ایستاده برای شما!

 وقتی گابریل کالدرون و دست یارانش جای خود را به یحیی گل محمدی، حمید مطهری و داوود فنایی می دادند، ما عینک بد بینی را از چند روز قبل به چشم زده بودیم. به زبان نمی آوردیم اما احساس می کردیم شاید یحیی و کادر تمام ایرانی اش از پس جمع کردن رختکن پرسپولیس برنیایند.

 به هر حال او، یحیی گل محمدی، چه در دوران بازیگری و سرمربیگری، آنچنان شخصیت کاریزماتیک و رهبری نداشت. آرام و خونسرد کار خودش را می کرد و اهل داد و بیداد و مصاحبه جنجالی و دلبری برای هوادار نبود.

 وقتی مهدی ترابی، قطر و دلار 30هزار تومانی را به سمت چپ خط هافبک پرسپولیس ترجیح داد و یحیی روی جذب بازیکن محبوبش، احسان پهلوان اصرار می ورزید، ما با شک و تردید از خودمان می پرسیدیم بازیکنی که در یک فصل کلاً روی دو گل ذوب آهن تأثیر گذاشته، چطور می خواهد جای خالی مؤثر ترین بازیکن فصل قبل پرسپولیس را پر کند؟ پس وقتی سعید آقایی جذب شد تا جای خالی انصاری و نادری مصدوم را پر کند، ما باز هم ترجیح دادیم جای اعتماد به سلیقه یحیی، روی حاشیه های گذشته آقایی مانور بدهیم. آل کثیر وقتی آمد، گفتیم او 9 گل از 12 گل فصل قبلش را در 11 هفته ابتدایی لیگ به ثمر رسانده، بازیکن پرنوسانی است، سنش بالاست، چشمان مان آب نمی خورد به این زودی ها در پرسپولیس جا بیفتد. حامد لک هم که اصلاً دروازه بان خوبی نبود! فقط وقت تلف کردن بلد بود و چون 2تا پنالتی از علیپور گرفته، دل یحیی را برده بود.

یحیی اما وقتی به تیم آمد، تا قبل از قطعی کردن قهرمانی تیم تنها یک لغزش مقابل استقلال داشت. بهانه جدیدمان؟ اینها همه اثرات کالدرون است! احسان پهلوان در بازی با الشارجه هر کاری دلش می خواست کرد. در سایر بازی ها هم هر وقت هوای تیم نامساعد می شد، او بود که یک در مقابل یک ها را در عرض و طول برمی داشت تا فضا برای تیم ایجاد شود.

 سعید آقایی مقابل التعاون خوب شروع نکرد اما کم کم نشان مان داد چه سانتر های زمینی خوبی از سمت چپ می فرستد. تصویر سعید را در وقت اضافه اول با النصر فراموش نمی کنیم؛ جایی که نفسش هم بالا نمی آمد و پرتاب اوت را به شجاع واگذار کرد تا خودش دمی چاق کند.

عیسی آل کثیر از همان دیدار اول بمب انگیزه بود. ما اما گیر این بودیم که شماره 72 موقعیت زیاد خراب می کند. بعد که توپ اول را توی دروازه شارجه کرد، دیگر صدای هیچ کدام مان درنیامد و به تماشای نمایش های حیرت انگیز پسر ناب دزفولی نشستیم. حامد لک هم که از همان دبل سیو مقابل التعاون شرمنده مان کرد، آخر سر هم کاری که از او انتظارش را داشتیم انجام داد؛ پنالتی مایکون را گرفت و تیم را به فینال رساند.

پرسپولیس به فینال رفت، در حالی که خیلی های مان انتظار حذفش را می کشیدیم تا یحیی را متهم به مربی کم جنبه بکنیم که با پیش کشیدن ماجرای استعفا، تمرکز تیم را گرفت.

پرسپولیس به فینال رفت تا ما فرضیه «یحیی مربی بازی های بزرگ نیست» را با خودمان به گور ببریم. پرسپولیس به فینال رفت و ما، آقای گل محمدی، یک اعتراف برای شما داریم؛ حسی که نمایش های تیم شما به «ما»ی بیننده القا می کند، درست همانند نمایش تیم های کی روش است؛ همانقدر مطمئن، همانقدر تسلیم ناپذیر، همانقدر جنگجو، با همان روحیه مبارزه تا سرحد مرگ. پس به احترام شما و تک تک بازیکنان این تیم می ایستیم و تشویق تان می کنیم.