ببخشد و آبي روي آتش خشم هوادار بريزد، كافي است مردم بدانند كه «واقعا» براي ستاره هايشان مهم اند و نقشي فراتر از پله هاي بي جان و بي مقام ترقي را ايفا مي كنند، كافي است علي دايي كه نام كوتاهش در همين فصل به بلندترين فرياد هزاران هوادار بي پناه پرسپوليس تبديل شد، تنها اندكي حرمت همان ها را نگه دارد و حداقل بعد از سه گل پيش افتادن از اين تيم زمين خورده، با چرخش دست هايش اعصاب يك ملت را به رگبار نبندد. خوشحال باش آقاي دايي، اين حق توست، اما حرمت نگه دار و آداب شادماني را در نظر بگير، اين هم حق هوادار توست.

4- اينجا سرزمين پپ هاي گمشده است آقاي گزارشگر ! ستايش هاي بي دريغ اين مردم، ديري است كه روي دست شان باد كرده و در گلويشان خشكيده است. شما فقط يك ستاره پيدا كن كه روشنايي اش را بي منت و بدون كاستي وقف اين مردم كند، باقي اش با خود آنها!