این سرخی از بنفش نیست

به وقت صعود پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان آسیا که در وضعیتی تقریبا باور نکردنی و عجیب رخ داد، یک اتهام بیش از پیش علیه این تیم مطرح شد؛ استفاده از رانت دولت. دیگر نه بحث حمایت داور بود و نه شخص خاصی. مستقیم و یک راست مدعی بودند قهرمانی دو ساله متوالی تیم برانکو و حضورش در فینال آسیا شدنی نبود مگر با حمایت دولت و وزرات ورزش و جوانانش. از سوی دیگر، استقلال که با خریدهای پرتعداد، امیدوار بود شروعی بسیار بهتر در لیگ هجدهم داشته باشد با غافلگیری تمام نتایج دور از ذهنی را گرفت و بعد از حذف از آسیا و جام حذفی هواداران این تیم مدعی بودند وزرات ورزش حتما برنامه ای برای زمین زدن استقلال و بالا کشیدن رقیبش دارد. بی توجه به اینکه چرا اصولا یک دولت می بایست چنین کاری را کند؟

اگر بحث جذب هوادار میلیونی پرسپولیس است مگر استقلال چنین هواداری را ندارد؟ اینکه چرا این اتهام هر روز به شکلی قوی تر از روز قبل مطرح شد جوابش روشن است اما اینکه چرا وزارت ورزش برابر چنین اتهامی سکوت کرد تنها یک دلیل دارد؛ آنها می خواستند شریک فتحی باشند که هیچ سهمی در آن نداشتند. بهتر است از ابتدا همه چیز را مورد واکاوی قرار دهیم تا ببیینم واقعا دولت و وزارت ورزش نقشی در موفقیت های چند ساله اخیر پرسپولیس داشتند یا نه. اینکه عده ای چند موضوع بی ربط را به یکدیگر بچسبانند و سپس مدعی شوند وزرات ورزش قصد زمین زدن یک تیم با هواداران میلیونی را دارد و سپس می خواهد آن یکی تیم را بالا ببرد، تنها توجیه و خودفریبی محض است برای ناکامی.

ضربه بزرگ دولت با انتخاب طاهری
طبق قانون مالکیت دو تیم استقلال و پرسپولیس با وزارت ورزش و جوانان است اما از آنجایی که مجلس به صورت صریح، قانونی را وضع کرده که دولت حق کمک مالی به این دو تیم را ندارد، از این رو مهم ترین تاثیری که وزارت ورزش در این دو تیم دارد به انتخاب هیات مدیره و مدیرعامل مربوط می شود. محمدعلی طاهری به عنوان رفیق دیرینه وزیر سابق ورزش(محمود گودرزی) وارد باشگاه پرسپولیس شد و در زمان وزیر جدید باز هم طاهری از رانت دوستی اش استفاده کرد و به عنوان سرپرست یا همان مدیرعامل در سمتش باقی ماند. ضربه ای که طاهری طی یک اشتباه باور نکردنی به پرسپولیس زد می توانست همان بلایی را سر قرمزها بیاورد که پیش از این تراکتورسازی تبریز تجربه اش کرد و تقریبا قهرمانی در دو لیگ متوالی را به خاطر بسته بودن لیستش از دست داد.

مرد مورد اعتماد وزارت ورزش، یک موضوع ساده که مربوط به انتقال طارمی به پرسپولیس بود را نتوانست درست مدیریت کند و ماحصل همین بی مدیریتی و جعل تاریخی، محرومیتی بود که حالا می شود به جرات عنوان کرد قهرمانی آسیا را از پرسپولیس گرفت. دو پنجره بسته نقل و انتقالاتی جریمه ای نیست که یک تیم بزرگ بتواند بدون هیچ آسیبی آن را رد کند. اما هدیه وزارت ورزش به پرسپولیس چیزی نبود جز این محرومیت. اینکه رئیس جمهور ایران طی ملاقاتی از همتای ترکش بخواهد تیم ترکیه ای قید جریمه مالی پرسپولیس را بزند آنقدرها موضوع جانبدارانه ای نیست که بشود همه موفقیت های یک تیم را به آن گره زد. بدون شک اگر تیم مقابل استقلال یا هر تیم دیگر ایرانی بود مسلما این رایزنی سیاسی انجام می شد اما ضربه بزرگ و مهلک محرومیتی بود که حتی اردوغان هم نتوانست مانع اجرایش شود. یا اینکه وزرات ورزش به خاطر حضور پرسپولیس در فینال مجبور شد دستی به سر و روی ورزشگاه پیر پایتخت بکشد یعنی حمایت وزرات خانه از یک تیم؟ مگر این ورزشگاه ملک شخصی سرخ هاست؟

