اين همان چيزي بود که دايي مي خواست

اين همان چيزي بود که دايي مي خواست

رفتار باقري در قبال نيمکت نشيني هاي مداوم و بي دليلش، بهترين اتفاقي بود که علي دايي انتظارش را مي کشيد. در حقيقت دايي به آن چه مي خواست رسيد و باقري را سرانجام برافروخت. کريم، نماد آرامش و متانت فوتبال ايران، حالا که تشخص و سابقه خود را بازيچه اي در دست دايي مي بيند که البته نمي تواند حضور بزرگي را در تيم بربتابد، آبروي خود را برداشته و از پرسپوليس مي رود.

تلاش براي کنار زدن باقري از زماني شروع شد که مصدوميتي مختصر به سراغ کاپيتان آمد. دايي که برد محبوبيت باقري را مي دانست از ابتدا به همين واسطه سعي مي کرد روابط خود را با او مسالمت آميز نشان دهد. در حالي که ماهيت ضد ستاره بودن خود را در همان روز اول حضورش با اخراج کردن عابدزاده نشان داد. دايي هرگز مقيد به خرج کردن احترام براي مرداني که نزد مردم محبوبيت و مقبوليتي دارند نبوده و نيست. اين را مي توان در رفتاري که او در قبال مرداني چون پروين، عابدزاده، قلعه نويي و ... داشت درک کرد. از ديدگاه دايي، تمامي فوتبال ايران بايد متأثر از وجود او باشد و وجود هر اسطوره اي غير از او در اين فوتبال قابل پذيرش نيست. او حتي در مواجهه با بازيکني مانند شيث رضايي که نه به لحاظ فني و نه از منظر اخلاقي بازيکني قابل اتکا نيست هم از کوشش خود براي نابود کردنش (نه اصلاح او) فروگذار نمي کند.

دايي کلنگ اول پروژه ويران کردن باقري در پرسپوليس را با باز کردن بحث خداحافظي او در کنفرانس خبري پيش کشيد. بحثي که تا حدودي باعث ايجاد کدورت براي باقري شد. دايي از وداعي حرف زد که خود باقري هيچ اطلاعي از آن نداشت. دايي که به خوبي مي دانست باقري نه به لحاظ اخلاقي مانند شيث بهانه اي به دست او مي دهد و نه مي تواند کيفيت بازي اش را به سادگي انکار کند، بحث وداعش از دنياي بازيگري را پيش کشيد. نقشه از پيش تعيين شده دايي، در حقيقت بازي با آبرو و زندگي فوتبالي بازيکني بود که انگار خودش نمي توانست براي خود تصميم گيري کند و بايد منتظر فرمان دايي مي ماند. کافي است به ياد بياوريد که همين علي دايي نيز پيش از اين، وقتي خود در دنياي بازيگري حضور داشت، نه تنها تصميمي براي خداحافظي نمي گرفت که حتي وقتي با سؤال خبرنگاري در مورد زمان احتمالي خداحافظي اش روبرو مي شد، چنان برافروخته مي شد که گويي وارد خصوصي ترين بخش زندگي اش شده اند! دايي حالا خود پا را از گليم يک مربي فراتر مي گذارد و براي باقري زمان وداع تعيين مي کند.

نشاندن کاپيتان روي نيمکت هم تلاشي بود براي همين مقصود. دايي، هم تلاش مي کرد با اين رفتار خود باقري را از نگاهها دور کند و هم او را از وضعيت موجود به رنج آورد. تيم دايي با کاپيتاني عليرضا حقيقي که البته در حد و اندازه هاي سرگروهي اين تيم نيست به زمين مي رفت و باقري روي نيمکت مي نشست. البته دايي هم چيزي جز اين نمي خواست... تيمي متشکل از بازيکناني کوچک تا فقط خود او ديده شود.

باقري حالا به بدترين شکل ممکن از پرسپوليس مي رود و حالا دايي در واکنش به تصميم باقري (که فقط براي حفظ آبروي او اتخاذ شده است) مي گويد: «نمي آيد که نياد مهم نيست...» بايد ديد چه چيزي براي دايي به جز خودنمايي و خودمحوري اش مهم است. آيا حبيب کاشاني مي نشيند تا با آبروي بازيکني که بارها براي فوتبال ايران و باشگاه پرسپوليس آبرو خريده چنين بازي شود؟ بيرون نشاندن باقري، رفتاري است که پيش از اين و زماني که با عابدزاده به بدترين شکل ممکن رفتار شد قابل پيش بيني بود. عابدزاده رفت و يحيوي آمد. شايد حالا باقري برود و راه براي حضور يکي از دوستان باز شود.

-------------------------

نويسنده : پيام يونسي پور