اینستاگرام نه جای استعفاست نه تهدید

 قبل از این یکی دوبار تمام طرفداران تیم های دیگر به هواداران پرسپولیس غبطه خورده بودند؛ یکی آن روزی که با وجود شکست راه آهن در آخرین روز فصل پانزدهم، همه ورزشگاه سرپا برای تیم محبوب شان دست زدند و اشک های آنها را به خاطر قهرمان نشدن با دو تفاضل گل کمتر به دست های شان پیوند زدند، یک بار دیگر هم وقتی تیم از نفس افتاده و نیمه جان برانکو برای گرفتن مدال نایب قهرمانی آسیا حتی جان بالا رفتن از پله های ورزشگاه آزادی را نداشت اما با تشویق همه جانبه و حمایت خالصانه هوادارانش به این واقعیت پی برد که با آن همه تنگنا و محدودیت، مدال نقره آسیا هم یک دنیا می ارزد.

هواداران پرسپولیس خالق چنین صحنه های نابی در تاریخ باشگاه شان بوده اند؛ آن هم در روزگاری که مرزهای بی اخلاقی در حال بلعیدن تمام دنیاست و جهان اول و سوم هم نمی شناسد. این افت فرهنگی البته که طی سال های اخیر در فوتبال ما و مقوله هواداری بسیار پررنگ بوده اما آنچه هواداران پرسپولیس در آن دو روز مهم رقم زدند به عنوان برگی طلایی و دو نقطه برجسته در تاریخ هواداری فوتبال ایران باقی خواهد ماند و تا ابد از آن به نیکی یاد خواهد شد.

اینها نشانه هایی از بیداری هواداران و رشد فرهنگی آنها در مقوله حمایت از تیمی است که با همان رفتار پا گرفت و برگشت به جایگاه واقعی اش؛ تیمی مقتدر و همه چیز تمام که همه جام ها را می برد و آنقدر توقعات را بالا برده که در دوقدمی کسب یک جام دیگر در فصلی فشرده و خسته کننده وقتی شکست می خورد همه دوستدارانش تا چند روز دنبال دلیل و عوامل اصلی شکست می روند و دنبال نخ و سوزن برای دوختن زمین و زمان به هم نیستند.

این وضعیت فعلی بخش عمده ای از جامعه هواداری پرسپولیس است و به نظر می رسد خوشبختانه با جهشی خیره کننده تعداد این قبیل هواداران در حال تکثیر شدن است.

اینطوری می شود که وقتی یحیی گل محمدی بعد از شکست در دربی مرامی شبیه غالب مربیان شکست خورده فوتبال ایرانی می گیرد و دوست دارد زمین و زمان را به هم بدوزد، از سوی هوادار پرسپولیس کامنت مثبت نمی گیرد و برعکس بیشتر دوستداران تیمش توجیهات او را غیرمنطقی خوانده و عملش را تقبیح می کنند.

کاری نداریم به اینکه حرف های یحیی در نشست خبری بعد از بازی یا پست اینستاگرامی اش پس از شکست دربی چقدر درست بوده و چقدر نادرست، اما سومین نقطه طلایی هواداران پرسپولیس همین جا با همین واکنش ها رقم خورده است. حالا یحیی گل محمدی به این واقعیت پی برده که هدایت تیم بزرگی مثل پرسپولیس چه تفاوت هایی با ذوب آهن و شهرخودرو دارد و چه عواملی او را ماندگار خواهند کرد یا فراری می دهند. حالا او احتمالاً به این درک رسیده که اینستاگرام نه جایی برای ردیف کردن بهانه های شکست است، نه جایی برای تاختن به مدیران باشگاهش.

مورد دوم حتماً او را شبیه مربیان تیم رقیب می کند که رفتار و واکنش های شان به اتفاقات بد باشگاه خودی بیشتر شبیه نمایش بوده و دیگر احساسات هواداران سینه چاک شان را قلقلک هم نمی دهد؛ مربیانی که با اطوارهای لوس خود ماندن و ادامه دادن در یک مسیر را بلد نیستند و حتی واژه استعفا را هم لوث کرده اند.

مورد اول هم از یحیی چیزی نزدیک به برخی همکارانش در فوتبال ایران خواهد ساخت که بعد از شکست بیشتر از اینکه درباره اشتباهات و گاف های خود بگویند یا سکوت کنند و از دلایل منطقی شکست حرف بزنند، به زمین کج و سوت ناسوت داور گله می کنند و قصد جهت دادن به افکار عمومی را دارند که این یکی اصلاً با منش یحیی و تیمش جور درنمی آید.

شاید بهتر بود یحیی به حرف هایش در نشست خبری بعد از بازی اکتفا می کرد و اینقدر روی عوامل بیرونی برای پیروز کردن استقلال تأکید نمی کرد. ای کاش او به این اشاره می کرد که تیمش 90 دقیقه بازی روانی ارائه داده و تنها اسیر برخی اشتباهات فردی و کوچک شده، ضمن اینکه باختن در ضربات پنالتی این همه سر و صدا ندارد.

یحیی باید بداند فضای اینستاگرام نه جای جهت دادن به افکار هواداران است، نه بیرون ریختن ناکارآمدی های باشگاه، چون همه اینها از او یک مربی غیرحرفه ای می سازد. او حق دارد برای اتفاقات مسابقه و البته آینده تیمش نگران باشد، اما نوع ابراز این نگرانی است که از او یک مربی حرفه ای یا آماتور خواهد ساخت.