اگر روزی از این دو تیم حتی یک اسم مانده باشد باز هم فوتبال ایران دو قطبی است!

این روزها و پس از بحثی که مابین حمیدرضا صدر و کاپیتان های سالیان گذشته استقلال و پرسپولیس در گرفت، موضوع فوتبال دوقطبی آری یا خیر در دستور کار بعضی از کارشناسان، خبرنگاران و تحلیلگران قرار گرفته است.

بگذارید مطلب را از این دریچه ببینیم:

اگر یک علاقمند به فوتبال باشید و فوتبال را بصورت حرفه ای دنبال کنید متوجه شده اید نه در ایران که در تمام فوتبال دنیا و در هر کشوری که قدم بگذارید شاهد خواهید بود که در فوتبال آن کشور تنها دو یا حداکثر سه تیم هستند که هر سال کاندیدای قهرمانی هستند و به نوعی جام ها را بین خود تقسیم می کنند.

در ایتالیا دو تیم شهر میلان و یوونتوس، در اسپانیا؛ رئال و بارسا، در انگلستان: منچستر و آرسنال، در آلمان: بایرمونیخ و لورکوزن و برمن و در آرژانتین: بوکاجونیورز و ریورپلات تیم هایی هستند که بالای نود درصد جام های قهرمانی را از آن خود کرده اند.

در ایران هم این قضیه تا چند سال اخیر به همین منوال دنیال شده و اکثر قهرمانی ها مابین استقلال و پرسپولیس تقسیم شده است و در این بین قهرمانی هایی که گاه در جام حذفی و لیگ برتر نصیب تیم های مانند فجر سپاسی، فولاد خوزستان و سپاهان گردیده و نیز ظهور دوباره تیم هایی مانند ذوب آهن و تراکتور سازی تبریز باعث بوجود آمدن این ذهنیت شده که فوتبال باید از چتر دو قطبی بودن خارج گردد.

در این که تیم هایی مانند ذوب آهن و سپاهان به مرور زمان رشد کرده و خود را تا بالاترین سطح فوتبال کشور و بعضا آسیا رسانده اند در جای خود بسیار جای خوشحالی دارد. شما حتی اگر طرفدار قرمز و آبی باشید دور از ذهن و عقل است که وقتی سپاهان در فینال لیگ قهرمانان آسیا بود، خواستار موفقیتش نبوده باشید که به هر حال حس ناسیونالیستی به انسان می گوید که بایستی طرفدار تیم مملکت خودش باشد اما ...

آنچه به عقیده من از دید اکثر اهالی فوتبال دور مانده و به چشم نمی آید و توجهی هم به آن نمی شود بحث توزیع عادلانه امکانات مورد نیاز باشگاهداری است.

بی شک باشگاه سپاهان یکه تاز عرصه باشگاهداری در ایران است و این امر نیز ممکن نبوده و نیست جز در سایه 2 مورد:

1: ثبات مدیریتی 2: ردیف بودجه مشخص

در مورد اول نیازی به توضیح نیست که دوستانی که در کادر مدیریتی سپاهان مشغول انجام وظیفه هستند حداقل 6-7 سال از عمر مدیریتی شان در این تیم می گذرد و در واقع یک تیم یکدست و همدلی هستند که با تغییر دولت و دولتمردان، تغییری در تعداد اعضا و جابجایی آنها بوجود نیامده است اما این درست اولین و شاید بزرگترین مشکل استقلال و پرسپولیس است.

معتقدم که در حال حاضر از استقلال و پرسپولیس چیزی بافی نمانده که بخواهیم به آنها لقب قطب را اعطا کنیم چرا که وقتی یک تیمی در ثبات مدیریتی خود دچار مشکلات فراوران است و دم به ساعت و به راحتی آب خوردن مدیرانش جابجا می شوند، بنابراین تنها هنر برای آنکسی که سکان مدیریتی این تیم ها را در دست می گیرد این است که نتیجه گرایی کند ولاغیر  . البته اگر در این راه موفق هم باشد گاه عذرش را محترمانه نیز می خواهند مثل زمانی که اولین بار کاشانی در پرسپولیس حضور پیدا کرد.

بحث منابع مالی به قوت خود باقی است اما وقتی شما در یک مجموعه کاری ثبات مورد نیاز را نداشته باشید اگر هم به فرض طرح و برنامه ای را برای رشد تیم تحت امرتان در زمینه اقتصادی و فنی داشته باشید بدلیل کمبود زمان و عدم ثبات یا پیاده نمی کنید و یا اینکه طرحتان نیمه تمام می ماند و مدیر بعدی هم ان را کان لم یکن می کند و اینگونه است که این دو تیم(پرسپولیس و استقلال) نه تنها پیشرفتی در کارشان مشاهده نمی شود بلکه پسرفت هم دارند.

2- ردیف بودجه مشخص: 

ردیف بودجه مشخص بی شک یکی از علل اصلی در پیشرفت تیم هاست. اجازه بدهید قبل از هرچیز این نکته را روشن کنیم که منظور از این ردیف بودجه این نیست که کل هزینه های یک تیم در طول یک فصل به مدیریت آن پرداخت شود که صد البته خرج این پول هنر نیست اما وقتی شما به عنوان مدیرعامل یک تیم نمی دانید ردیف بودجه اختصاص یافته به شما چقدر است چگونه و بر چه اساسی می خواهید بازیکن و مربی جذب کنید آن هم با چه مبلغی؟

همین می شود که پرونده های مفتوح از این دوتیم خصوصا پرسپولیس(بدلیل تغییرات بیشتر مدیریتی) در فیفا باز است و هر آن امکان جریمه آنها از سوی فیفا می رود.

دکتر صدر می گوید نام پرسپولیس خودش کلی درآمد است!! در جواب باید گفت آری! نام پرسپولیس یک برند تجاری خیلی بزرگ است. وقتی یک شخص حقیقی حاضر می شود در قبال استفاده از نام آن هم در 4 فصل پیش مبلف 10 میلیارد تومان بدهد اما قوانین موجود اجازه چنین امری را نمی دهد باید چه کرد آقای دکتر صدر؟

همه از لزوم واگذاری این دو تیم به بخش خصوصی خبر می دهند ولی در این راه چه قدمی برداشته شده است؟ برای استقلال و پرسپولیس بواقع غیر از هوادار چه سرمایه دیگری باقی مانده آقای دکتر صدر؟ به هیچ وجه در قامت یک علاقمند به فوتبال می گویم اگر توزیع امکانات دولتی صورت می گیرد این توزیع بایستی بطور عادلانه صورت گیرد.

وقتی ثبات مدیریت در این دوتیم به زیر یکسال می رسد به راستی غیر از نام چه چیزی برای این دو تیم باقی می ماند و مانده است؟ چه بخواهید و چه نخواهید با تمام آنچه در شرحش رفت فوتبال بطور اسمی هم که باشد دو قطبی است. مگر نه این است که سپاهان، ذوب آهن و تراکتور سردمدار تیم های شهرستانی در لیگ برتر هستند پس چرا وضعیت تیم ملی ما اسفناک است؟

پرسپولیس و  استقلال علی رغم انکه در بعد فنی نتوانسته اند در این چند ساله در حد قدمت خودشان باشند اما باز هم محبوبند و این نکته ای است که نمی شود بر روی آن سرپوش گذاشت. شاید وقتی تیم های شهرستانی اینگونه پیشرفت می کنند و صدر جدول را قبضه می کنند  به یاد مسئولین این دو تیم بیفتد که برای حل مشکل این دو تیم و خروج آنها از وضعیت فعلی فکر عاجلی کرد.