اين شكست «يتيم» نبود / نسلي كه ضرب المثل ها را عوض مي كند

اول / تنهاترين تيم دنيا، سرافرازترين آنها هم هست. شما بهترين بوديد بچه ها. ما با سلول به سلول پيكرمان به شما افتخار مي كنيم. شما به بهترين بازيكن تاريخ دنيا باختيد. شما به بي انصاف ترين داور جام جهاني باختيد؛ داوري كه ميلمتري ترين صحنه جام را براي آلمان در مقابل پرتغال پنالتي گرفت، اما درو شدن ساق پاي اشكان را نديد. ما به شما افتخار مي كنيم. اين صدا از حنجره يك ملت بيرون مي آيد؛ سرت را بالا بگير سردار، اشك مظلوميت من، هديه تو براي رفع تشنگي ات.

دوم / بعد از قرعه كشي، نگران بودند كه نكند يورش ببريم به سمت مسي و براي به چنگ آوردن پيراهنش آبروريزي راه بيندازيم. بعد از بازي اما، نابغه آلبي سلسته تنهاي تنها به سمت رختكن مي رفت. سربازان ما نگران پيراهن او نبودند، عزادار تك امتيازي بودند كه در كمال شايستگي از كف مان رفته بود. آيا اين بهترين نمايش تاريخ فوتبال ايران است؟ اگر جواب مثبت باشد، نبايد پاسخ دهنده را به اسارت در دام احساس متهم كرد. اين آرژانتين صدها ميليون دلاري بود؛ يكي از مدعيان اصلي جام.

سوم / بين اين همه آدم روي كره زمين بايد حق ما را مي خوردي لعنتي؟ ما يك تيم تنها بوديم، در محاصره 50 هزار هوادار آرژانتيني؛ تيفوسي هايي كه بازي كردن جلوي شان براي برزيل هم سخت است، چه برسد به ما كه ايران بوديم. ما تيمي بوديم با دستان خالي؛ تيمي كه از خاك خودش هم به اندازه كافي حمايت نمي شد. از ما به تو روا نبود لعنتي، مي رفتي حق آن مسي را مي خوردي كه 10 سال ديگر هم جا براي دريبل زدن دارد، يا آن ديماريا را كه تازگي ها دسيما را جشن گرفته، يا آگوئرو را كه پيشنهاد 50 ميليون دلاري دارد، يا ماسكرانو را كه تازگي ها قراردادش را با بارسلونا به قيمت خدات ميليون يورو تمديد كرده است. از ما به تو روا نبود گردن كلفت. ما با خون دل خوردن به اينجا رسيده بوديم....

چهارم / سابه يا در كنفرانس مطبوعاتي قبل از بازي گفته بود: «ايرانيان دفاع را از سال هاي جنگ ياد گرفتند.» جمله او اما ناقص بود. اصلش اين است كه ما از سال هاي جنگ هم دفاع را ياد گرفتيم و هم مظلوميت را. اين همه اما مهم نيست. ما همچنان به همه سربازان مان افتخار مي كنيم؛ چه آنها كه روزگاري با لباس خاكي از كيان اين ملت دفاع كردند و چه اينها كه با پيراهن يوزپلنگ به نگهباني از اعتبار مردم شان برخاستند. ما همان بچه هاي جنگيم هنوز، حتي اگر به عمرمان فشنگ نديده باشيم، حتي اگر به جاي بمب شيميايي، سوت داور را به جان مان انداخته باشند.

پنجم / اين چه كسي بود كه مي گفت «پيروزي هزاران پدر دارد، اما شكست يتيم است؟» شنبه شب يك ملت چند ده ميليوني صاحب شكست غرورآفرين شان بودند. حالا ديگر بعد از اين 180 دقيقه جانانه، بعد از اين 45 دقيقه هاي يكي بهتر از ديگري، مهم نيست با بوسني چه مي كنيد. مهم اين است كه حس احترام يك مردم را گوشه قلب تان حس كنيد. شما افتخار ما ملتيد بچه ها؛ جماعتي كه فقرش را با فخرش فراموش مي كند، حتي اگر براي چند ساعت باشد.