این رسم طرفداری نیست

این روزها صحبتهائی مبنی بر جدائی احمد نورالهی و امید عالیشاه در نیم فصل می شنویم. حرفهائی که اگر صحت داشته باشد نشان از بی توجهی است که در سالهای اخیر نسبت به پیراهن باشگاهی و حس مسئولیت پذیری شده است. از یاد نبرده ایم که علی پروین روزگاری برای عضویت بازیکنان در تیم پرسپولیس برای بر تن کردن این پیراهن قیمت می گذاشت و حالا بازیکنی که در 11 بازی تیم پرسپولیس جسته و گریخته حضور داشته صحبت از قهر و خستگی می کند و....

اشکال از کجاست؟ شاید اشکال را باید نخست از طرفداران باشگاه دید. این روزها چقدر صحبت از ساسان انصاری می شود. بازیکنی که خیلی راحت پرسپولیس را رها کرد و به فولاد رفت و خوب گل می زند و همه از آه و حسرت از دست دادن او می گوئیم. مرثیه ساخته ایم برای بازیکنی که براحتی پشت به تیم ما کرد و حالا چون در تیم کوچکی بدون استرس و مراقبتهای ویژه گل می زند او را بر سر علیپور می کوبیم و کسی نمی پرسد آیا استرس و فشار در پرسپولیس با فولاد یکی است که علیپور را با او مقایسه می کنیم؟ آیا تیمهائی که در جلوی فولاد بازی می کنند همان گونه بسته بازی می کنند که جلوی پرسپولیس هستند؟ آیا فشار پخش مستقیم بر انصاری همان اثر را دارد که بر سر علیپور دارد؟

همه طرفداران از یاد بردند ساسان انصاری شجاعت نداشت و حتی نخواست کسی مثل محمد انصاری و همین علیپور و طارمی و .... چند سال پیش باشد اما تمجید می شود

برانکو را زیر فشار قرار دادیم چون سیستم چرخشی نمی گذارد تا احمد نورالهی و عالیشاه و .... راضی باشند. اما کسی نمی پرسد چه کسی این بلا را بر سر نورالهی آورد؟ مشکل نورالهی زمانی آغاز شد که محمد مایلی کهن او را به تیم ملی امید نبرد و از آن روز افت این بازیکن بخاطر سهل انگاری و لجبازی مایلی کهن با برانکو شروع شد. برانکو چگونه سیستم چرخشی بگذارد وقتی بازیکنان جانشینش حتی قادر نبودند در یک بازی حذفی از پس قشقائی بر آیند؟ اگر در جام حذفی بودیم آیا این بازیکنان نمی توانستند بیشتر محک بخورند؟

 برانکو چگونه تیمش را تغییر دهد وقتی هر هفته با تیمهای سخت بازی دارد؟ برانکو چگونه می تواند شالوده تیمش را عوض کند وقتی شاهدیم حتی این اتفاق در فوتبال دنیا هم یک کار ریسکی است که نمونه اش تیم بارسلونا است که وقتی در بازی با منچسترسیتی تیمش را تغییر می دهد دچار مشکل می شود؟

تاریخ فوتبال دنیا شاهد بازیکنانی است که بخاطر تیمشان همه کار کردند. مردانی چون سولسشایر ذخیره طلائی فرگوسن بود و همیشه عالی کار می کرد. شرینگهام دیگر بازیکنی بود که جانش را برای منچستر می داد. مردانی چون آنری و داوید ویا در بارسا حتی کاسیاس در رئال مادرید و توتی در رم و جان تری در چلسی بخاطر تیمشان روی نیمکت هم نشستند. در پرسپولیس مگر باقری و مهدوی کیا و ناصر محمدخانی و مجتبی محرمی و ... روی نیمکت ننشستند؟

اما اینجا بازیکنانی که حتی در تیم ملی هم نیستند برای پرسپولیس شرط می گذارند و ما هم آنها را تمجید می کنیم و بر سر بازیکنانی چون علیپور و ربیع خواه می زنیم

به نورالهی و عالیشاه و یا هر بازیکن دیگر باید گفت قدر پیراهن پرسپولیس را بدانید. اینجا سرزمین عشق است و هر کس نخواست به سلامت. همان طوری که انصاری حتی اگر آقای گل هم در فولاد بشود هیچگاه چون ستارگان فوتبال پرسپولیس کسی از او یاد نمی کند.