نقش وزرات ورزش در رفتن ستاره ها
عده ای از هواداران رقیب پرسپولیس عقیده دارند که وزارت ورزش عامدانه اجازه خروج ستاره هایی مثل تیام و ابراهیمی را داد تا اینچنین توازن بین سرخابی ها برقرار شود! آیا این صحبت درست است؟ پاسخ را خودتان قضاوت کنید. اولا بودجه سرخابی ها از سوی اسپانسر تامین می شود و اینگونه نیست که وزارت ورزش بخواهد همانند یک دهه قبل پولی به دو باشگاه برای خرید بازیکن و سایرهزینه های شان بدهد. از سوی دیگر با توجه به افزایش بی سابقه و تاریخی قیمت ارز دیگر نمی شد بازیکنی با قیمت یک میلیون دلار را برای دو تیم جذب کرد. تیام به عناون ستاره آبی ها دقیقا خواستار چنین مبلغی بود که با قیمت دلار 15 هزار تومانی آن زمان یعنی استقلال و مدیر وقتش می بایست 15 میلیارد تومان تنها برای یک بازیکن پرداخت می کرد. البته وزارت ورزش هیچ مخالفتی با این خرید نداشت اما مسلما نه افتخاری و نه جانشینش فتحی نمی توانستند چنین رقمی را به یک بازیکن بدهند. تیام رفت، جباروف که پیش شرطش برای ماندن امضای قرارداد سه ساله بود هم رفت، امید ابراهیمی به خاطردریافت 800 هزار دلار از الاهلی قطر رفت و مجید حسینی هم به واسطه نوع قراردادش که اجازه جدایی به او داده شده بود عازم ترکیه شد و به گفته فتحی استقلال سود 400 هزار دلاری از این انتقال برد.

اما استقلال در ازای از دست دادن این بازیکنان بدون هیچ مشکلی موفق شد بازیکنان جانشین را جذب کند. حتی در قضیه جذب مرتضی تبریزی، مدیرعامل ذوب آهن افشا کرد این انتقال با مساعدت وزیر ورزش انجام شد. یعنی همان فردی که متهم به پرسپولیسی بودن است برای یک خرید استقلال پا در میانی کرد تا هواداران این تیم دیگر در ورزشگاه به وزارت ورزش ناسزا نگویند.(اتفاقی که در دو بازی ابتدایی لیگ جاری تکرار شد) خریدهایی مثل حاجی گرو، نیو مایر و همام عراقی مسلما هزینه های زیادی را برای آبی ها داشت اما در آن سو پرسپولیس که حق جذب هیچ بازیکنی را نداشت 4 بازیکن ثابت خود را به خاطر همان مسئله بالا رفتن قیمت ارز از دست داد. امیری به عنوان ستاره بی جانشین تیم، فرشاد احمدزاده، محسن مسلمان و صادق محرمی علی رغم اینکه می دانستند پرسپولیس حق جذب جانشین شان را ندارد از تیم رفتند و وزارت ورزش کماکان نظاره گر این اتفاقات بود. چون برانکو تیمش را درست هدایت می کرد و قرمزها می بردند دیگر کسی به شاهکار طاهری و وزارت ورزش کاری نداشت و ناسزایی را متوجه مدیریت شان نکرد.

