این بستانکاران نجیب و معصوم/به تو بدهکارند کوچولو!

یک- اواخر هفته گذشته جواد نکونام و علیرضا حقیقی راهی موسسه خیریه محک شدند و بین بچه های بیمار این مجموعه حضور پیدا کردند. تصاویر منتشر شده از این ملاقات مقدس، نشان می دهد کودکان معصوم محک تا چه اندازه از شوق تماشای ستارگان فوتبال ایران به شعف آمده اند. لبخندهای بی تکلف آنها در خلال این دیدار دوستانه، موهبتی به ارزش یک دنیاست؛ گنجی ارزشمند که شاید با بسیج هزار سال دانش پزشکی هم به دست نیاید، اما تنها چند لحظه همنشینی با دو ستاره فوتبال می تواند آن را به آسانی روی صورت این بچه ها حک کند. این قبیل رفتارهای خیرخواهانه و نوع دوستانه در سراسر جهان بخشی از برنامه کاری منظم قهرمانان ورزشی، سیاستمداران و نیز هنرمندان سرشناس است، اما ما در ایران آنقدر از این نوع اقدامات کم داریم که وقتی نکو و حقیقی در این آسایشگاه مشهور دیده می شوند، نزدیک است از شدت خوشحالی پر دربیاوریم و آسمان را سیاحت کنم.

دو- پارادوکس جالبی است. هزینه های فوتبال را در اروپا کمپانی های عظیم تجاری و اسپانسرهای غول آسا می پردازند. نایک و آدیداس و سونی و کوکا کولا هر کدام یک گوشه کار را می گیرند و فوتبال را می چرخانند. بعد از دل این صنعت نافع و پول ساز، سالیانه صدها میلیون دلار سود خالص بیرون می آید که بخش قابل توجهی از آن تحت عنوان مالیات در اختیار نهادهای ذیربط قرار می گیرد.  دولت از این پول در مسیر فقرزدایی و افزایش امکانات رفاهی و درمانی عامه مردم استفاده می کند. این یعنی آنکه فوتبال مدرن، تا همین جا دینش را به جامعه ادا کرده؛ لقمه را از دست موسسات گردن کلفت اقتصادی گرفته و آن را سر سفره نیازمندان گذاشته است. با این حال باز ستارگان آن سوی آب به این نقطه اکتفا نمی کنند و وظایف انسانی شان را مدام در قالب برنامه هایی مثل تاسیس پرورشگاه و نوانخانه، تحت پوشش قرار دادن کودکان بی سرپرست، افتتاح مدرسه و بیمارستان یا برگزاری مسابقات خیریه به انجام می رسانند. در ایران اما، اوضاع دقیقا برعکس است. اینجا هزینه های فوتبال را نهادهای صددرصد دولتی از جیب مردم می پردازند. یعنی درست همان پول هایی که باید صرف کاستن از مشکلات توده تیره بخت جامعه شود، به فوتبالیست های بنجل ایرانی در باشگاه های دولتی می رسد تا آقایان بخورند و بخوابند و شکست پشت شکست به ثبت برسانند. عجیب تر اینکه در چنین مکانیزم معیوبی، به جای آنکه بازیکن خودش را مدیون ملتش بداند، مدام برای هموطنانش پشت چشم نازک می کند و گاهی حتی یک عکس یادگاری را هم از سر آنها زیاد می بیند.

سه- دم جواد و علیرضا گرم که آمدند، اما خیلی از این فوتبالیست های همیشه غایب، اتفاقا تا مغز استخوان به کودکان بیمار بدهکارند. خیلی از همین هایی که پوسترشان به دیوار اتاق بچه هاست و خودشان هیچوقت شرفیاب نمی شوند، همه چیزشان را از اسکناس هایی دارند که باید خرج زندگی این طفل معصوم ها می شد، اما از صدقه سر سیستم غلط فوتبال دولتی، سر از کاخ ستاره های کاغذی درآورد. شما به این بچه ها بدهکارید؛ به اندازه دارویی که باید مصرف می کردند و نکردند، به اندازه رختی که باید می پوشیدند و نپوشیدند، به اندازه نانی که باید می خوردند و نخوردند. حداقل یک سر سوزن معرفت داشته باشید و گاهی سراغی از این طلبکاران نجیب و خاموش  بگیرید.