این درد فقط با جذب مهاجم درمان نمی شود!

گابریل کالدرون به ایران که آمد در اولین اظهارنظرهایش از پرسپولیس برانکو تمجید کرد، اما ادامه داد به باور او پرسپولیس با پتانسیلی که دارد می تواند مقداری بهتر شود. در نظر بسیاری فوتبالدوستان و حتی برخی کارشناسان سیرتحول در یک تیم اینگونه است که وقتی یک مربی می آید برای پیشرفت از نقطه ای که قرار دارد، چند گام به جلو برمی دارد. البته گاهی اینطور است ولی بسیاری اوقات چنین نیست. گاهی سیر این تحول می تواند دردناک و دشوار باشد.

یعنی ساختن بنای مجلل تر بعد از تخریب بخشی از بنای قبلی صورت می گیرد. سیرتحول پرسپولیس از این نوع است. دو سوال کلیدی هم وجود دارد. آیا مصالح لازم در اختیار است؟ آیا تحمل و صبر کافی داریم؟

قطعا پاسخ سوال دوم، وابستگی زیادی به پاسخ سال اول دارد.

کالدرون وقتی از افکار تاکتیکی خود، رونمایی کرد، اولین بحث این بود که روشی پرریسک است. او به سیستم 3-3-4 فکر می کرد، اما خیلی زود از آن برگشت و به همان 2-4-4 برگشت. دو مساله وجود داشت. آیا کالدرون بدون توجه به دارایی های خود و توانایی های بازیکنانش سیستم را انتخاب کرده بود یا اینکه زمان و فضای رسانه ای و هواداری را مناسب اجرای این سیستم ندید؟ در هر دو حالت، او بخشی از زمان را از دست داده بود. کالدرون قبل از شروع لیگ برتر گفته بود، پس از شروع مسابقات 3 ماه زمان لازم است تا پرسپولیس آنگونه شود که وی می خواهد.

با این اوصاف او یک ماه دیگر زمان لازم دارد. اما آیا تضمینی وجود دارد؟ اگر از هر مربی در دنیا سوال کنید، خواهد گفت در فوتبال هیچ تضمینی برای تحقق اهداف و خواسته ها وجود ندارد.

در حال حاضر مشکلاتی در روش بازی تیم دیده می شود که نمی توان بابت آن نگران نبود. مشکلاتی که البته قابل رفع هستند، اما زمان آن اهمیت زیادی دارد. یکی از بدترین کارها هم می تواند این مساله باشد که معمار بنای خود را مرتب تغییر دهید و این تفکر خطرناک بدون تعارف در جامعه پرسپولیسی ها در حال شکل گیری است.

آنچه کالدرون در پرسپولیس دنبال می کند در یک قیاس ناهمگون اما مرتبط ما را به یاد حضور پپ گواردیولا در منچستر سیتی می اندازد.

یکی از مدیران ارشد باشگاه منچستر سیتی بعدها گفته بود: «با حضور پپ گواردیولا تصور می کردیم، موفقیت به خودی خود اتفاق خواهد افتاد، شروع خوبی هم داشتیم، اما در ادامه اصلا شرایط آنگونه نبود که تصور می کردیم.»

بله موفقیت به خودی خود به دست نمی آید، حتی اگر مربی شما پپ گواردیولا باشد که در 7 سال 21 قهرمانی کسب می کند.

گواردیولا تلاش زیادی کرد و بدون تردید تاثیر خود را نشان داد، اما از قهرمانی خبری نبود.

فصل تمام شد و تغییرات باید آغاز می شد. گواردیولا یک تیم هجومی با پاس های فراوان می خواهد، اما یک فرق اساسی با فوتبال اسپانیا و به ویژه آلمان وجود دارد. اینجا سریع باید به دروازه حریف برسید. تماشاگر تحمل ندارد.

گواردیولا در جلسه با مقام های باشگاه گفته بود، تیمش به اندازه کافی گل نمی زند، حالا ذهن همه ما به سمت خریدهای بزرگ در خط حمله و خط میانی می رسید. تفکر فوتبال ایرانی که اینگونه است.

نه اینکه در این خطوط خریدهای بزرگ نداشتند. مساله به خریدها در بخش های دیگر مربوط بود. در واقع او برای رفع اساسی اشکال تیم در جهت اجرای برنامه های خود، تمرکز اصلی را روی خط دفاع و دروازه گذاشته بود.

صحبت درباره یک مربی است که هر بار به رختکن تیمش بروی، روی تخته سفید که مهره های رنگی قرار دارند، آرایش مدافعان را نزدیک میانه زمین می بینی. یعنی برای او ابعاد استاندارد زمین هیچ معنایی دارد. برای تیمی که او هدایت می کند، طول زمین خیلی کمتر است. به همین دلیل ممکن است تیم او حتی کمتر از تیمی مثل پرسپولیس بدود!

به اینجا که می رسیم دیگر هر مدافعی به کار نمی آید. دیگر فقط گل نخوردن ملاک نیست. منچستر سیتی 3 مدافع خرید.

در جلسات فنی، بحث بر سر این بود که مدافعان تیم حتی باید از هافبک ها تکنیکی تر و پا به توپ تر باشند، در واقع مدافعین کناری این تیم بیشتر از مهاجمان، تیم حریف را می ترساندند. او مدافعانی می خواست که پا به توپ نفوذ کنند. به خوبی تغذیه کنند و به خوبی گل بزنند. عقب ننشینند و پیوسته تیم را جلو ببرند و در عین حال با چنان سرعتی برگردند که در ضدحملات حریف، اصلا انگار در حمله مشارکت نداشته اند.

قصد مقایسه نداریم، اما آیا این تفکرات آشنا نیست.

نمی دانیم موفق می شود یا نه، اما کالدرون دقیقا همین ها را می خواهد.

برای همین است که به بازی سیامک نعمتی در دفاع راست گرایش پیدا می کند یا سیدجلال حسینی را روی نیمکت می نشاند، اما براساس این تفکر، بازی دادن حسین ماهینی هم در آن فرم بازی، عجیب بود .

گواردیولا در جریان اصلاح منچستر سیتی به شکلی که می خواست صورت بگیرد، مورائس را هم برای درون دروازه در نظر گرفت، یک دروازه بان با قدرت بازی با توپ.

آیا این برای شما آشنا نیست؟ آیا این همان اتفاقی نیست که توسط علیرضا بیرانوند رقم زده می شود؟

آشکارا مشخص است که کالدرون دنبال چه چیزی می گردد، مساله این است که آیا این نفرات می توانند خود را با آن هماهنگ کنند. آیا راه حل مشکلات فقط جذب مهاجمان از برزیل تا شیراز است به نظر که اینطور نباشد.

اگر کار به نقطه ای برسد که لازم باشد مثل منچستر سیتی یک سال صبر کنیم، تکلیف چیست؟ اگر کار گواردیولا به آن چه گفتیم کشید، آیا محتمل نیست که کار کالدرون هم به آنجا بکشد؟

آیا تفکر پرسپولیس همان است که در منچستر سیتی دیدیم؟ آیا خریدهای هوشمند اتفاق می افتد؟ آیا کالدرون برای این مقطع باز هم نیاز به اصلاح تفکرات تاکتیکی ندارد و نقش بیشتری به بعضی بازیکنان مثل سیدجلال حسینی بدهد؟