به واسطه مدیریت عالی برانکو، پرسپولیس نه تنها در کورس قهرمانی لیگ هجدهم باقی ماند، در جام حذفی حذف نشد حتی به فینال آسیا هم صعود کرد. بدون شک اگر بازیکنانی مثل طارمی، امیری، احمد زاده و محرمی همچنان به تیم شان وفادار باقی می ماندند قهرمانی در آسیا چندان دور از دسترس نبود. نه تنها آنها رفتند که ماهینی و انصاری هم بخاطر فشار بیش از حد در بازی های فشرده، دچار مصدومیت سنگین و طولانی مدت شدند. در این بین وزرات ورزش جز نگاه کردن به اتفاقات چه کاری برای قرمزها انجام داد؟

آنها به غیر از اینکه افتخار برگزاری فینال آسیا را به واسطه حضور پرسپولیس در این بازی به دست آوردند چه چیزی به قرمزها دادند؟ پرسپولیس چند هفته بعد از فینال آسیا در دو نوبت دست به اعتصاب زد چون مشکل شدید مالی دارد و جز حق پخش و پول اسپانسر دیگر هیچ منبعی برای درآمد ندارد. وزارت ورزش کماکان خوب به همه چیز نگاه می کند و باز هم نگاه و نگاه.

برانکو مقابل همه کاستی ها
وزارت ورزش که اجازه کمک مالی به سرخابی ها را ندارد به عنوان مالک اصلی و وزیر ورزش به عنوان رئیس مجمع دو باشگاه، تنها نقش تاثیرگذارشان انتخاب مدیران دو تیم است. چگونه می شود مدعی شد آنچه وزرات ورزش برای استقلال کرد همه شر بود و برای پرسپولیس خیر مطلق؟ همین قضیه طاهری و انتخابش ثابت می کند ظلمی که وزارت ورزش خواسته یا ناخواسته علیه قرمزها انجام داد خسرانش بیش از همه ادعاهایی است که از سوی رقبا عنوان می شود. پرسپولیس همان تیم چند سال قبل است و تنها تفاوت بزرگش با سابق، حضور یک مربی بزرگ و موفق به نام برانکوست. مربی ای که کمتر خرید اشتباه و پرهزینه انجام می دهد. مربی ای که اهل غر زدن برای خالی بودن دستش نیست. مربی ای که وقتی دید تیمش حق جذب بازیکن ندارد عوض ماندن در کشورش و کسب در آمد برای کارشناسی در فلان برنامه تلویزیونی در جام جهانی، تمرینات را یک ماه زودتر شروع کرد و عوض گریه برای امیری و احمدزاده گفت به بازیکنانم اعتماد کامل دارم.

پرسپولیس سال ها گمشده ای به نام برانکو را کم داشت. مربی ای که با دستان خالی کاری تقریبا نشدنی را انجام داد. مگر مدیران منصوب وزارت ورزش جز بستن پنجره پرسپولیس کار دیگری را برای او انجام دادند؟ مگر همین عضو و رئیس هیات مدیره پرسپولیس بعد از باخت پرسپولیس مقابل الهلال، در مصاحبه ای مدعی نشد تیم به مربی بزرگ تری از برانکو نیاز دارد؟ این مصاحبه جعفر کاشانی تنها نمکی بود بر زخم هواداران. اما برانکو سال بعد تیم را به فینال آسیا برد تا مشخص شود مشکل فوتبال ما همین مدیران بی طاقت و عجول هستند. مردانی که وزرات ورزش به واسطه دوستی و لابی و بدون کار کارشناسی واقعی آنها را عضو هیات مدیره سرخابی ها می کند. یعنی تنها وظیفه ای که در حق سرخابی ها را دارند هم به دستی انجام نمی دهند. و اینچنین است که وقتی یکی از دو تیم به افتخاری می رسد و هواداران رقیب شعار حمایت وزارت ورزش از آن تیم را مطرح می کنند آنها با سکوت خود می خواهند کد دهند که بله ما در موفقیت فلان تیم نقش داشتیم!

تکمله: روزی مردی ساده لوح و ناشی وارد مغازه پرنده فروشی شد و وارد قسمت نگهداری جغدها با نگاه به آنها گفت یکی از این طوطی ها را می خواهم. فروشنده که مرد رندی بود و طوطی هم نداشت متوجه ناشی بودن طرف شد و جغد را عوض طوطی سخنگو به طرف داد. چند سالی گذشت و این دو یکدیگر را در محلی دیدند. فروشنده کنجکاو شد که ببیند آن مرد متوجه حقیقت شده یا نه. از او پرسید؛ طوطی ات به حرف زدن افتاد یا نه؟ در جواب شنید؛ زبان بسته حرف که نمی زند اما وقتی برایش صحبت می کنم با دقت هرچه تمام به من توجه می کند و چشم از من بر نمی دارد!