ایران برد نه افکار قلدرانه

بازی با تیم ملی قطر را در خاک قطر بردیم و خوب هم بردیم و این بازی صرف نظر از نکات تاکتیکی  و چند بحث اجتماعی هم دارد و اولین نکته این است چرا این پیروزی چون چماقی برای عدم لذت از پیروزی و اتحاد ملی شده است؟

این پیروزی منحصر به کسی نیست و نباید چشم های را بر واقعیت ها بست. اما واقعیتها چه بودند؟

1/ تیم ملی ایران با توجه به  تعداد لژیونرهائی که در هر بازی به صورت ثابت در بازی قرار می گیرند و در این بازی هم 7 نفر در ترکیب اولیه بودند، اردوی بلند مدت مفید برایش نخواهد بود و برد با اردوی کوتاه مدت به نوعی پیروزی این نظریه بود. 

2/ تیم ملی ایران نمی تواند بخاطر درگیری های دو سر مربی خارجی شاغل در کشور از همه پتانسیل های خودش استفاده نکند و نباید به بازیکنانی چون طارمی و بیرانوند که بی شک از مهره های تاثیر گذار تیم ملی  در بازی دیشب در کنار دیگر بازیکنان بودند بی مهری کند و آنها را از اردوی تیم ملی اخراج کند و حتی  هفته ها این بازیکنان را تهدید بکند. دیدیم با دعوت از این بازیکنان تیم ملی برنده بازی با حربه اتحاد شد.

3/ این برد ماحصل تمامی حمایت هاست. حمایت به معنای هورا کشیدن و بندگی کردن مطلق نیست. رشد در انتقاد هم می تواند باشد. انتقادهای ماه های اخیر بی شک در کنار حمایت ها، ماحصلش این پیروزی است. پس کری خواندن های بی مورد و پیروزی را به نام حامیان نامی کردن اشتباهی بی شک بزرگ است.

اما از بعد فنی چه در ترکیب تیم ملی دیدیم؟

1/ افت بیرانوند در بازیهای اخیر نشانه های نگران کننده ای برای تیم ملی ایران داشت اما بازی بیرانوند و کلین شیت کردن او در این بازی بار دیگر اعتماد را به تیم ملی ما و در درون قفس توری بازگرداند.

2/ خط دفاعی ما در این بازی تحت فشار بود. شاید عدم همکاری لازم بین مردان کناری خط میانی با مدافعین کناری در این مسئله بی تاثیر نبود اما  در این بازی زوج میانی خط دفاعی ما پور علی گنجی و منتظری  روز خوبی را پشت سر گذاشت، خصوصا آن که سوریا بی شک علاقمند بود ضربه  به تیم ملی ما بزند. بازگشت ووریا غفوری به تیم ملی پس از مدتها هیجان بهتری به خط دفاعی تیم ملی ما در سمت راست می دهد که به رقابت رضائیان و غفوری  وابسته می شود.

3/ تیم ملی ما در میانه میدان با تغییر پستها مواجه شد که باید گفت این تغییرات در میانه میدان و بردن طارمی به کناره خط طولی و جهانبخش به میانه میدان و عدم استفاده از امیری در وینگر چپ که در بازی با کره جنوبی با محمدی زوج خوبی را نشان می دادند و استفاده از حاج صفی در این پست به نوعی یک نکته را به ما اثبات می کرد شاید کی روش قصد دارد که با توجه به بازی در برابر چین  همه دست تیم ملی ما را رو نکند. در این نقطه عزت الهی بی شک با مهار تاباتا کمک زیادی به تیم ما کرد اما در میانه میدان خلاقیت گوهر کم رنگی است. بازگشت طارمی در نقطه مورد علاقه اش و دوری از خط طولی به او فرصت داد که به کاراصلیش یعنی خلق موقعیت و گل زنی بپردازد.

4/ استفاده از دو مهاجم اتفاق جالبی برای تیم ملی ما بود. دو مهاجمی که با توجه به سابقه درخششی که در هفته های اخیر در اروپا داشتند، در این روز چندان پر فروغ نبودند. اصولا جهانبخش و انصاری فرد و آزمون به نظر خسته می رسیدند. حضور امیری و امید ابراهیمی در میانه میدان به تیم ملی ما فضای بهتری داد اما آنچه که در برنامه هجومی تیم ملی ما کمی نگران کننده بود عدم تمام کنندگی بود و بی شک نباید به حرف کی روش خرده گرفت که تیم ملی ما می توانست با اختلاف پنج گل بازی را ببرد.

 امیدوارم به بازی بعدی تیم ملی و خلق یک پیروزی ملی دیگر برای تیم ملی ایران...